Vandaag is het precies 67 jaar geleden dat Rotterdam werd platgebombardeerd door de Duitsers. Hiermee werd aan de ene kant het doodsvonnis van de stad getekend, aan de andere kant betekende het een zege voor de stad jaren later. Rotterdam in brand, alleen oude mensen in Rotterdam herinneren het zich nog, geen generatie erna gunt het geschiedelijke feit een blik waardig, op enkele personen na.
Om een paar minuten vóór half twee viel de stroom uit, in slechts een kwartier werden 24.000 huizen in puin gebombardeerd, werden 80.000 mensen dakloos en stierven 800 personen. De toen nog grotendeels op zeilvaart vertrouwende haven werd ook verwoest, wat ervoor zorgde dat Nederland geen enkele mogelijkheid meer had op versterking overzee; het doodvonnis voor veel Nederlanders.
Vanacht zullen tussen 22:45 en 02:00 een kleine 130 ‘Spacecannons’ schijnen om de brandgrens 67 jaar terug aan te geven. Zo zal ook de huidige generatie zich wat meer bewust worden van het ‘oude’ Rotterdam en het ‘nieuwe’ Rotterdam, een grens die zeker zichtbaar is, áls je maar goed kijkt.
De oudere Rotterdammers rouwen nog steeds, en wellicht wel terecht. Zeker daar weinig mensen de tragedie als een tragedie beschouwen. Logisch aan de andere kant, want zodra de oorlog afgelopen was was er meer dan genoeg ruimte voor modernisering wat uitmondde in één van de grootste en modernste havens ter wereld. Dát zou waarschijnlijk niet gebeurd zonder dat de haven verwoest was.
