Herinnert u zich het arme meisje Savanna nog? Door haar moeder gedood, in de kofferbak gepropt om in een bos te worden begraven? Herinnert u zich het meisje van Nulde nog? Of Gessica, het Maasmeisje?
In de eerste jaren van het vorige decennium zouden we het niet meer pikken dat kinderen mishandeld worden, zeker niet als er al een legertje hulpverleners bij het gezin betrokken was. De handen gingen uit de mouwen. Ieder gezin kwam in een Elektronisch Kind Dossier, alle leerlingen in een Elektronisch Leerling Dossier, alle vermoedens in Verwijsdexen, stadsmariniers kwamen achter de voordeur, ieder kind kreeg een risicoscore, GGD’s gingen alle kleuters screenen, iedere gemeente kreeg een Centrum voor Jeugd en Gezin en Rotterdam verklaarde de oorlog aan huiselijk geweld. Een oorlog tegen geweld. Je moet er maar opkomen.
Geen gezin meer uit beeld. Geen hulpverlener meer die zich achter de verantwoordelijkheid van een ander – altijd weer die ander – zou verschuilen. En wat is het resultaat?
Tussen 2005 en 2010 is het aantal mishandelde kinderen niet afgenomen.
Maar nu gaat dat dan echt veranderen, zegt staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten-Hyllner in het nieuwe, jawel, actieplan aanpak kindermishandeling ‘Kinderen Veilig Thuis’. Nee echt, dit keer is de regering serieus. De vorige vijf actieplannen waren even om warm te draaien.