Brief aan alle boze moslims

Geachte boze moslims, Ik ageer met enige regelmaat tegen religies. Over het algemeen richt ik mijn pijlen op het christendom, aangezien ik daar nu eenmaal wat vaker mee in contact kom dan met de islam. Onderscheid is er wat mij betreft echter niet. Ik vind dat iedereen mag geloven wat hij of zij zelf wil geloven, maar dat niemand zijn geloof aan een ander zou moeten opdringen – dat is namelijk paradoxaal. In de categorie opdringen vallen uiteraard huiselijk geweld en oorlog, maar zeker ook onderwijs of inmenging met de politiek. Dat gezegd hebbende, wil ik iets kwijt over de film Innocence of Muslims en de manier waarop er op dat lachwekkende stuk knutselwerk gereageerd is door de islamitische wereld. Ik snap best dat het vervelend is als je grote leider of inspirator te kakken wordt gezet, maar hé, chill the f*ck out. We hebben het over een slechte kwaliteit film, van een nietszeggende regisseur, met houterig acteerwerk tegen een fake-achtergrond. Wereldwijd had er geen hond naar gekeken als jullie je niet zo hadden opgewonden. Die ongenuanceerde opwinding werkte zelfversterkend, met als gevolg dat er doden zijn gevallen. Omwille van een Youtube-filmpje!

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Robert Croma (cc)

Innocence of muslims, Salman Rushdie en Charlie Hebdo

, door

COLUMN - Dat Innocence of Muslims clearly a piece of crap is, moge duidelijk zijn. Maar maakt dat wat uit?

Innocence of Muslims. Ik heb ‘m niet gezien, maar overal waar ik kom lees ik het dat het zo ongeveer de slechtste film aller tijden moet zijn. En inderdaad, als ik foto’s zie, dan ziet het er niet best uit. De maker heeft niet eens de moeite genomen zijn acteurs schaduwen mee te geven.

Zelfs Salman Rushdie, wiens Joseph Anton: a Memoir (over de fatwa die hij in 1989 aan zijn broek kreeg) deze week is uitgekomen, laat niet na te bandrukken dat Innocence of Muslims een smerige kutfilm is. “Clearly, it’s a piece of crap, it’s very poorly done and it’s malevolent.” Hij gebruikt dit om aan te tonen hoe buitenproportioneel de reactie van sommige radicale moslims is, maar toch. Eigenlijk zou het niet uit moeten maken of het nu een piece of crap is of een piece of art. 

In datzelfde stuk wordt Christopher Hitchens geciteerd. In zijn autobiografie Hitch-22 schrijft hij wat zijn reactie was toen The Washington Post hem op 14 februari 1989 hem vroeg wat hij vond van Rushdie’s fatwa: “It was, if I can phrase it like this, a matter of everything I hated versus everything I loved. In the hate column: dictatorship, religion, stupidity, demagogy, censorship, bullying, and intimidation. In the love column: literature, irony, humor, the individual, and the defense of free expression.”

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.