Op de deur van een collega hangt een New Yorker-cartoon met een wat saaiige man met een aktentas, die tegen zijn dochter zegt: ‘Daddy's going off to defeat terrorism in subtler, economic ways.’ Het herinnert me er altijd aan dat elk probleem een economische dimensie heeft en dat soms moet je de economische achterdeur moet nemen om te bereiken wat je wil. Zo ook bij de strijd tegen de doodstraf. Dit weekend las ik dat er in Texas een tekort dreigt aan ‘pentobarbital’, het middel dat wordt gebruikt bij executies. Ook andere staten kampen met problemen met het uitvoeren van executies door gebrek aan de benodigde middelen. Het een interessant gegeven: executies zijn in zekere zin een kwestie van vraag en aanbod. Alleen het feit dat 63 procent van de Amerikanen vóór is, wil niet zeggen dat het ook gebeurt. Als niemand de doodstraf meer wil uitvoeren, of de benodigde spullen wil leveren, houdt het op. Je kunt als tegenstander dus je strategie verleggen van de politiek naar de ‘productie’ van de doodstraf.
“Kort voordat de Damschreeuwer een Damschreeuwer werd, was hij weggestuurd van zijn vaste bankje voor een makelaarskantoor, omdat hij het zicht ontnam op advertenties voor kapitale panden. Datzelfde kantoor stelt trots op zijn website ‘maatschappelijk verantwoord’ te ondernemen door een daklozenproject in India te ondersteunen.”
Aldus Sander Donkers en Robert van de Griend in Vrij Nederland (rubriek De Week Waarin…) deze week.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Een fatsoenlijke organisatie heeft haar laag gekwalificeerde arbeid gewoon op de loonlijst staan.
Stel. Je hebt het gewoon niet zo getroffen, qua leren. Met veel moeite heb je dan eindelijk je VMBO gehaald. En je denkt: werkenbijhetrijk.nl. Dan zijn er (waren er gisteravond) welgeteld twee mogelijkheden voor je. Tenminste, voor die ene baan moet je dan wel Engels beheersen, rijbewijs B en een chauffeursopleiding hebben gevolgd en voor de andere moet je naast VMBO je Klein Vaarbewijs 1 en 2 hebben, Marcom B en een geldig Vaarbevoegdheidsbewijs. Oh, en of je ook kunt lassen en branden. Altijd handig.
Enfin, twee VMBO’ers op een totaal van 128 vacatures. Banen voor mensen die hun VMBO niet hebben afgemaakt, biedt de overheid niet.
Voor het plaatje. Van de totale beroepsbevolking heeft zo’n 30% een opleiding op VMBO-niveau, 8% komt niet verder dan de lagere school. Bij de jongeren zijn deze cijfers een stuk gunstiger, maar ook dan is nog altijd één op de vijf mensen opgeleid op maximaal VMBO. Het Rijk – de gelijkekansebieder bij uitstek – heeft één op de 64 vacature’s gereserveerd voor ruim een derde van de beroepsbevolking.
Uiteraard, je kunt beredeneren dat het besturen van het land om hoog gekwalificeerd personeel vraagt, en dat dat er voor zorgt dat de overheid gemiddeld hoger opgeleid personeel heeft dan – pakkembeet – een supermarkt. En je zou ook kunnen zeggen dat je geen sovjettoestanden wilt, waarin de overheid kunstmatig de werkgelegenheid een beetje in stand houdt door nepbaantjes te scheppen. Ook uiteraard. Je wilt als organisatie de beste mensen.
Vandaag, de dag het Holland Heineken House in Peking is geopend, plaatsen wij een gastbijdrage van Louise Beck over de Aziatische biermeisjes van Heineken.
Nog luttele uren en dan gaan de Spelen van start. Het feest van sportieve verbroedering in de wereldgemeenschap. Een commercieel feest ook. Wat is er leuker voor een bedrijf, dan relaties een mooie sportwedstrijd te schenken. Wat is er, ingeval van Holland, leuker voor Heineken, dan aan één stuk gratis genoemd te worden als hèt (Hollands) sportieve centrum in Beijing. De PR-machinerie van Heineken is overweldigend.
De Sargassolezers zijn zonder enige twijfel sportief van geest. Met Heineken is dat al een stuk minder. Het gaat bij Heineken om de centjes. Ten koste van wat ook.
Neem Cambodja. Ga je daar, bij de tempels in Angkor Wat bijvoorbeeld, op café, dan schuiven een stel jeugdige vrouwen aan, om je over te halen juist hun bier te kopen. Ze zijn gekleed in jurkjes van Tiger Beer, van Stella, van Carlsberg en van Heineken. Heineken is in Cambodja marktleider. De dames krijgen een stukloon uitbetaald. Wijselijk hebben de internationale brouwerijen hen niet in dienst, dat zou te veel verantwoordelijkheid met zich brengen. Ze vallen onder het promotiebudget. Het “loon” (een miezerig bedrag per ingeleverde kroonkurk) is te weinig om opa en oma op het platteland, kinderen, andere familie van te onderhouden. Dus, toch al licht beneveld door het mee-drinken op de werkplek, gaat er wel eens een mevrouw mee naar de achterkamer, of het hotel van de westerse toerist in Siem Reap.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.