Einde van de Kraakbeweging? (1)

Ik heb iets tegen zinloos vrije vierkante meters. Eigenaren van voormalige of toekomstige kantoorpanden zouden behalve een parkeerhal, standaard een keuken en een douche moeten inbouwen, zodat studenten en andere woningzoekenden er in kunnen wonen tegen een laag huurtarief. De sociale woningmarkt in de grote steden moet op de schop: tien jaar wachten voor een doorzonflat in Slotervaart in Amsterdam is ridicuul. Startersleningen voor kopers worden steeds gunstiger, dus laten we hopen dat er een beetje beweging in de woningmarkt komt. Maar wanneer? Het gesprek van 7 oktober jl. in NOVA tussen Arie Slob, fractievoorzitter van de ChristenUnie, en kraakster Maartje was typisch. Slob bluft als hij beweert dat zijn familie op keurige wijze in Amsterdam een woning heeft gevonden. Dat lukt in de meeste gevallen helemaal niet.

Tot zover mijn zorg over de woningnood. Maar dan. Een groep opzichtige krakers. Fossielen uit de oudheid, met de vermaarde dreads als doornenkroon, megafoon als toorts. Ik heb het niet over dat deel van de krakers dat de beste bedoelingen heeft. Genoeg initiatieven kunnen leiden tot levendige culturele broedplaatsen en vreedzame communes. Woongroepen in ecoboerderij die hun eigen bonen doppen: waarom niet, als een gebouw anders toch maar leeg staat? Ik heb het over een ‘harde kern’, de barricadeklauteraars, de megafoonblazers, de kretenblaffers, het leger dat anti tot pro heeft verheven. Wat is nu werkelijk jullie punt? Loop niet te zeiken, dóe iets.

Ja, ze brullen tegen de vrije jongens met stropdassen. Een leusje schreeuwen tegen de rijkerds of de Tweede Kamer. Ik ben onder de indruk. De harde kern extremisten is net zo narrowminded als het volk van de vastgoed-dikkenekken met een roze das en een hummer. Wat de boer niet kent, dat vreet-ie niet.

Betonmolen
Ooit zat ik in een band. We belandden meermaals in een kraakpand. Het blikje Coca Cola dat een van onze muzikanten dronk, werd bijna uit de handen geslagen: Amerikaans imperialisme! De ogen achter de bivakmutsen van het Animal Liberation Front keken ons vrolijk aan vanaf een poster. Mijn pantalon met vouw werd met argusogen door Fons bekeken. Fons had geen achternaam, wel een hoody met een onbeduidende politieke boodschap. Bij deze krakers was een band die een liedje met een refrein speelde een doodzonde. De zaal liep leeg. De zaal liep vol zodra een laptop weer geluiden maakte als van een betonmolen. Er liep vaak een hond rond. Aan het eind van de nacht liep die hond er nog steeds, zijn poten bebloed door de scherven van de flesjes biobier.