Oekraïne tussen tirannie en democratie

Nu de Tweede Kamer zich opmaakt om onderwerpen en dossiers als ‘controversieel’ aan te merken, kan het geen kwaad om ook de buitenlandse politiek daarbij te betrekken. Niet alleen moeten de steeds inniger banden met Israël eens kritisch tegen het licht gehouden worden, ook ontwikkelingen op sportief gebied verdienen onze aandacht.

Onlangs werd bekend dat de Oekraïense oud-premier Julia Timosjenko in haar cel in hongerstaking is gegaan, uit protest tegen de voortdurende mishandelingen en vernederingen die zij moet ondergaan. Het sterk gepolitiseerde proces dat leidde tot haar zevenjarige gevangenisstraf was al een schande, maar deze laatste ontwikkeling toont eens te meer aan dat Oekraïne het niet zo nauw neemt met mensenrechten.

Mevrouw Timosjenko is helaas slechts een voorbeeld van een steeds repressiever wordend regime dat bruut optreedt tegen, onder meer, asielzoekers, homoseksuelen en andere minderheidsgroepen. Mensenrechtenorganisaties worden geïntimideerd en continu tegengewerkt, migranten worden gemarteld, waarbij in sommige gevallen zelfs electrische schokken zijn toegediend, en politiegeweld is wijdverbreid; de rapporten van organisaties als Amnesty International en Human Rights Watch over Oekraïne zijn talrijk. De bomaanslagen van vandaag, de politieke spanningen, en de ongetwijfeld harde reactie vanuit de overheid komen daar nog eens bovenop.

Datzelfde Oekraïne organiseert de komende zomer samen met Polen het Europees Kampioenschap voetbal. Wat voor de meeste mensen een feestje zou moeten zijn, krijgt zo een heel wrange bijsmaak. Over enkele maanden zullen honderdduizenden voetbalfans afreizen naar Oekraïne om daar hun nationale helden aan te moedigen, terwijl ze over het algemeen in totale onwetendheid verkeren over de politieke situatie. In mijn ogen wringt dit.