GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat vandyke met een stuk dat de feiten checkt over de buitenlandse immigratie in 2009. Woensdag publiceerde de NRC het artikel Meeste buitenlandse immigranten zijn Polen, met daarin een mooie grafiek over de immigratie. Ik was blij dat er eindelijk cijfers over de immigratie van ‘buitenlanders’ waren. Die blijdschap was helaas snel voorbij, want de NRC gaat met de cijfers vreselijk de mist in. In de grafiek bij het artikel staan onder meer de volgende cijfers: Marokkanen 2.388, Turken 4.099 en Nederlanders 28.248. Dat dit getallen zijn van immigranten, zal ik niet ontkennen. Dat het cijfers zijn die bij het CBS te vinden zijn, evenmin. De cijfers worden echter wel verkeerd gebruikt. De cijfers van de NRC hebben betrekking op 2009 en zijn afkomstig uit deze CBS-tabel, de tabel die gaat over de immigratie en emigratie naar geboorteland. Omdat niet alle relevante gegevens voor 2009 al beschikbaar zijn, zal ik wat ik wil bespreken illustreren aan de hand van de cijfers over 2008.
Mooi opgemerkt (‘Adverteerders stuitend afhufteren in een krant doe je zo’) door Paul Disco (ex-uitgever Volkskrant en Groene Amsterdammer). De omcirkelde advertenties zijn advertenties in het NRC van gisteren voor… 1-in-4-mini’s.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag weer een stuk van filosoof en jurist Ron Ritzen.
“Slechts 1.25% van alle delicten wordt bestraft” en “Wie na geweld aangifte doet, wordt dubbel gepakt“: twee vette koppen die niet zouden misstaan in de Telegraaf, maar die regelrecht uit de krant komen die zichzelf regelmatig op de borst klopt vanwege haar onovertroffen kwaliteit. NRC dus.
De koppen kwamen uit de mond van Paul Andersson Toussaint, die acht jaar lang vaste freelancemedewerker van M, het magazine van het NRC, was. Zijn meest recente boodschap is ontluisterend, althans zo lijkt het.
De boodschap was helder. De werkelijkheid voor veel gewone Nederlanders is dat er nauwelijks iets met hun aangifte bij de politie wordt gedaan. Deze geeft niet thuis, behandelt het slachtoffer als de echte crimineel of hoort met zichtbare tegenzin de verhalen van belaagden aan. Andersson Toussaint hoorde er tientallen verhalen over in zijn omgeving. Verhalen over mensen die werden bedreigd, soms met een vuurwapen of een samoeraizwaard, of geterroriseerd door buren. “Sommigen lukte het om aangifte te doen, maar nooit werd door justitie ingegrepen.” Hij weet uit eigen journalistiek onderzoek “dat in bepaalde wijken in Amsterdam het vertrouwen in de politie en justitie volledig is verdwenen en vrijwel niemand meer aangifte doet van bedreiging, geweld of diefstal.”
Zoals zo vaak leidt een interview voor een zaterdagkrant met een belangrijk persoon tot een opening van de krant. Het lijdend voorwerp schrikt meer dan eens van zo’n sterke aanzet voor een interview waaruit de nuance nog moet blijken. C’est le ton qui fait la musique. Zo’n openingsartikel vervormt vaak de toon van een verhaal, omdat de krenten uit de pap worden gehaald. De journalist gaat aan het werk.
Bij het interview van Marcel Haenen van NRC Handelsblad met de Amsterdamse hoofdcommissaris van politie Bernard Welten speelt dit echter niet. De toon is keihard. De vier pagina’s in het NRC Weekblad worden nog voorzichtig ingeleid, maar daarna barst Welten los over zijn relatie met Cohen, zijn veranderde taak ten opzichte van één van zijn voorgangers (Nordholt) en zijn contact met minister Ter Horst. Of zijn gebrek aan contact met haar liever gezegd.
De vraag van Haenen komt neer op: “Komt u regelmatig op de koffie bij Ter Horst?” Welten antwoord daarop: “Neen, nooit.” Hij vervolgt zijn verhaal door te verklaren dat de minister hoofdcommissarissen van de politie stoorzenders vindt. Klare koffie, dunkt me. Welten vindt dat hij wat in de melk te brokkelen heeft, maar Ter Horst slikt dat niet. Dat betekent dus dat Welten een andere mening heeft dan de minister, maar dat die mening niet wordt gehoord.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Gisteren was de presentatie van het nieuwe boek van Marc Chavannes, “Niemand Regeert” (nrc, bol) met illustraties van Ruben L. Oppenheimer. Omdat Marc zelf een weblog heeft waar hij veel interactie heeft met zijn lezers en vanuit zijn ervaring in de VS een grote rol voor weblogs ziet in het spel rondom de democratie, had hij voor de presentatie wat lezers en weblogs uitgenodigd. Ook de minister van binnenlandse zaken Guusje ter Horst was er. Vanuit Sargasso waren Carlos en Steeph erbij. Hier een mix van hun beider kanttekeningen (we zeggen lekker niet wat van wie is).
Verslag
Typerend voor de traditionele media was de aanwezigheid van de camera van de NOS. Deze was er gedurende het half uurtje dat Guusje ter Horst aanwezig was. Maar ze moest wat eerder weg, waardoor ze niet meer deel kon nemen aan het debat dat ook met de zaal en de bloggers gevoerd zou worden. De camera verdween met haar.
Haar antwoorden op de stellingen die vanuit het boek van Marc Chavannes werden neergelegd waren standaard. Het is niet zo erg, je moet sommige zaken (privatisering) plaatsen in de tijdsgeest, we doen er van alles aan om te veranderen. Kortom, vanuit het systeem gekeken en zonder echte reflectie. Als minister die alle ontwikkelingen heeft stilgelegd op het vlak van democratische vernieuwingen schoot ze haarzelf behoorlijk in de voet met de volgende constatering (geen letterlijke quote): “…het huidige politiek instrument (landelijk) past niet meer bij het tempo van ontwikkelingen in de maatschappij en wereld…“.
Joost Zwagerman niet weg bij NRC Handelsblad
Het was bal in de blogosfeer toen gisteren Joost Niemöller schreef: “Te rechtse Zwagerman: ontslag bij NRC”. Reaguurders hadden weer hun woordje klaar en de Linkse Kerk kreeg een flink paar voorspelbare steken onder haar grachtengordel te verwerken
Sargasso mailde met de zogenaamd ‘ontslagen columnist’ en kreeg een ander verhaal te horen. Joost Zwagerman is niet ontslagen. Zijn column is stopgezet maar dat wist hij al zeven weken geleden. Zwagerman blijft gewoon artikelen schrijven voor de NRC katernen ‘CS’ en ‘Boeken’ (zie ook de ‘rectificatie’ op Niemoller.com). Het stopzetten van zijn column ligt meer in puur praktische, logistieke en organisatorische redenen, verder melde Zwagerman:
“Denk dan bijvoorbeeld aan de uitgeverij-wereld. Doeschka Mijesing wint de AKO Literatuurprijs met ‘Over de liefde’. Dan zegt haar uitgeverij Querido vervolgens: gefeliciteerd, de overwinning is terecht – maar je volgende roman geven we niet uit. Dat zou een onnavolgbare beslissing zijn. Die beslissing heeft het NRC Handelsblad dus genomen, in het licht van alleen al de toekenning van de Gouden Ganzenveer in 2008. De opzegging van de column lijkt mij al met al eerder een probleem voor én van NRC Handelsblad dan voor én van mij. Herinner je je nog dat Dick Advocaat ooit Robben wisselde tijdens een cruciale interland? Volgens mij heeft de hoofdredactie bij NRC Handelsblad nu het Dick-Advocaat-gevoel”, aldus Joost Zwagerman in een reactie aan Sargasso.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.