Waarom verloor de Partij van de Arbeid toch zo dramatisch in de afgelopen verkiezingen? Wouter Bos weet het niet; Anita Engbers, raadslid voor de PvdA in Gouda, weet het wel en verwoordt het duidelijk: "Mensen keren ons de rug toe omdat wij hen in de steek gelaten hebben." Mevrouw Engbers doelt op grote onvrede over een schijnbaar toenemende criminaliteit wat geassocieerd wordt met wat in het populair taalgebruik de "islamisering" van de samenleving mag heten. Met andere woorden: zeven jaar na Fortuyn heeft de PvdA nog altijd geen bevredigend antwoord kunnen geven op het integratievraagstuk dat de gemoederen in het land blijft overheersen. "Niet alleen in Gouda, maar ook in andere Nederlandse steden vragen wij, PvdA’ers, [...] sinds jaar en dag om geduld te oefenen en lijdzaam af te wachten totdat wij klaar zijn met het integratieproject," schrijft Engbers verder. "Klachten over overlast zwakken we vaak af of we zien ze als aansporing om nog harder ons best te doen." De partij richt zich teveel op de allochtonen en te weinig op de mensen die zich zorgen maken over de verloedering van hun wijken. "De oorspronkelijke bewoners van probleemwijken behandelen we als omstanders, terwijl zij het hebben over hun eigen woonomgeving."
“Het was ook de avond waarop ik constateerde dat Geert Wilders een achterhoedegevecht levert. Nederland is al veel verder met de integratie van migranten dan hij zelf gewenst had, vooral in de grote steden. Het is mijn overtuiging dat hij een overgangsfiguur is.”
Volgens Minister Van Middelkoop is Nederland veel verder met de integratie dan Wilders veronderstelt. Als bewijs ziet hij de reactie van moslims op Fitna. Er gebeurde niets.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Dit is een gastbijdrage van Ton Noorhoff.
Met de immigratie van moslims kwam het vraagstuk van hun integratie. De politieke partijen in het midden -christendemocraten, socialisten en liberalen, samen goed voor een meerderheid- besloten daarom hen binnen boord te halen door positieve discriminatie bij verkiezingen en benoemingen. Voor moslims was dat aantrekkelijk, want zo hoefden zij geen eigen partij te beginnen om dat te bereiken, alleen een coördinerend netwerk tussen die partijen was daarvoor nodig. Het levert hun een invloed die zelfs groter is dan die van een zichtbare partij –met een omvang gebaseerd op hun aantal- zou kunnen zijn.
Maar inmiddels gaan de nadelen van deze strategie de voordelen overtreffen. Zo’n nadeel is dat zij, eenmaal in functie, hun eigen agenda hebben, loyaal aan hun eigen achterban c.q. voorkeursstemmen. Zo doende zijn zij geen deel van de oplossing geworden, zoals gehoopt, maar deel van het probleem gebleven. Integratie is immers, wat hun betreft, niet de aanpassing van een minderheid aan de meerderheid, maar andersom. Overigens was het heel naief van die partijen om dat niet te voorzien.
Daarom proberen de middenpartijen nu, ieder voor zich, die elementen waar zij het mee eens zijn tegen de andere partijen in te zetten. Zo gebruiken de christendemocraten de visie van moslims op schepping, godslastering en samenleving tegen de liberalen en de socialisten, terwijl die op hun beurt het terugdringen van dominante christelijke symbolen, opvattingen en organisaties in het openbare leven wel kunnen waarderen.
Nederland is in de ban van Tariq Ramadan, of eigenlijk vooral van de discussie over Ramadan. Sinds de vertaling door de Gay Krant van uitspraken van Ramadan over homoseksualiteit ligt de knuppel definitief in het hoenderhok. De kernvraag waar het om draait is of Ramadan geschikt is als bruggenbouwer in Rotterdam.
Mijns inziens is deze vraag niet eenvoudig en misschien wel niet eenduidig te beantwoorden. Het probleem met Ramadan is volgens mij een probleem van Ramadan en tweeledig. Enerzijds is hij een vroom moslim die er dientengevolge denkbeelden op na houdt die in sommige gevallen moeilijk te verenigen zijn met de moderne westerse maatschappij. Anderzijds voelt hij zich ook een Europeaan en daarom predikt hij ondanks zijn moeite met de consequenties ervan wel trouw aan de rechtsstaat. Zijn ambigue houding heeft voor Ramadan persoonlijk de nodige consequenties. Hij is bijvoorbeeld niet meer welkom in een scala aan landen in zowel de islamitische als de westerse wereld. Daarnaast wordt hij nogal eens flink verketterd, dat gebeurde eerder in Frankrijk en nu hier.
Het probleem van deze gespleten persoonlijke invulling voor de buitenwacht is dat er voor ieder wat wils te halen is. Voor ‘rechts’ is hij een engerd, omdat hij als moslim tegen pakweg homoseksualiteit is, wat overigens voor veel mensen in de beschaafde wereld helemaal geen onbekende gedachte is. Voor ‘links’ is hij juist interessant omdat hij zich als persoon midden in het spanningsveld tussen zijn geloof, eigen identiteit en westerse vrijheden bevindt en een succesvolle moslim is. Ik denk dat voor beide posities wat te zeggen valt. Het valt voor mij niet goed te praten dat hij homoseksualiteit als iets inherent slechts ziet. Aan de andere kant hoort ook het hebben van een dergelijke mening bij de vrijheden die wij hier gelukkig genieten. In mijn ogen kwalificeert zijn telkenmale expliciet uitgesproken respect voor de rechtsstaat hem om in overheidsdienst te kunnen dienen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“In de partij hebben we veel te veel last van islamofobie. Ook de jongeren van het CDJA zijn heel islamofobisch. Dat is jammer. Ik vind dat we moslims niet van ons moeten afdrijven, dat is levensgevaarlijk. Door toenadering te zoeken tot Wilders doe je dat wel. Bij zo’n partij wil ik niet horen.”
Socioloog Anton Zijderveld houdt het op z’n 71e levensjaar voor gezien bij het CDA. De recente toenadering van CDA-partijvoorzitter Van Heeswijk tot de PVV en de verwikkelingen rond de legerimam Ali Eddaoudi (het CDA stemde en masse tegen benoeming) zijn de druppels die bij de voormalig partij-ideoloog de emmer hebben doen overlopen.
Buitenhof-kijkers kennen hem wellicht nog van de colums die hij rond 2000 in dat programma uitsprak. Zijderveld (zelf agnost) heeft nu zijn lidmaatschap opgezegd en gezien de redenen die hem daartoe hebben gebracht, is zijn stap mogelijk het begin van een schisma binnen de partijgelederen.
Nu zal het niemand verbazen dat het CDA bestaat bij de gratie van een flinke portie politiek opportunisme. Maar voor mensen als Zijderveld blijken er toch grenzen te bestaan, nu de partijleiding openlijk aanschurkt tegen de PVV en zelfs samenwerking in een volgend kabinet niet uitsluit. En als er één schaap over de dam is, zouden weleens meer prominente CDA’ers van de oude stempel kunnen volgen.
Van Zijderveld verscheen recent het essay ‘Populisme als politiek drijfzand’: “We hebben drie grote monotheïstische godsdiensten: het jodendom, het christendom en de islam. Die moeten bij elkaar blijven, daar moet je geen wig tussen drijven”. Wie nieuwsgierig is naar zijn gedachtegoed, kan op 28 april ook in Felix Meritis terecht, waar Zijderveld hierover met anderen in debat gaat.
Die ene keer dat ik Tariq Ramadan, gasthoogleraar aan de Erasmus Universiteit, betaald door de gemeente Rotterdam, live meemaakte, pakte hij een hele zaal vol liberale Hollanders in. Ramadans verdienste is dat hij hetzelfde kan met een zaal niet al te conservatieve moslims. Daaraan ontleent hij zijn (lucratieve) imago als bruggenbouwer.
Om iedereen het gevoel te geven dat je één van hen bent, moet je je verhaal natuurlijk steeds een beetje aanpassen aan de omstandigheden. Voor Nederlanders poseer je als een liberaal die graag begrip wil kweken voor conservatieve moslims, en voor een gehoor van conservatieve moslims doe je het omgekeerde. Dus om nou te zeggen dat ik verbaasd was dat hij enige homo- onvriendelijke uitspraken gedaan zou hebben: nee.
Ramadan ontkent uiteraard, want als hij hom of kuit moet geven, valt zijn positie als man-in-the-middle in duigen. Het lastige is dat een deel van Nederland dat kameleontische verdacht vindt. Als hij op cassettebandjes iets anders zegt dan in de krant, dan is dat eerste waarschijnlijk zijn echte mening, redeneert men, dus maakt hij deel uit van een vijfde kolonne die in het openbaar het ene zegt, maar in werkelijkheid enzovoort.
Dus moet de Rotterdamse cultuurwethouder Rik Grashoff deze week weer eens een onderzoek naar Ramadan laten doen, want Leefbaar Rotterdam ruikt bloed. Ik ben benieuwd wat daar uit gaat komen, maar het lijkt mij sterk dat een behendige redenaar als Ramadan zich heeft laten vangen. Anderzijds maken de voortdurende aantijgingen, of ze nu terecht of onterecht zijn, het hem toch lastig die bruggenbouwrol te vervullen.
Crosspost: Het nu volgende stuk verschijnt simultaan op Sargasso en GeenCommentaar.
Het land in rep en roer! PvdA heeft eindelijk een integratienota waarmee ze lijken te breken met de softe, tolerante houding van de laatste twintig jaar. Andere partijen waren hun al voorgegaan in de “omslag”, mede gedreven door het succes van wat meer uitgesproken politici op rechts.
Dus nu gaat iedereen zich verheugen op de mogelijkheid het probleem van de integratie nu eens werkelijk aan te pakken. Jammer alleen dat dit komende debat waarschijnlijk al achterhaald is voor ze straks goed en wel vruchten begint af te werpen. Over een jaar interesseert het helemaal niemand meer hoeveel nieuwkomers een inburgeringscursus hebben gedaan of hoeveel woordjes een derde generatie allochtoon toch minimaal moet beheersen voor groep 5 van de basisschool. Over een jaar is men bezig om een opstand te onderdrukken die men nu al aan kan zien komen.
Maar waarom gaat die opstand er dan komen? Het antwoord is in de basis eenvoudig: De kredietcrisis. Maar om het goed te duiden moeten we ook kijken naar de recente geschiedenis.
Eerst maar eens de relevante ontwikkelingen de komende tijd schetsen om uit te leggen waar het pijn gaat doen. De kredietcrisis begint er stevig in te hakken. Een van de belangrijkste effecten is die op de werkgelegenheid. Bedrijven grijpen snel het wapen van ontslag om de kosten te reduceren. In diverse landen is de stijging al stevig ingezet. In Nederland komt het wat langzaam op gang. Maar omdat wij voor een stevig deel weer afhankelijk zijn van het buitenland voor onze export en handel, is het niet onwaarschijnlijk dat ook wij over een jaar minimaal 50% meer werkelozen zullen hebben, als het geen verdubbeling wordt.
En dan begint de werkeloosheid in Nederland dus ineens weer een heel belangrijk onderwerp te worden. Daarmee halen we een niveau dat we sinds halverwege jaren negentig niet meer gezien hebben. Maar de overeenkomst met begin jaren tachtig is misschien nog veel relevanter. Toen steeg de werkeloosheid ook in zeer korte tijd heel snel, in combinatie met een aantal andere factoren zoals een ingezakte huizenmarkt.
De associatie met de jaren tachtig is echter om een andere reden heel belangrijk. Een van de ontwikkelingen in die tijd was de groei van extreem rechts. Die vonden een ideale voedingsbodem in de combinatie van werkeloosheid en immigratie. Het was makkelijk zieltjes winnen met wijzen naar allochtonen die “onze banen” afpakken. Maar in die tijd was het eigenlijk ook nog een groot taboe om op die manier naar allochtonen te kijken. De link met racisme hield nog veel mensen tegen om openlijk steun te geven.
De situatie is nu echter aanzienlijk veranderd. Met de komst van Fortuyn (terwijl de werkeloosheid toevallig heel laag was) en partijen als de PVV is wijzen naar allochtonen mainstream geworden. Maar daarbij lag de laatste paar jaar vooral de nadruk op culturele verschillen en de problemen die allochtonen veroorzaakten in met name de volkswijken.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
Crosspost: Het nu volgende stuk van Steeph verschijnt simultaan op Sargasso en GeenCommentaar.
Het land in rep en roer! PvdA heeft eindelijk een integratienota waarmee ze lijken te breken met de softe, tolerante houding van de laatste twintig jaar. Andere partijen waren hun al voorgegaan in de ‘omslag’, mede gedreven door het succes van wat meer uitgesproken politici op rechts. Dus nu gaat iedereen zich verheugen op de mogelijkheid het probleem van de integratie nu eens werkelijk aan te pakken. Jammer alleen dat dit komende debat waarschijnlijk al achterhaald is voor ze straks goed en wel vruchten begint af te werpen. Over een jaar interesseert het helemaal niemand meer hoeveel nieuwkomers een inbur- geringscursus hebben gedaan of hoeveel woordjes een derde generatie allochtoon toch minimaal moet beheersen voor groep 5 van de basisschool. Over een jaar is men bezig om een opstand te onderdrukken die men nu al aan kan zien komen. Maar waarom gaat die opstand er dan komen? Het antwoord is in de basis eenvoudig: De kredietcrisis. Maar om het goed te duiden moeten we ook kijken naar de recente geschiedenis.
Eerst maar eens de relevante ontwikkelingen de komende tijd schetsen om uit te leggen waar het pijn gaat doen. De kredietcrisis begint er stevig in te hakken. Een van de belangrijkste effecten is die op de werkgelegenheid. Bedrijven grijpen snel het wapen van ontslag om de kosten te reduceren. In diverse landen is de stijging al stevig ingezet. In Nederland komt het wat langzaam op gang. Maar omdat wij voor een stevig deel weer afhankelijk zijn van het buitenland voor onze export en handel, is het niet onwaarschijnlijk dat ook wij over een jaar minimaal 50% meer werklozen zullen hebben, als het geen verdubbeling wordt.
In december schrijven fractieleider Ploumen, fractiespecialist Jeroen Dijsselbloem en Ahmed Aboutaleb de Integratienota ‘Verdeeld verleden, gedeelde toekomst’. Met enige moeite worstel ik mij door de tekst. Veel open deuren, nog meer nuanceringen en niets wereldschokkends. Een nota waarin iedere, zich aan de wet houdende burger, kan vinden. Wie wil nu geen kansen bieden aan hardwerkende mensen? Grenzen stellen aan vervelend gedrag? Toch komt er kritiek uit eigen gelederen. Eerst werpt ex-minister Vogelaar een steen in vijver, daarna komen andere PvdA’ers met stevige kritiek. De Volkskrant citeert een PVDA lid uit Eindhoven: ‘In uw nota moeten nieuwe Nederlanders zoveel’.
De Volkskrant
In datzelfde artikel van De Volkskrant: Integratiewoordvoerder Dijsselbloem prijst zich gelukkig dat de voornaamste kritiek zich beperkt tot de toon van het stuk. Een nieuw eerste hoofdstuk waaruit meer waardering blijkt voor de dingen die wél goed gaan, haalt de kou uit de lucht, denkt hij. ‘Over de aanpak van het probleem zijn we het eens.’ Ik denk dat Dijsselbloem te vroeg juicht. Immers, het stuk had net zo goed geschreven kunnen zijn door het CDA, de VVD, GroenLinks of TON. Lees de tekst en oordeel zelf. Bent u het hartgrondig oneens met de inhoud? Dan stemt u ongetwijfeld SP of PVV. Het nadenkende deel der natie kan zich wel vinden in de slogan ‘Verdeeld verleden, gedeelde toekomst’. Dijsselbloem heeft gelijk, de leden hebben geen kritiek op de weinig opzienbarende inhoud, maar de veelzeggende toon.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.