Staatssecretaris Sander Dekker komt met anti-pestwetgeving. Bij nadere bestudering van z'n voorstellen lijkt het er echter meer op dat hijzelf de pester is en het onderwijs het pestslachtoffer. Sander Dekker is een uitblinker. In buhnepraat wel te verstaan. De laatste loot aan de stam is de wens om scholen wettelijk te verplichten om met “bewezen effectieve” pestprogramma’s te werken. Aanpakken dat probleem. Daadkracht uitstralen. Het klinkt allemaal mooi en nobel, maar over de effectiviteit kan sterk worden getwijfeld. Hoeven scholen dan niets te doen aan pestgedrag? Het spreekt voor zich dat scholen een veilige omgeving moeten bieden voor alle leerlingen. Het aanpakken van pesten is daar een onderdeel van. Een veilige omgeving is tenslotte een noodzakelijke voorwaarde om tot een goed leerresultaat te kunnen komen. Alleen al om die reden zou een wet zoals die nu op tafel ligt, overbodig moeten zijn. Wat opvalt aan de voorstellen van Dekker is het repressieve karakter. De school moet dit, moet zus en wordt 100 procent verantwoordelijk gesteld. Hiermee gaat de staatssecretaris echter voorbij aan een aantal fundamentele zaken.
Deze herfst zijn er op verschillende locaties in Nederland weer pestvogels neergestreken. Deze invasiegast uit Scandinavië en Siberië oefent een grote aantrekkingskracht op vogelaars uit die vervolgens in grote getale neerstrijken nabij de pestvogels. Dit tot groot verdriet van de omwonenden die hiervan overlast ondervinden. Dit is Nederland anno 2012.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
COLUMN - Waarin de auteur, naar aanleiding van de ophef over de rouwadvertentie van Tim Ribberink probeert na te gaan hoe groepsdruk werkt.
In het programma Gepest! confronteert royaltyverslaggever Peter van der Vorst pestkoppen met hun slachtoffer. Ik heb het één keer gezien. Twee van de pestkoppen die Van der Vorst sprak, waren zelf het slachtoffer van pesterijen geweest. Totdat er nieuw bloed op school kwam. Ze grepen hun kans en transformeerde van slachtoffer naar pestkop. Waardoor zij niet langer werden gepest. Deze pestkoppen wisten wel ongeveer wat zij hun slachtoffer hadden aangedaan. Ze hadden het zelf ook ondervonden.
De grootste pestkop, degene die alle drie de jongens had gepest, kon zich bij God niet indenken wat er nu zo erg was geweest. Ja, hij had wellicht wat geintjes uitgehaald, maar dat stelde allemaal niet zo veel voor. Heus, hij was de kwaadste niet. Hij was niet intrinsiek slecht, om met de Moszkowiczjes te spreken.
Groepsdruk is a bitch. Het kan de aardigste mensen in beulen veranderen. Het verandert verreweg de meeste mensen in zwijgende toeschouwers. In wegkijkers en goedpraters. De mens is een empathisch wezen. We zijn niet de enige, zo weten wij dankzij Frans de Waal. We zijn wel de enige die erover kunnen reflecteren. Maar dat doen we niet zo vaak, want dat is veel te pijnlijk.
Stereotypen over dikke mensen in de media mag best eens kritisch bekeken worden, vindt Gregor Hakkenberg van het weblog Hufterhunter.
Stripheld Obelix reageert steevast lichtgeraakt als iemand over zijn omvang begint. Maar die kan tenminste nog van zich af slaan. Dikke mensen – en met name dikke kinderen – hebben daar meer moeite mee. Gevolg: ze staan onderaan de pikorde op school, op straat en op de werkplek, en worden vaak gepest. Sommigen kunnen daar tegen, ontwikkelen een olifantenhuid. Anderen raken gefrustreerd, durven niet meer naar buiten en zoeken troost in nog meer eten.
De hufters die de zwakste schakel uitzoeken om hun eigen plek in de pikorde veilig te stellen, kunnen er eigenlijk ook niks aan doen. Ze krijgen gewoon met de paplepel ingegoten dat dik minderwaardig is. In een artikel in Trouw (via @columnisten) schrijft Asha Ten Broeke “Geef mollige medemensen hun gezicht terug“. Zij wijst er op dat op televisie dikke mensen en kinderen nooit met hun gezicht in beeld komen. Dat komt natuurlijk doordat de televisiemakers in een programma over ‘te dik’ niet graag herkenbare voorbeelden willen laten zien. Juist omdat die dikke mensen het al moeilijk genoeg hebben. Bovendien… er bestaan eigenlijk geen goede rechtenvrije afbeeldingen van dikke mensen. En áls er al plaatjes zijn, dan gaat het juist om rolbevestigende beelden van dikke mensen die ‘slechte dingen’ doen. Iets vets eten of op de bank hangen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Hollandse Hufters analyseert de rel rond de dood van Tim Ribberink: “De redactie van Geenstijl is gewoon hypocriet en medeverantwoordelijk voor de treitercultuur onder Nederlandse jongeren. Ter meerdere glorie van de exploitatierekening van de Telegraaf Media Groep. Anoniem en in de wetenschap dat hun achterban tot alles in staat is. Geenstijl ontleent haar macht aan haar achterban”.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
