Moet de journalistiek richting wetenschap?

Julian Assange is betrokken bij Wikileaks, een site die informatie die beschikbaar is gemaakt door klokkenluiders openbaar maakt. Hij is al tijden erg kritisch op de media. Logisch, want Wikileaks bestaat bij de gratie van het falen van de main stream media. Volgens hem zijn de media gemakzuchtig en lui. Hij pleit voor een wetenschappelijker journalistiek. In de wetenschap kan je geen paper publiceren zonder een uitgebreide en door iedereen te verifiëren bronnenlijst. Waarom niet dezelfde eisen stellen aan journalistieke publicaties? Het klassieke - en valide - argument is altijd geweest dat er geen ruimte was en is in de krant. Je kan moeilijk onder elk krantenartikel een lijstje met bronnen, en indien nodig de complete tekst van de bron toevoegen. Maar sinds het internet mainstream is geworden, nu toch alweer een jaartje of tien, gaat dat argument niet meer op: dataverkeer en opslagruimte kosten zo goed als niets meer en zijn in grote hoeveelheden voorhanden. Op dat vlak houdt niets de vooruitgang tegen, maar de journalistieke mores is nog niet aangepast aan dit nieuwe tijdperk. En of dat gaat gebeuren is nog maar de vraag. De oplages lopen terug en vooral de kranten zijn nog druk zoekende nieuwe inkomstenbronnen aan te boren, want de opbrengsten van het internet compenseren dit niet. Het laatste waar de kranten op zitten te wachten is dat het het schrijven van een stuk lastiger gaat worden en langer gaat duren. Nog een groot obstakel is bronbescherming. Als er geëist wordt dat de bronnen openbaar zijn, dan droogt de anonieme aanvoer van informatie snel op. Het is namelijk vaak belachelijk makkelijk om geanonimiseerde informatie te herleiden naar personen. Dit maakt het onwaarschijnlijk dat de visie van Assange snel realiteit zal worden. Maar het kan geen kwaad om er eens naar te kijken en te bepalen of het mogelijk is een werkzaam model te ontwikkelen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Vrij internet

, door

[qvdd]

“Internet moet een open forum blijven waarop de vrijheid van meningsuiting wordt beschermd. Landen, organisaties en bedrijven moeten zich gezamenlijk inzetten om de vrije stroom van informatie te waarborgen.”

Dat stelde demissionair minister Maxime Verhagen (minister van buitenlandse zaken, CDA) donderdag in Parijs in een toespraak aan het begin van een conferentie over internetvrijheid.

Elders riepen CDA Europarlementariërs de Europese Raad en de Commissie op ‘de toepassingssfeer van Richtlijn 2006/24/EG uit te breiden tot zoekmachines’. En die Richtlijn gaat over de bewaarplicht, op grond waarvan jouw provider een jaar lang moet opslaan met wie je belt, waar je mobiele telefoon is en wanneer je inlogt op internet.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het cognitieve surplus

, door

Van luisteren naar Shirky word ik altijd heel optimistisch. Dankzij de moderne techniek hebben mensen veel vrije tijd. Tot einde van de vorige eeuw stelde de techniek ons alleen maar in staat om dit cognitieve surplus voor consumptieve doelen gebruiken – TV kijken, en andere passief vermaak. Maar de techniek is nu verder ontwikkeld, wij kunnen op internet met minimale middelen zelf een bijdrage leveren. Of het nu een leuke foto is op Flickr of een arbeidsintensieve bijdrage aan een groot open source project. Ik zelf ben gestopt met (passief) TV kijken en ben gaan bloggen. Zonder daar ook maar een cent voor betaald te krijgen zit ik soms uren te ploeteren op een stukje. Waarom doen mensen dat? Clay Shirky heeft een verklaring.

(via Andrew Sullivan)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geen games, maar computerspellen

, door

Waarschuwing: dit is een zuur stukje.

Nintendo Wii (Wikimedia Commons/Greydon Orlando)

Mijn jongere broers hadden een Super Nintendo met Street Fighter II. Zo een karatespel waarbij je met jouw poppetje het andere poppetje in elkaar moet beuken. Door toetsen in de juist volgorde in te drukken kon je speciale, extra harde slagen en trappen maken. In het bijbehorende boekje stond allemaal keurig in het Nederlands uitgelegd hoe dat moest. Eén van die speciale beweging was ‘de wervelwindschop’. Ik vond dat een mooie term, zo met die alliteratie, maar mijn broertjes ergerden zich er helemaal dood aan. Die hielden stug vast aan ‘hurricane kick’.

Die scheiding der geesten zette zich door. Zelf speel ik nooit meer computerspellen, maar mijn broers zijn aangeland bij de Playstation 3. Waarop ze geen spellen spelen, maar ‘gamen’.

Wat me in het gedeelte van dit blog met een zeer lage pH brengt: ik vind die samenstellingen met ‘game’ minstens net zo lelijk als mijn broertjes destijds die ‘wervelwindschop’. Wat is er in hemelsnaam mis met ‘spel’ of ‘computerspel’? Ik kan het je zo vertellen: niets. Deze termen voldeden ook tot ver in de jaren negentig.

Het was rond deze tijd dat computerspellen vervelend begonnen te worden. De industrie werd volwassen. Er ging meer tijd en geld in de ontwikkeling van spellen zitten en dat leidde tot conservatisme. Computerspellen begonnen steeds meer op slechte Michael Baystijl Hollywood blockbusters te lijken: veel ontploffingen, weinig leuke ideeën en langdradig. Daar hoort ook van die lelijke taal bij met veel overbodige Engelse termen om het gebrek aan ideeën achter te verbergen en zo begonnen ‘game’, ‘gamer’ en nog veel lelijkere samenstellingen als ‘gamesmedia‘ aan hun opmars.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Al uw zoektermen zijn van ons!

, door
Zoekmachines onder de loep (Foto: Flickr/Danard Vincente)

In de strijd tegen kinderporno op fronten waar niet eens gevochten wordt heeft het Europese parlement in haar onmetelijke wijsheid verzocht dat ook al uw zoekopdrachten opgeslagen gaan worden. Uiteraard helpt dat niets, want er is geen pedofiel die ‘ik zoek kinderporno’ intikt op Google, maar goed. Doen alsof je iets doet is heel politiek 2.0. Deze nieuwe slag voor de vrijheid is mede mogelijk gemaakt door onze christelijke eurodigibeten, sorry, parlementariërs Wim van de Camp (CDA), Lambert van Nistelrooij (CDA), Corien Wortmann-Kool (CDA), Peter van Dalen (CU) en Bastiaan Belder (SGP).

Gelukkig kan je er zelf relatief eenvoudig voor zorgen dat deze ongehoorde inbreuk op uw privacy ongedaan wordt gemaakt. Zoek vanaf nu niet meer op http://www.google.com, maar op httpS://www.google.com. Uw zoekopdracht wordt zo netjes versleuteld verstuurd en dat maakt het de overheid en Europa (m/v) een stuk lastiger uw doen en laten op deze zoekmachine te volgen.

U kan ook een andere route nemen. In plaats van informatie versleuteld te versturen kan je Europa ook helpen haar database met zoekopdrachten te vullen. Met onzin wel te verstaan. De Firefox-plugin ‘TrackmeNot‘ maakt meerdere keren per minuut een verbinding met Google en voert daar een willekeurige zoekterm in, welke flinke extra ruis veroorzaakt bij de mensen die met u willen meekijken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nederland kiest: Cultuur & media

, door

[i]Elke dag wordt er gepeild, redacties van praatprogramma’s draaien overuren en er zijn meer kieshulpen dan politieke partijen. Het aantal behandelde onderwerpen is echter beperkt (lees: het H-woord en coalitievorming). GeenCommentaar duikt een stuk dieper in de materie en zet voor een aantal verschillende onderwerpen de verkiezingsprogramma’s naast elkaar. Nu: cultuur en media[/i].

Stembiljet en -potlood (Foto: Wikimedia Commons/J.M. Luijt)

De campagne zou gaan over integratie, maar hij gaat over de economische crisis. Bij het eerste onderwerp wordt er nog wel eens lippendienst bewezen aan de cultuur en dan specifiek de Nederlandse, maar bij het tweede is cultuur hoogstens een extra bezuinigingspost. In de campagne speelt het cultuurbeleid daarom tot nu toe geen enkele rol. Dat is ook te zien in de paragrafen over cultuur van de verkiezings- programma’s: die zijn in de meeste gevallen kort tot zeer kort. De televisie- en zang-haters van de SGP hebben zelfs geen cultuurparagraaf, alleen een stukje over media. De Partij voor de Dieren en Trots op Nederland hebben ook niet bepaald veel aandacht besteed aan dit onderdeel van het programma en komen elk met drie korte punten. Financieel is er niet veel interessants te melden, omdat de bedragen die de rijksoverheid in cultuur stopt zo laag zijn dat ze vallen onder de post ‘overig’. Dit is alles wat het CPB te melden heeft:

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende