De nieuwe Israëlische president Reuven Rivlin wordt aangevallen op sociale media, omdat hij een lans breekt voor meer tolerantie tegenover de Israëlische 'Arabieren'. Rivlin maakte tijdens een conferentie over tolerantie, vorige maand, de opmerking dat Israël 'een zieke maatschappij is die om behandeling vraagt'. Bij de opening van het parlementaire jaar deed hij een beroep op de afgevaardigden om te breken met xenofobe retoriek. En eind oktober was hij in de plaats Kfar Qassem, bij de herdenking van de slachtpartij van 1956, een zwarte bladzijde uit de Israëlische geschiedenis die altijd een beetje wordt weggemoffeld. Bij het begin van de Suez-oorlog van '56 werd van het ene op het andere moment een uitgaansverbod voor Israëlische Palestijnen afgekondigd. En in Kfar Qassem werden die dag 46 mensen, de helft vrouwen en kinderen, die terugkeerden van werk op het land en niet van het uitgaansverbod konden hebben gehoord, neergemaaid door overijverige leden van grenspolitie-eenheden die voor die moordpartij later vrijwel niet zijn bestraft.
Vlakbij het hotel waar ik gisternacht sliep, staat dit monumentje, met daarop de namen van de mensen die om het leven zijn gekomen bij hun werkzaamheden voor UNIFIL, de VN-strijdmacht die de rust aan de grens tussen Israël en Libanon moet garanderen.
Alleen 209 namen. Geen strijdbare opschriften die van alles roepen. De namen zijn genoeg om de betekenis te laten inzinken. De rest is franje.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
NIEUWS - De Israëlische minister van Defensie Moshe Ya’alon heeft onder druk van de kolonisten op de Westoever een order uitgevaardigd die tot effect heeft dat Palestijnse arbeiders die in Israël werken, geweerd worden uit de bussen waarmee kolonisten naar de bezette gebieden reizen.
Ya’alon kwam met zijn order ondanks het feit dat de opperbevelhebber van het Centrale Commando van het Israëlische leger (waaronder de Westoever ressorteert), generaal Nitzan Alon, van mening is dat de Palestijnen op die bussen geen veiligheidsrisico vormen. Het is veeleer zo dat de kolonisten er genoeg van hebben dat ze op die bussen niet meer onder elkaar zijn en dat er mensen in zitten die Arabisch spreken.
Om een van hen te citeren: ‘Met deze bussen rijden is niet te doen. Ze zitten vol Arabieren,’ aldus Moti Yogev, die tevens lid is van het parlement voor de rechtse Bayit Hayehudi partij.
De maatregel van Ya’alon gaat volgende maand in.
Om het segregerende karakter van de maatregel te verhullen, wordt het niet expliciet verboden dat Palestijnen met dezelfde bussen meerijden als de Israëlische kolonisten. Het gebeurt op een wat subtielere manier.
Nu is het al zo dat Palestijnen die in Israël gaan werken, zich ’s ochtends door het zogenoemde Eyal checkpoint moeten wurmen. Daar worden ze uitgebreid gecontroleerd en er zijn lange wachttijden. Ook moeten ze er met apart transport naar toe, want de kolonisten op de Westoever die in Israël werken, gaan met de bus door andere checkpoints, waar Palestijnen niet doorheen mogen. De Palestijnen dienen dus vroeg op te staan.
Van ‘9/11’ kan ik me een aantal dingen levendig herinneren. Het was een dinsdag, weet ik nog. En na het eerste vliegtuig dat zich in de Twin Towers boorde, hoopte ik vurig op een ongeluk. Dat duurde tot ik hoorde van het tweede vliegtuig dat recht tegen de andere toren was aangevlogen.
Voor de rest: beelden van mensen die uit de brandende torens sprongen. Rookpluimen, paniek, onzekerheid.
Maar ook, later die dag: Benjamin Netanyahu (of misschien was het ook wel toenmalig minister-president Ariel Sharon – het geheugen is nooit helemaal betrouwbaar) die op televisie kwam om ons te vertellen dat de VS nu hetzelfde doormaakten als Israël en dat daarom, zoveel was nu wel duidelijk, óók het Palestijnse terrorisme keihard moest worden aangepakt.
Dat trof me toen al als goedkoop meeliften op andermans tragedie, als het op één grote hoop gooien van alles dat islamitisch was om zo de enig overgebleven supermacht voor Israëls karretje te spannen.
Ik heb de televisieopname in kwestie nooit teruggezien, maar ik twijfel er niet aan dat Netanyahu (of Sharon) iets dergelijks heeft gezegd. Beiden worden bijvoorbeeld aangehaald in dit artikel uit The New York Times van 12 september 2001:
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
The Obama administration’s anger is “red-hot” over Israel’s settlement policies, and the Netanyahu government openly expresses contempt for Obama’s understanding of the Middle East. Profound changes in the relationship may be coming.
De Amerikaanse regering lijkt het helemaal gehad te hebben met – met name – Benjamin Netanyahu. Zodoende wordt druk gespeculeerd over een nieuwe Amerikaanse opstelling ten opzichte van Israël die na de midterm elections van volgende week beslag zou moeten krijgen.
NIEUWS - Israëlische troepen hebben afgelopen dinsdag twee Palestijnen geëlimineerd die ervan werden verdacht in juni de drie Joodse tieners Gilad Shaer, Naftali Fraenkel en Eyal Yifrah te hebben ontvoerd en vermoord. De twee mannen, Marwan Qawasmeh (29) en Amar Abu Eisha (32) hielden zich verborgen in een huis in Hebron, waarin een timmerbedrijf was gevestigd.
In een operatie waaraan de geheime dienst Shin Bet, speciale eenheden van de grenspolitie en het leger deelnamen, werd het huis even na middernacht omsingeld Vervolgens werd de zogenoemde pressure cooker-methode toegepast. Dat is een methode die Israël vaker inzet als het zegt Palestijnen te willen arresteren.
De methode bestaat eruit dat het vuur wordt geopend op het huis of de schuilplaats van de verdachte, dat er eventueel een raket op wordt afgeschoten, dat het huis gedeeltelijk wordt gesloopt met behulp van een bulldozer of graafmachine (zoals ook in dit geval) en dat de verdachte uiteindelijk wordt gedood. (Er zijn mij geen gevallen bekend van personen die na het toepassen van de pressure cooker-methode levend in handen van het leger vielen).
Volgens de Israëlische legerwoordvoerder, Peter Lerner, waren Qawasmeh en Abu Eisha naar buiten gekomen en hadden zij teruggeschoten, nadat het leger was begonnen op het huis te schieten. Qawasmeh werd vervolgens gedood door een handgranaat. Naar Abu Eisha werden eveneens granaten gegooid. Diens lichaam was echter woensdagochtend nog niet gevonden.
ACHTERGROND - Het Israëlische hooggerechtshof heeft woensdag met klein verschil een verzoekschrift van de hand gewezen tegen een wet die kleine gemeenten het recht geeft te discrimineren bij het toelaten van nieuwe bewoners. Het verzoekschrift was ingediend door de mensenrechtenorganisatie Adalah en de Beweging voor de Burgerrechten in Israël, ACRI.
De wet, die in 2011 door de Knesset werd aangenomen, stelt kleine gemeenten in de gelegenheid een commissie te benoemen die mag uitmaken of eventuele nieuwe bewoners voldoen aan eisen die de gemeente zelf in gemeenteverordeningen mag opstellen. In de praktijk werken dergelijke commissies al en hun voornaamste opzet is om Arabische inwoners te weren. De wet legaliseert deze praktijk. En in feite, zo betoogden de indieners van het verzoekschrift, maakt de wet het ook legaal om homo’s, mensen met gebreken of wie dan ook buiten de gemeenschap te houden met de redenering dat hij of zij afwijkt van de algemene norm in de gemeente. Dat komt neer op discriminatie en is in strijd met internationale en ook Israëlische wetgeving, aldus de indieners. Het hooggerechtshof verwierp het verzoekschrift echter met vijf tegen vier stemmen ‘omdat nog niet duidelijk was hoe de wet in de praktijk zal uitpakken.’
‘Het hooggerechtshof heeft een van de meest racistische wetten van de afgelopen paar jaar goedgekeurd,’ zo reageerde Adalah – voluit: het Centrum voor de wettelijke Rechten van de Arabische Minderheid in Israel. ‘De wet is aangenomen door een meerderheid van de Knesset met de uitgesproken bedoeling om het weren van Arabieren mogelijk te maken in deze gemeenschappen.’
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Wij zijn nuttige idioten voor Netanyahu,” zei je over Rutte-I
‘Ik wil je herinneren aan wat je in september 2012, aan de vooravond van de Tweede Kamerverkiezingen, over het Israël-beleid van eerdere kabinetten zei: “Ik heb de afgelopen jaren niet één voorbeeld gezien dat de Nederlandse regering in de regio ook daadwerkelijk iets bereikt heeft. Wij zijn voor Netanyahu nuttige idioten. Maar niet meer dan dat.” Nuttige idioten voor Netanyahu – het zijn je eigen woorden, Frans.
In Turkije weliswaar, maar het geeft aardig aan wat de Turkse prioriteiten zijn.
Vijand nummer één zijn de Koerden, gevolgd door Assad en de alawieten. IS staat hooguit op drie.
De andere regionale macht, Israël, ziet dat een beetje hetzelfde: de grote vijand is de as Hezbollah-Assad-Iran. IS is – voor nu althans – een handige proxy om het die partijen lastig te maken. Het is dan ook geen toeval dat Israël en IS elkaar opzichtig met rust laten.
Aldus Afshin Ellian
