Er was weer eens een relletje. Het relletje bestond eruit dat die gast met die snor die op teevee altijd moppert over voetballers deze keer iets gemopperd had over Marokkaanse voetballers. Die zouden op een voetbalteam hetzelfde effect hebben als corpsballen op een collegegroepje: heb je er teveel, dan gaan ze klitten en de sfeer verzieken. Zoals altijd kletste de snor maar wat raak, alleen wonden nu ook mensen buiten de voetbalwereld zich erover op. De snor overdreef een beperkt en deels achterhaald effect. De gebeten honden overdreven weer wat de snor gezegd had tot het klonk als 'minder minder minder'. En zo had iedereen zijn portie verontwaardiging om niets weer gehad. Het probleem is niet een al dan niet vermeend cultuurverschil, maar onze permanente behoefte aan commotie.
Johan Derksen en René van der Gijp kunnen niet langer door één deur met Wilfred Genee.
Volgens Van der Gijp organiseerde Genee op TV een publiekstribunaal waar Derksen ter verantwoording werd geroepen voor uitlatingen over Akwasi.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
COLUMN - Onlangs is mijn buurman weduwnaar geworden. Inmiddels heeft hij, iets meer dan een maand na de dood van zijn vrouw, een duiventil van achttien hokken gebouwd. Wellicht mocht hij dit nooit van zijn vrouw, wellicht doe hij het om de eenzaamheid te verdrijven (of allebei), maar eigenlijk doet dat er niet zoveel toe. Hij gaat duiven melken. Hij wist me te vertellen dat de uitdrukking duiven melken niks met telen heeft te maken, zoals ik altijd dacht, maar met het ouwehoeren over duiven. Duivenmelkers zijn mannen die veel over hun duiven lullen.
Inmiddels weet ik dankzij Wikipedia dat deze uitleg niet klopt. Ik had al meteen zo mijn twijfels, maar om nu meteen met Wikipedia te gaan lopen wapperen als je buurman iets beweert, vind ik ook zo wat. Aan de andere kant heeft Wikipedia de wijsheid ook weer niet in pacht. Wellicht heeft mijn buurman gewoon gelijk. Mijn twijfels verdwenen kortom en als vanzelf dacht ik aan Jasper, een Haagse duivenmelker uit Vreemd in de buurt, een bijzonder aandoenlijke reportage van Dokwerk uit 2005.
Deze Haagse duivenmelker had het steeds over zijn liefhebberij. Op z’n Haags. Hij woonde in de Transvaalbuurt, waar inmiddels vooral heel veel Turken woonden. Die waren ook van de duifjes, maar van een heel ander soort. Waar de autochtone duivenmelkers postduiven hielden, hielden de Turkse duivenmelkers zogenaamde tuimelduiven (u moet het Haagse accent er zelf bij denken om het woord op z’n volle waarde te kunnen schatten). Zo’n tuimelduif gooide je in de lucht en dan maakte ie een tuimeling of twee en dan vloogtie weer in je handen. Er was één Turk die zo verhaagst was dat hij ook postduiven hield. Hij sprak over zijn lievebrei. In plat Haags.
BRIEF - Niet meer doen hoor, dat weglopen. Straks gaat u ook nog met jasjes gooien!
Geachte heer Derksen,
Als een olifant in een porseleinkast walst u door de (voetbal)wereld heen, wars van reputaties naar iedereen uithalend die dat in uw ogen verdient. Ik voelde altijd een behoorlijke aversie tegen u, maar ben u door de jaren heen steeds beter gaan pruimen. U bent meestal namelijk erg goed geïnformeerd en weet dus waarover u het heeft. U bent dus wel hard, maar praat vrijwel nooit onzin. Dat is prettig.
Sinds u bij VI een trio vormt met Wilfred Genee en René van der Gijp ben ik officieel fan van het programma en zie ik iedere uitzending. Desnoods kijk ik ze terug. Het pretentieloze geouwehoer, onderbouwd met de nodige knowhow, vind ik topvermaak. De zelfspot waarmee het programma wordt gemaakt, is daarbij van groot belang. Maar daar ging het afgelopen week even mis.
De rolverdeling binnen het programma is heel duidelijk. Van der Gijp is de clown, u de oude brombeer en Genee het geweten. Niemand voelt zich beledigd door de opmerkingen van een clown of een zwartkijker, dus Van der Gijp en u kunnen alles uitflappen wat in jullie hoofd opkomt. Voor de randgevalletjes is er altijd nog Genee om nuance aan te brengen door een tegengeluid te laten horen. Daardoor kan het wel eens knetteren tussen u en Genee, maar dat houdt het juist spannend. Tot zover alles in orde dus.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.