Ik heb nooit veel sympathie mogen voelen voor de Bond-franchise. De films (en de boeken) zijn er altijd in geslaagd om op vernuftige wijze snobisme, sexisme, materialisme, en vulgariteit met elkaar te combineren. Nu is er echter iets merkwaardigs aan de hand. Ik constateer dat de Bond-franchise in crisis verkeert. En, net zoals ik als linkse rakker de teloorgang van de VVD met lede ogen aanzie, zo maak ik me nu ook grote zorgen.
Ik was er in eerste instantie nog ingetrapt. Ik was daadwerkelijk enthousiast over de gedachte dat Daniel Craig de nieuwe Bond zou worden. Eindelijk een echte acteur als Bond. En de vorige Bond-film, Casino Royale, was de eerste sinds From Russia with Love die ik nog wel te pruimen vond.
Een recente ervaring heeft mij de ogen geopend. Ik zag de trailer voor de nieuwe Bond-film, Ein Quantum Trost. Inderdaad, ik woon in Duitsland. En laten we duidelijk zijn: op het moment dat James Bond blauwe ogen, stroblond haar, en overdreven goed ontwikkelde spieren heeft, dan is het onwenselijk dat hij ook nog Duits spreekt.
Daniel Craig als James Bond is een absolute ramp. Enerzijds is het een uitstekend acteur, die emotie in zijn acteerwerk weet te leggen, en de indruk wekt dat hij nadenkt. Anderzijds is hij, fysiek gezien, een bijna Schwarzenegger-achtige actieheld, met enorme spierbundels, en gelaatstrekken die eerder wilskrachtig en vierkant zijn dan delicaat. James Bond als existentialistische blonde Arier: dit heeft meer met Martin Heidegger dan met Ian Fleming van doen. Eerdere James Bonds waren donkerharige, fragiele, maar schijnbaar onbreekbare Britse dandy’s, die buiten en boven de wereld leken te staan. Daniel Craig staat er als een sterk blond beest middenin. De oude, verwerpelijke James Bond is vervangen door een nog veel angstaanjagender monster.
