Selective use of science “as bad as racism”

UK’s Chief Scientific Adviser criticizes “journalists wilfully misusing science, distorting evidence by cherry-picking data that suits their view, giving bogus authority to people who misrepresent the absolute basics of science, and worse” Government Chief Scientific Adviser John Beddington is stepping up the war on pseudoscience with a call to his fellow government scientists to be “grossly intolerant” if science is being misused by religious or political groups. In closing remarks to an annual conference of around 300 scientific civil servants on 3 February, in London, Beddington said that selective use of science ought to be treated in the same way as racism and homophobia. “We are grossly intolerant, and properly so, of racism. We are grossly intolerant, and properly so, of people who [are] anti-homosexuality…. We are not—and I genuinely think we should think about how we do this—grossly intolerant of pseudo-science, the building up of what purports to be science by the cherry-picking of the facts and the failure to use scientific evidence and the failure to use scientific method,” he said.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De drogredenen van Martin Bosma

, door

Dit is de tweede gastbijdrage van Jaap Walhout.

In zijn column in het NRC van woensdag 5 januari gaat Martin Bosma weer flink te keer tegen de ‘klimaathysterie’. Zelf ben ik er nog niet uit of we bang moeten zijn voor de opwarming van de aarde, maar ik neem liever geen risico in deze. Het boek ‘De staat van het klimaat’ wordt bijvoorbeeld gepresenteerd als een onafhankelijke analyse van de klimaatdiscussie en wordt om die reden dan ook met luid gejuich onthaald door klimaatsceptici. Die onafhankelijkheid is helaas ook maar betrekkelijk.

Niet gehinderd door enige kennis van zaken, haalt Bosman de ene na de andere drogreden van stal. Wat gaat er fout in zijn redenering?

● Hij denkt dat klimaat en milieu een linkse hobby is. In z’n stuk suggereert hij dat alle wetenschappers Groenlinks stemmers zijn. Helaas voor hem ligt dat een stuk genuanceerder. Hij diskwalificeert daarmee een groot deel van de wetenschappers.

● Klimaatwetenschappers zijn volgens hem een stelletje amateurs die graag allerlei leuke congressen afreizen en tussendoor een paar flutonderzoekjes doen. De enige conclusie die ik daaruit kan trekken is dat hij niet op de hoogte is van de wetenschappelijke mores. Een onderzoek gepubliceerd krijgen lukt je alleen als je onderzoeksopzet goed doordacht is en je e.e.a. ook nog eens goed hebt opgeschreven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Volgende