Politiek Archives - Pagina 5 van 603

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Samenvattend

25 december 2013 , 13:00 , door Steeph

OPINIE - De muur viel in 1989. Het westerse ideaal had gezegevierd, zo heette het. Maar waar staat Nederland nou, zo’n 25 jaar later?

We hebben ons sufgeprivatiseerd. De gezondheidszorg is er niet goedkoper op geworden. En verzekeringsbedrijven geven per jaar een half miljard uit om je van verzekering te laten wisselen. Niemand die daar gezonder van wordt. Het openbaar vervoer mag dan wel meer passagiers vervoeren, maar niet op tijd, of soms gewoon helemaal niet. De dienstverlening heeft geen gelijke tred gehouden met de prijs van het kaartje. De huurmarkt is er na de verzelfstandiging van de corporaties ook niet beter op geworden. Alleen de baasjes wel.

De huizenmarktzeepbel is geklapt en veel mensen zitten met een foute hypotheek onder water. Het was voorspelbaar en werd voorspeld. Maar op schulden draait een economie nou eenmaal lekker. Lijkt het.

En voorlopig is er nog geen sprake van echte maatregelen. Dus kan dit nog een tijdje doorsudderen. Of gewoon nog een keer fout gaan.

Intussen zitten we met een grotendeels vastgelopen economie en heeft een groot deel van de bevolking nu weinig meer welvaart dan twintig jaar geleden. En iedereen die na jarenlang werken door de stroef draaiende economie buiten de boot valt en van een uitkering gebruik moet maken, noemen we een potentiële fraudeur en een profiteur. Om het allemaal wat gezelliger te maken.
Maar het moet nou eenmaal, schijnt het. Want we moeten bezuinigen. Om de overheidsschuld af te betalen. Terwijl er geen enkel bewijs is dat dit op lange termijn een goede aanpak is. Sterker nog, genoeg bewijzen voor het laten doodbloeden van een economie zijn er wel.

Ook schrijven voor Sargasso?

Mededeling

Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.

Waan van de dag

Mandela en Sepp Blatter

7 december 2013 , 11:42 , door P.J. Cokema

COLUMN - Scherpe column van Sjoerd Mossou in het AD over Sepp Blatters eerbetoon aan Nelsons Mandela. Voetbal heeft niets met politiek te maken.

Toen de mensen in Brazilië de straat op gingen om te protesteren tegen de FIFA, antwoordde Sepp vlug dat voetbal en politiek twee verschillende werelden zijn.

Dat was een keiharde leugen, maar dat wist u al.

Foto: screenpunk (cc)

Der Unvollendete

12 december 2013 , 07:00 , door Simon Otjes

RECENSIE - Ik heb Peter Mair altijd een inspirerende politicoloog gevonden: erudiet, kritisch, doordacht. Twee jaar geleden overleed hij. Hij was bezig met een boek. Wat er al als manuscript lag, is nu verschenen onder de onheilspellende titel Ruling the void. The hollowing of Western Democracy. Het is natuurlijk onmogelijk om een onvoltooid boek te beoordelen alsof het een afgerond boek zou zijn, maar wat vertelt Mair in zijn boek?

Mair richt zich op het falen van de partijen, van het vermogen van partijen om kiezers te betrekken bij de politiek en het vermogen van de partijen om te fungeren als uitvalsbasis voor politici. Het falen van partijen is volgens Mair een groot probleem omdat representatieve democratie alleen maar kan functioneren in termen van politieke partijen.

Verwijdering tussen kiezers en partijen

De eerste these is wel bekend. En Mair toont dezelfde getallen die we allemaal kennen. Teruglopende ledenaantallen, grotere electorale volatiliteit. teruglopende opkomstcijfers. Hij verwijst hierbij veelvuldig naar studies uit het begin van 2000s. Dat leidt, in mijn ogen, tot twee vragen: ten eerste, is sinds 2000 de situatie fundamenteel verslechterd. En zijn volatiliteit, lage opkomst en lage ledenaantallen een probleem?

De situatie lijkt sinds de jaren ’90 niet fundamenteel verslechterd te zijn. Ledenaantallen, opkomstcijfers, volatiliteit zijn niet sterk verslechterd. Mair laat zelf zien dat de jaren met de laagste opkomst en sterkste volatiteit geconcentreerd zijn in de jaren ’90.

Foto: William Pitcher (cc)

Recensie | Vuur en as, Michael Ignatieff

28 november 2013 , 11:00 , door Victoria Broens

RECENSIE - Zondagmorgen 12.00 uur. Buitenhofpresentator Pieter Jan Hagens grinnikt. Burgemeester van Heerlen Paul Depla glundert. En zelfs de doorgaans afkeurend kijkende Abvakabo-voorzitter Corrie van Brenk schatert. Michael Ignatieff is te gast bij Buitenhof ter promotie van zijn nieuwste boek Vuur en as, en ze eten allemaal uit zijn hand. Een paar uur later charmeert de hoogleraar internationale betrekkingen en voormalig presidentskandidaat van Canada met hetzelfde gemak een zaaltje vol mensen in Lux, Nijmegen, waar hij in gesprek gaat met Cees Leijenhorst en Pieter van Os . Hij is duidelijk in zijn element. Hij praat rustig, hij maakt grapjes, is vol zelfspot en beantwoordt elke vraag uit het publiek met ‘that’s a great question’.

Ignatieff heeft vijf jaar politiek bedreven. Dat moge duidelijk zijn. Charmant en welbespraakt, maar ook zo glad als een aal. Zijn strijd om het leiderschap van Canada heeft hij grandioos verloren. In zijn boek Vuur en as vertelt hij hoe hij als cosmopolitische intellectueel vol ambities het politieke strijdtoneel betrad en werd meegezogen in een wereld vol hypocrysie, vijandigheid en achterkamertjespolitiek. ‘You start with the stupid idea that what you say matters. But politics is not a battle of ideas, but a battle of standing. It’s about who has the right to be heard.’ Deze ‘battle of standing’ zal Ignatieff hopeloos verliezen.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Waan van de dag

Onderzoek: liberals onderschatten gelijkgestemdheid eigen groep, conservatives overschatten dit

20 november 2013 , 16:46 , door Steeph

ONDERZOEK - Liberals (Amerikaanse versie) denk dat anderen met gelijke overtuiging vaker afwijken van hun eigen keuze dan het in werkelijkheid is, zelfs als het niets met politiek te maken heeft. Conservatives zijn er heilig van overtuigd dat groepsgenoten hetzelfde denken.
Aldus een wetenschappelijk onderzoek met 300 mensen.

Foto: Philip Cummings (cc)

Politici imiteren series

21 november 2013 , 07:00 , door GB Publiekrecht en Politiek

‘De Amerikaanse president Bartlet,’ betoogde Femke Halsema destijds tegen premier Balkenende, zou niet in Irak hebben gevochten. Deze fictieve president uit de politieke serie The West Wing had een heldere stelregel: Wie het recht niet aan zijn kant heeft, moet op de feiten pleiten. Wie zowel het recht als de feiten mist, heeft nog maar één optie: ‘Get the hell out of there.’

Uit alle hoeken van de Kamer kreeg Halsema blikken van herkenning. Politici van verschillende partijen vormden ‘een geheim verbond van West Wing-kijkers’, vertelde ze later. Heel zuiver in de leer is dat verbond kennelijk niet. De stelregel is niet terug vinden in de serie, althans niet beter dan als een anekdote uit een speech van Bartlet. Hij haalt daar het advies van een hoogleraar civiel procesrecht aan: advocaten hebben bij gebrek aan feiten en juridische argumenten altijd nog een laatste optie: gewoon zo hard mogelijk met de vuist op tafel te slaan.

Halsema wekte haar eigen Bartlet tot leven tijdens een verantwoordingsdebat in de Tweede Kamer over de inval in Irak. Ze deed dat zo geloofwaardig, dat het niemand opviel. Op zich is dat niet verbazingwekkend. ‘Life imitates art far more than art imitates life,’ zei Oscar Wilde al. Maar het laat wel een intrigerend verband zien tussen de politieke televisieseries waar politiek Den Haag naar kijkt en de ontwikkeling van de spelregels in de Nederlandse politieke arena.

Foto: Veiligheid en Justitie (cc)

Criminaliteit daalt maar uitgaven veiligheid gaan omhoog

18 november 2013 , 19:00 , door Steeph

DATA - De kosten voor veiligheidszorg stegen sinds 2002 fors en stabiliseren zich de laatste drie jaar. Per persoon betalen we nu 780 euro voor veiligheid per jaar. Maar hoe zit het eigenlijk met die veiligheid?

Afgelopen week gaf het CBS een overzicht van de kosten van de veiligheidszorg. Tegelijkertijd verscheen een CBS-rapport over criminaliteit en een nieuwe tabel over de opgelegde strafmaatregelen. Samen geven ze een vreemd beeld.

Laten we beginnen met die kosten:

Er is een duidelijke stijging en een plafond te zien. Maar hoe zit het dan met de criminaliteit? We hadden in juli al wat voorlopige cijfers. Nu volgen definitieve uit het rapport (figuur 3.1):

We zien een stevige daling van de criminaliteitscijfers. Je zou kort door de bocht kunnen stellen dat het komt omdat we meer geld uitgeven aan criminaliteitsbestrijding. Maar dan zouden er ook meer mensen straf moeten krijgen, toch? Hier een overzicht van het totaal aantal opgelegde straffen:

Dat is vreemd. Het lijkt er op dat als we meer uitgeven aan veiligheid, dat het steeds inefficiënter besteedt wordt. Tenzij de criminaliteit natuurlijk door andere oorzaken daalt en er iets anders met dat geld gebeurt.

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Stadtkatze (cc)

“Links” en “rechts” veranderen van betekenis

16 november 2013 , 10:00 , door Gastauteur

ANALYSE - De termen ‘links’ en ‘rechts’ zijn niet weg te slaan uit het politieke discours. Politicologen, journalisten en kiezers maken gretig gebruik van dit jargon om de ideologie en bijbehorende standpunten van politieke actoren samen te vatten, al dan niet met voorvoegsels als ‘extreem-‘, ‘radicaal-‘, ‘ultra-‘ of ‘dom-‘.

Zo wordt de Amsterdamse grachtengordel vaak verweten links te zijn, terwijl in grote delen van die grachtengordel de VVD de populairste partij was bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen. De PVV wordt door kiezers regelmatig gezien als een extreemrechtse partij, maar dat kan in ieder geval niet slaan op de huidige standpunten van die partij over het sociaal vangnet of het homohuwelijk. Wat betekenen de etiketten ‘links’ en ‘rechts’ vandaag de dag dan nog?

Gelijkheid

De termen ‘links’ en ‘rechts’ vinden hun oorsprong in de inrichting van de Staten-Generaal ten tijde van de Franse Revolutie. De groepen die het Ancien Régime steunden zaten ter rechterzijde van de voorzitter, de tegenstanders ervan ter linkerzijde. Tot op de dag van vandaag associëren velen ‘links’ met progressieve en ‘rechts’ met conservatieve denkbeelden, maar ook dit onderscheid kan misleidend zijn. Behoud van wat, immers? Zo heeft Tom Louwerse aan de hand van CPB-doorrekeningen van verkiezingsprogramma’s aangetoond dat er binnen economisch linkse en rechtse kampen zowel hervormers als conservatieven bestaan.

Taal als politiek instrument

25 september 2013 , 07:00 , door Gastauteur

ANALYSE - Gebruiken politici en ambtenaren expres onnavolgbare zinsconstructies en nietszeggend taalgebruik, om plannen in nevelen te hullen?

Het is tijd om George Orwell er weer eens op na te slaan. En dan niet het vanwege de Snowden-affaire veel aangehaalde 1984, maar zijn essay ‘Politics and the English language’. Wie dat stuk heeft gelezen, durft amper nog te schrijven, zo genadeloos fileert Orwell belabberde schrijfstijlen. Orwell ziet taal als een instrument, niet als iets dat toevallig ontstaat en zelfstandig vrolijk voortwoekert. Het verval van de taal heeft politieke oorzaken en is niet alleen te wijten aan wanpresteren van schrijvers. Orwell schrijft: ‘De taal wordt lelijk en onnauwkeurig omdat onze gedachten dwaas zijn, maar de slordigheid van onze taal maakt het ons gemakkelijker om dwaze gedachten te hebben.’

Ik moest eraan denken toen ik van de week de begrotingen van buitenlandse zaken las. De eerder dit jaar gepubliceerde mensenrechtenbrief van minister Timmermans deed in sommige alinea’s denken aan een mooi essay. Dat leest fijn: je krijgt de indruk dat iemand nagedacht heeft over wat hij op papier zet en jou als lezer serieus neemt. Over de begroting buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking hebben ongetwijfeld veel mensen nagedacht. Maar geen van hen kan hebben gedacht dat iemand hun tekst echt zou lezen.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Vorige Volgende