Quote du Jour | Italiaanse schulden bepalen lot euro
“Italy’s per-capita GDP growth was 5.4% in the 1950s, 5.1% in the 1960s, 3.1% in the 1970s, 2.2% in the 1980s and 1.4% in the 1990s. A rough-and-ready extrapolation of this decade-long continued slowdown would lead to expect no more than 0.5% in the 2000s.” (EconPapers, via)
De Italiaanse econoom Francesco Daveri voorspelde een lage economische groei voor Italië in het eerste decennium van de 21ste eeuw. Hij deed deze voorspelling in 2006 op basis van een trend in historische cijfers. Uiteindelijk zat hij er niet ver naast: de Italiaanse economie groeide de laatste tien jaar slechts 0,6%. Maar nu het tweede decennium: weet Italië deze neerwaartse trend van de afgelopen decennia om te buigen? Standard & Poor’s Ratings heeft er voorlopig geen vertrouwen in en stelde haar verwachting van de Italiaanse kredietwaardigheid gisteren naar beneden bij. Zonder economische groei kan Italië de rente over haar staatsschuld niet betalen. Een schuld die voor een belangrijk deel in handen is van buitenlandse banken, velen malen groter is dan die van Spanje en waarbij de Griekse staatsschuld een olijvenpit lijkt. Daarom is niet Spanje maar Italië ‘de olifant in de euro kamer’. Als het Italië de komende maanden niet lukt de essentiële groei te realiseren dan zijn in de eurozone de rapen gaar.
Topman Harald Espenhahn (
Roberto de Mattei is een vermaard Italiaans historicus. Hij schreef boeken over Pius de Negende (1846-1878), en over het tweede Vaticaanse concilie (1962-1965), en nog een aantal andere – een draagt de titel ‘Turchia in Europa. Beneficio o catastrofe?’, een andere ‘Evoluzionismo: il tramonto di un ipotesi’. De eerste titel spreekt voor zich. Voor het begrip van de tweede moet u weten dat ’tramonto’ het Italiaanse woord voor ‘zonsondergang’ is. U begrijpt waar dit heengaat. De Mattei mag dan een babyboomer zijn (bouwjaar 1948), maar dan wel op z’n Italiaans. U moet weten, in Italië is het natuurlijk ook 1968 geweest, maar dan wel op z’n Italiaans. En voor velen die nu de touwtjes in handen hebben is die hele vlieger van 1968 überhaupt nooit opgegaan. Voor sommigen in het land – welopgeleide mensen heb ik het over – is de tijd zelfs stil blijven staan in de negentiende eeuw. Of ver daarvoor. Roberto de Mattei is zo iemand. Roberto ontkent de evolutie. Roberto vindt de tsunami in Japan een straf van god. En Roberto heeft een column bij – godbetert – Radio Maria. 
