Kunst van het verzamelen

Verzamelen is geen kunst, het is meer een kwestie van bewaren en eventueel ordenen. Maar verzamelingen kunnen wel bijzonder zijn. De gekste dingen worden verzameld met de grootste verzamelwoede. Daar kennen we allemaal bijzondere voorbeelden van. Ikzelf heb een aantal verzamelingen (oude kleine blikjes , oude geïllustreerde kinderboeken, houten drukletters, oude postkaarten etc). De verzameling waar ik het meeste plezier aan beleef, is een verzameling fruitstickertjes. Ik pluk in de groentewinkels, op de markt en in de supermarkt de kleine stickertjes van de appels, sinasappels, bananen en van het exotische fruit. Deze plak ik dan in een Moleskine notitieboekje. Nog nooit was het boodschappen doen zo leuk. Elke week kom ik nieuwe stickertjes tegen. Eigenlijk heel alledaags, maar let maar eens op: het zijn prachtige kleine logo’s en mooie kleurrijke drukwerkjes (zie onder).

Door: Foto: Afbeelding cc fair useSteve McPherson - Combination Piece- (Green No1). 2010 copyright ok. Gecheckt 06-10-2022

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-02-2022

Schitterende schimmels en gevisualiseerde virussen

Een borstkankercel die lijkt op een octopus en nanomateriaal dat lijkt op de Grand Canyon. Dit waren inzendingen voor de International Science & Engeneering Visualization Challenge, een jaarlijks terugkerende wedstrijd die wordt georganiseerd door het tijdschrift Science en de National Science Foundation. Doel van de wedstrijd was om wetenschappelijke interesse in de maatschappij te stimuleren door wetenschap op een zo mooi mogelijke manier in beeld te brengen. Een beeld zegt immers vaak meer dan duizend woorden. Iedereen kon meedoen, maar de competitie is vooral populair onder wetenschappers en studenten.

De wedstrijd leidde tot een grote collectie van ingezonden foto’s. Zo ontving de National Science Foundation onder andere een foto van de huid van een onrijpe komkommer, een filmpje van borstkankercel en een 3D-tekening van het hiv-virus. De wedstrijd bewijst dat wetenschap kan leiden tot heel esthetische beelden.

Dun plakje muizenoog

Afgelopen week zijn de winnaars bekend gemaakt. Er waren vijf categorieën: fotografie, illustratie, informatieposters, interactieve media en video’s. Neuroloog Bryan Jones van de Universiteit van Utah won in de categorie fotografie. Hij maakte een foto van een dun plakje muizenoog. Door de oogbal vooraf te behandelen met speciale antilichamen krijgt het de kleuren rood, groen en blauw. Op de foto zie je dat het oogwit groen en de oogspieren lichtroze gekleurd zijn.

Foto: copyright ok. Gecheckt 12-10-2022

Stambomen en mobiles

Een gastbijdrage van Jelle Reumer, directeur van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam en paleontoloog.

Zelden waren Wetenschap en Kunst zo met elkaar verweven als in de periode van renaissance tot en met verlichting. Sindsdien zijn ze uit elkaar gedreven: wetenschappers specialiseerden zich ad absurdumen kunstenaars staarden meer en meer naar de eigen navel.

En toch kunnen wetenschap en kunst veel van elkaar leren. Neem de reconstructie van stambomen, een wetenschap die de laatste decennia dankzij fraaie computerprogramma’s een hoge vlucht heeft genomen. In de beroemde stamboom van het leven die Ernst Haeckel in de negentiende eeuw publiceerde stond de mens nog trots bovenaan, vlak boven de gorilla en de orang-oetan aan een boomtak die Apen heet. Helemaal onderaan de boom vinden we de Oerdieren, die een flinke dikke stronk vormen waar de rest van het dierenrijk op rust. De mens, dat mocht maar duidelijk zijn, was na Darwin weliswaar van zijn voetstuk gestoten als Kroon der Schepping, maar een positie als Kroon der Evolutie kwam er voor in de plaats.

Tegenwoordig heet het maken van stambomen ‘cladistiek’. Door allerlei kenmerken van soorten van een beoordeling te voorzien (bijvoorbeeld ‘aanwezig’ of ‘afwezig’, oftewel + of – dan wel 1 of 0) en die aldus gescoorde kenmerken in de juiste statistische software te gieten, kun je gevisualiseerde verwantschapsrelaties maken, zogenaamde cladogrammen, die sterk op ouderwetse stambomen lijken. En ook bij cladogrammen staat helemaal aan het uiteinde van het schema, dat is meestal rechts op het papier, de soort of het geslacht waar het om gaat. Een cladogram over de verwantschappen tussen mensen en mensapen laat bijna altijd de mens aan het uiteinde zien. Toch een beetje de Kroon op de Evolutie dus. En dat terwijl de chimpansee als hij dat zou kunnen beoordelen ongetwijfeld zichzelf als de Kroon zou beschouwen. En dat zou de gorilla ook, en de kapucijneraap, de spitsmuis en de pissebed of de oorworm. Er is niet zoiets als een Kroon op wat-dan-ook. Maar die cladogrammen staan muurvast gedrukt op papier of beeldscherm.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geduldige, maar kwetsbare kunst

Vandaag de eerste bijdrage van Ellen. Zij blogt op Turning Pages over design en kunst en zal ook geregeld op Sargasso publiceren.

Papier is een alledaags materiaal, we gebruiken het allemaal. Maar we gebruiken papier vooral in de twee dimensionale vorm; om op te schrijven, te printen, te tekenen en zelfs om schoon te maken. Papier is geduldig, zegt men, maar papier is daarnaast ook kwetsbaar. Het verkreukelt, scheurt en vervuilt snel.

Daarom heb ik een enorme bewondering voor mensen die papier gebruiken om 3-dimensionale (kunst)objecten te maken. Dan is niet alleen het papier geduldig, dan is vooral de maker geduldig.

Soms zijn papieren kunstwerken klein en subtiel. Japanse origami en  chinese papier knipkunst zijn daar prachtige voorbeelden van. Maar vaak ook zijn papieren kunstwerken grote installaties die je versteld doen staan vanwege de omvang. De kijker voelt dan de kwetsbaarheid en de vergankelijkheid van het materiaal en ziet het geduld van de maker.

Dat is precies wat mij zo boeit in papierkunst: het geduld, de toewijding en de visie van de kunstenaars om met eenvoudig materiaal en relatief eenvoudige technieken een enorme zeggingskracht te bewerkstelligen. Basistechnieken als knippen, snijden, vouwen, plakken, stapelen worden door het gebruik van de juiste lichtval versterkt. Waar al deze technieken samenkomen en een vierde dimensie wordt toegevoegd is wanneer papier wordt gebruikt als basismateriaal voor een stopmotion animatie. Dát is het ultieme geduldwerk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

Freiheit für Wilfried!

Deel 1

Het is nu allemaal mis en het zal misschien nooit meer goedkomen en ik ben bang dat het door mij komt. Het is allemaal mijn schuld, ik heb het gedaan. Het was geen kwade bedoeling van mij, dat niet. Onachtzaamheid misschien, maar dan ook maar heel kort, vijf seconden of zo. Dat het allemaal zo uit de hand zou gaan lopen, kon ik toen echt niet weten.

Het begon toen ik lang geleden met een aantal vrienden op Interrail door Europa trok. Op een ochtend, ik sliep nog half, had ik plotseling een visioen. Een stem zei tegen mij: “Een goede naam voor je slaapzak is Robert.” Het was heel wonderlijk.

Later dacht ik een keer terug aan deze ingeving. Dat deed ik tijdens een overpeinzing over originaliteit in de muziek of meer algemeen over het echte in kunst en cultuur, want ik had het idee dat mijn Robert-visioen, hoe vreemd ook, ook op de een of andere manier echt was. Misschien zoals het lied John Brown’s Body, dat kennelijk in een droom is ontstaan, als het verhaal klopt tenminste.

Het is altijd een probleem om te beoordelen of een kunstvoorwerp echt is of namaak. Het televisieprogramma Tussen kunst en kitsch leeft daar bijvoorbeeld al jaren van. Zelfs voor doorgewinterde vakkundigen is het vaak heel moeilijk te zeggen en dan klopt het ook niet altijd. Zo dachten zij bijvoorbeeld heel lang dat het schilderij De man met de gouden helm van Rembrandt was, maar dat is het kennelijk toch niet.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende