Keuzestress

De marktprincipes in de zorg beginnen hun zegenende werking te doen. Of we daar blij mee moeten zijn, is nog maar de vraag, want de marktwerking levert inderdaad iets wat ze belooft: keuze. Maar het is een valse keuze waar haast niemand op zit te wachten. En er zit een venijnig addertje onder het gras. Gisteren kopte NRC Handelsblad dat CZ zijn inkoopbeleid aanscherpt. De grootste verzekeraar van Nederland koopt sommige behandelingen simpelweg niet meer in bij zorgverleners als die te duur, kwalitatief onder de maat of onnodig zijn. Daardoor zouden er weer wachtlijsten kunnen ontstaan, omdat in sommige regio's bijvoorbeeld nog maar weinig ziekenhuizen zijn die een bepaalde behandeling mogen geven - of anders gezegd, waarvan de behandeling door CZ vergoed wordt. Zo'n wachtlijst is natuurlijk vervelend (oeps daar gaat hét argument van pro-marktwerking-types: sinds 2006 hebben we nauwelijks wachtlijsten meer), maar op zich past dit allemaal netjes in het plaatje van de marktwerking. Want we krijgen er keuze voor terug. Iedere zorgverzekeraar zal namelijk zijn eigen afwegingen maken. Het kan dus zijn dat je bij CZ voor behandeling A niet meer bij ziekenhuis Z terecht kan, maar dat je bij Achmea voor behandeling A wel naar ziekenhuis Z kan gaan. We hebben keuzevrijheid.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 28-09-2022

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Te intiem voor de markt

Het is belangrijk dat we ons afvragen wat voor mensen we willen worden, zegt filosoof en bioloog Pieter Lemmens in deze nieuwe aflevering van Intieme Technologie.

De techniek dringt steeds verder door in ons alledaagse bestaan en nestelt zich steeds dieper in de meest intieme sferen van ons leven, aldus het Rathenau Instituut. Ze dringt zich in onze lichamen, in onze psychen, in onze sociale relaties, in de opvoeding van onze kinderen, enz. Die kolonisering van onze intimiteit door de ‘extimiteit’ van de techniek wordt door velen ervaren als unheimlich en dat is bepaald niet onterecht.

Als we echter kijken naar de geschiedenis van de mens en naar de evolutie van de menselijke soort dan moeten we constateren dat de mens een organisme is dat zich wezenlijk kenmerkt door intieme relaties met technologie, en wel vanaf zijn oorsprong. De mens is altijd intiem geweest met technologie en de menselijke organen kunnen niet los worden gedacht van de technische organen waardoor ze permanent worden omringd en waarmee ze voortdurend nauwe relaties onderhouden.

Afstammen van stenen

Het is zelfs zo dat de mens het effect is van technische innovatie. Volgens de Franse filosoof Bernard Stiegler is de mens ontsprongen aan een proces van technische exteriorisering, dat wil zeggen de veruitwendiging van ervaringen in technische objecten. Lichaam en geest van de mens zijn het resultaat van een langdurige en intieme evolutionaire interactie met technologie. Zo zijn onze grote hersenen het gevolg van een eeuwenlange omgang met steeds geavanceerdere stenen werktuigen. Techniek heeft zich van meet af aan ingeschreven in onze neurale structuren en we zouden met Peter Sloterdijk dan ook kunnen stellen dat de mens niet van de apen afstamt maar van stenen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 22-09-2022

Mag ons OV-bedrijf een echt bedrijf zijn?

In onze nieuwe rubriek De Praktijk, vertellen vakmensen vanaf de werkvloer over hun werk, de samenleving, dilemma’s en politiek. De rubriek verschijnt voorlopig wekelijks. De auteurs zijn vakmensen die openhartig zullen berichten en daarom vaak onder pseudoniem schrijven. Vandaag schrijft OV-man over zijn frustratie: is het OV-bedrijf een publieke dienst of een echt bedrijf. Politici kies!

Ons bedrijf is verzelfstandigd en dus officieel een eigen bedrijf. Ik zeg officieel, want de praktijk ziet er heel anders uit. De verzelfstandiging houdt vooral in dat we continu een wedstrijd moeten spelen waar de regels telkens van veranderen. Het gevolg is dat we de kwaliteit van onze publieke dienstverlening niet kunnen garanderen. Een relaas over privatisering van een publieke dienst, gezien vanuit een betrokken personeelslid.

Ik ben 30 jaar werkzaam bij het openbaar vervoer en we zijn de laatste jaren steeds verder in een stroomversnelling van veranderingen terecht gekomen. Toen ik met privatisering te maken kreeg dacht ik in mijn naïviteit dat een “tak van dienst” van de (semi-) overheid een volledig zelfstandig bedrijf zou worden, zoals alle andere bedrijven.

Al vanaf 2000 hebben we ons als bedrijf voorbereid en in 2007 gingen we los. De privatisering werd al verzelfstandiging genoemd en nu we hier 4 jaar mee werken vind ik het eens tijd worden om te kijken wat dit in de praktijk inhoudt.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Detailpolitiek (28): Pretecho

‘Dat stoute Admiraal de Ruyterziekenhuis!’ Dat is ongeveer wat SP-Kamerlid Nine Kooiman afgelopen week gedacht moet hebben toen ze las dat dit ziekenhuis pretecho’s aanbiedt. Zij wil weten wat de minister van deze praktijk vindt, wat dit het ziekenhuis aan inkomsten oplevert en hoe dat geld wordt besteed. En wordt aan vrouwen met een medische indicatie voor een echo ook reclame gemaakt voor deze niet-noodzakelijke echo’s?

Er is bijna geen beter voorbeeld van de terreur van Tweede Kamerleden waar publieke instellingen in Nederland onder gebukt gaan. Een instelling bedenkt een nieuwe dienst, en wordt binnen de kortste keren teruggefloten door Kamerleden die vinden dat niet de Raad van Bestuur, maar zij de baas zijn over het ziekenhuis.

Pretecho’s in een mapje
Het maken van pretecho’s is een markt in Nederland. Zo bestaat er een pagina over pretecho’s waar ouders kunnen kijken waar ze zo’n echo willen laten maken, en er bestaat een bedrijf dat in verschillende vestigingen ‘in een ontspannen sfeer’ pretecho’s aanbiedt waarbij vrienden en familie ook welkom zijn en er koffie en thee beschikbaar is. Iedereen krijgt een mooie fotoreportage mee in een mapje. En als klap op de vuurpijl kun je je vriendinnen een pretecho cadeau doen.

Ziekenhuizen mogen hier niet in meegaan, vindt de SP. Nu zijn er natuurlijk allerlei bezwaren tegen marktwerking, en is het misschien ook beter deze onzinecho’s aan bedrijven over te laten. Maar stel nu eens, dat er in Zeeland geen pretecho’s gemaakt kunnen worden, en Zeeuwen daar vrijwillig voor willen betalen? Als er direct naast het ziekenhuis een commercieel bureau staat, is de markt te klein en zal een ziekenhuis er niet snel aan beginnen. Maar Zeeuwen moeten nu naar Breda, Barendrecht of Spijkenisse.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Snoeien is goed, maar dan wel met liefde

Een gastbijdrage van Arjo Klamer, hoogleraar Culturele Economie.

Deze week bleek dat de bezuinigingen op kunst en cultuur gewoon doorgaan. Daar zitten goede kanten aan. Een tuin bloeit als je zo nu en dan goed snoeit. De culturele sector is nu te afhankelijk van de overheid en wordt nu eindelijk gedwongen om zich veel zelfbewuster te richten op ons, potentiële liefhebbers. Maar snoeien op manier van staatssecretaris Zijlstra is onzorgvuldig en ronduit schadelijk voor de noodzakelijke aanwas. Ook het dedain waarmee de regering over de culturele sector spreekt, is schadelijk. Een goede tuinman heeft toch liefde voor zijn tuin?

In de podiumkunsten en in de beeldende kunsten is het aanbod te groot en de belangstelling te gering. De sector is ook te afhankelijk geworden van de financiering van de overheden. Typerend voor die afhankelijkheid zijn klagende reacties over een overheid die geen waardering heeft voor al het moois dat wordt gemaakt en die te weinig steun verleent. Dit zijn de reacties van het miskende kind. Ik wijzig de metafoor iets. De overheid wordt de ouder die moet zorgen voor het wel en wee van zijn kroost. De ouder moet zijn kroost waarderen, belonen en steunen. Maar de overheid is geen mens. De overheid kan niet waarderen. Als deze staatssecretaris zijn waardering uitspreekt, doet hij dat functioneel. Persoonlijk zal het hem een worst zijn wat de kunstensector doet. De overheid is een afstandelijk doorgeefluik. Je hoeft de overheid niet te bedanken voor haar steun. Voor een warme waardering is het beter om zelfbewust en zeker van het waardevolle van jouw kunsten af te stappen op ons, potentiële liefhebbers, om onze waardering te krijgen en om ons betrokken te maken. Onze waardering is per slot van rekening echt.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weekendcollege | Broodoorlog in Nederland?

Dit is de vijfde aflevering in de lezingenserie De Urgentie van Duurzaamheid, van Studium Generale Utrecht. De bijdrage is geschreven door Melanie Peters. De lezing is hier te zien.

hongerAls we niets doen kan een broodoorlog, een oorlog om voedsel, of anders een conflict om energie of grondstoffen ook in Nederland uitbreken. Dat stelt prof. Paul Schnabel (Universiteitshoogleraar en directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau) naar aanleiding van de vraag of hij het serieus meent, als hij zegt dat de druk op grondstoffen wereldwijd zo groot is dat dit vast niet alleen in de Arabische wereld tot opstanden zal leiden.De beste wijn is al gedronken. We zijn ongelooflijk rijk in het Westen. Nederland heeft het hoogste Bruto Nationaal Product van de EU. We moeten beseffen dat niet de hele wereld in diezelfde welvaart zal kunnen leven en dat anderen ook hun aandeel opeisen.

De Chinese overheid bracht vorige week haar vijfjarenplan uit. Dat ademt een enkele gedachte: nooit meer honger voor de Chinese bevolking, al moeten ze de halve wereld opkopen. Prof. Annelies Zoomers (International Development Studies) ziet deze trend wereldwijd. Met name de jongeren wereldwijd, willen hun dromen kunnen verwezenlijken. Fatsoenlijk te eten hebben hoort daar bij, maar ook een westerse levensstijl. Om de wereldbevolking te kunnen voeden zal voedselzekerheid opnieuw op de nationale en internationale beleidsagenda moeten komen. En we moeten beseffen dat het beleid van de laatste jaren om alles tot handelswaar uit te roepen, zelfs land en water, sociaal en ecologisch niet houdbaar is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Psychiaters behalen overwinning voor privacy

Goed nieuws. De Koepel van DBC-vrije praktijken heeft een overwinning behaald op de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa). In een vandaag bekend geworden vonnis beslist het College van Beroep voor het Bedrijfsleven ondermeer dat de autoriteit de privacybelangen van patiënten onvoldoende heeft meegewogen.

Wat is er aan de hand? Sinds 2008 zijn psychologen en psychiaters verplicht om in de facturering aan de zorgverzekeraar ook aan te geven om welke zorg het gaat. Hij of zij maakt een zogenoemde Diagnose Behandel Combinatie op (DBC) waarin ondermeer staat aan wat voor kwaal een patiënt lijdt. De zorgverzekeraar krijgt daarmee inzicht in wat een patiënt mankeert en kan die informatie gebruiken om de klant in de toekomst een verhoogde premie op te leggen, dus om aan risicoprofilering te doen. Als iemand bijvoorbeeld aan een borderlinestoornis lijdt, kan die nog wel eens een dure klant gaan worden.De Koepel van DBC-vrije praktijken vindt dat een slechte zaak. Haar leden worden door de nieuwe betalingssystematiek gedwongen om gevoelige behandelinformatie vrij te geven. Een schending van hun beroepsgeheim, menen ze. Een aantal psychiaters en psychologen probeerden hier onderuit te komen door de factuur niet op te sturen, maar onderhands met patiënten af te rekenen. De verzekeraar komt hierbij helemaal niet aan te pas. De NZa stak hier een stokje voor: ook wie zijn eigen GGZ betaalt, moet en zal in het DBC-systeem worden opgenomen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende