De grote ebolaleugen

Of: hoe journalisten wetenschappers een slechte naam geven. Afgelopen zondag verscheen een artikel in de New York Post getiteld 'The great Ebola lie – Outbreak hyped for funding & media attention', waarin werd gesteld dat allerlei eerdere voorspellingen over het aantal ebolaslachtoffers schromelijk waren overdreven: But the media weren’t asking skeptical questions. The next day, reporting on a separate WHO conference, a New York Times headline blared: “New Ebola Cases May Soon Reach 10,000 a Week, Officials Predict.” The “soon” in that warning from the WHO’s Bruce Aylward was “by the first week in December.” Well, the WHO has now reported cases for that period. Total: 529. It was no fluke; the average over the last three weeks was 440. En dus volgde al snel deze conclusie: You’ve been lied to, folks. For months.

Het probleem met Oprah*

ANALYSE - Terwijl we eigenlijk de guillotine uit het vet zouden moeten halen …

Three decades of companies restructuring their operations by eliminating jobs (through attrition, technology, and outsourcing) and dismantling both organized labor and the welfare state have left workers in an extremely precarious situation.

Today, new working-class jobs are primarily low-wage service jobs, and the perks that once went along with middle-of-the-road white-collar jobs have disappeared. Flexible, project-oriented, contingent work has become the norm, enabling companies to ratchet up their requirements for all workers except those at the very top. Meanwhile, the costs of education, housing, childcare, and health care have skyrocketed, making it yet more difficult for individuals and households to get by, never mind prosper.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: screenpunk (cc)

De vijver op links: ideologische overeenkomsten en verschillen tussen kiezers van PvdA, GroenLinks en SP

ANALYSE - Passen de kiezers van de linkse partijen ideologisch gezien eigenlijk wel bij elkaar? Matthijs Rooduijn zocht het uit.

Begin vorige week stond het altijd dankbare discussieonderwerp ‘samenwerking op links’ weer eens op de agenda (zie hier). De PvdA flirtte met de SP omdat de partij een lijstverbinding met de socialisten wel zag zitten. De sociaaldemocraten liepen echter een blauwtje. Tweede Kamerlid Ronald van Raak van de SP liet meteen weten dat hij het een ‘krankzinnig voorstel’ vond aangezien eventuele reststemmen dan bij de coalitie terecht zouden komen. Wel diende zich meteen een andere partner aan; GroenLinks zei een lijstverbinding best te willen overwegen.

Regelmatig wordt er over de voor- en nadelen van samenwerken op links gediscussieerd (zie bijvoorbeeld hier). Bij dergelijke discussies doemen allerlei vragen op. Hoe ver dient de samenwerking te gaan? Wat zou de koers moeten zijn? Wat gebeurt er met de partijorganisatie(s)? Wie wordt de leider van een eventuele fusiepartij? Zitten de kiezers en partijleden wel op samenwerking te wachten?

Er is vaak echter maar weinig aandacht voor de cruciale vraag of de kiezers van de linkse partijen ideologisch gezien eigenlijk wel bij elkaar passen. In hoeverre verschillen de electoraten van PvdA, SP en GroenLinks van elkaar?

Foto: Cubmundo (cc)

Vakbonden zijn voor achterbakse mietjes

ELDERS - Ideologie kleurt onze perceptie van de realiteit. Niet in het minst wanneer het aankomt op arbeidsverhoudingen.

Eerder al schreef ik over de mislukte poging van de United Automobile Workers om de werknemers bij een Volkswagenfabriek in Tennessee – met instemming van het Duitse management – te verenigen in een lokale vakbond.

Onlangs lekte uit dat de Republikeinse gouverneur van Tennessee, Bill Haslam, Volkswagen economische voordelen ter waarde van 300 miljoen dollar had aangeboden om de komst van een vakbond en een ondernemingsraad naar Duits model tegen te houden.

Medezeggenschap en inspraak van werknemers zijn immers dingen waarvan Republikeinen menen dat ze koste wat kost de kop dienen te worden ingedrukt. Voordat je weet kunnen bedrijven immers worden gedwongen fatsoenlijke lonen te betalen! En om de verwerkelijking van dat schrikbeeld te voorkomen, mag de gewone belastingbetaler best een beetje bloeden, natuurlijk.

Nederlaag

Aangezien Volkswagen niet op dit aanbod is ingegaan, moet de oorzaak van de nederlaag van UAW niettemin elders worden gezocht. Eén van de betere analyses wordt geleverd door dit (lange) artikel van labor journalist Mike Elk.

Elk verklaart de nederlaag deels uit de houding van het lagere management in de Volkswagenfabriek in Tennessee. Hoewel het bedrijf Volkswagen zelf neutraal bleef, gold dat bepaald niet voor de voormannen en opzieners op de werkvloer, die – in tegenstelling tot de wensen van het hogere management van Volkswagen – actief campagne voerden tegen de komst van een vakbond.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

De wereld volgens Anders Breivik (2)

Het tweede deel in een drieluik op Frontaal Naakt (hier besteedden we al aandacht aan deel 1).

Breivik blijkt – wellicht verrassend – een hekel aan Adolf Hitler te hebben en niks tegen Joden, zolang de laatsten conservatief en nationalistisch zijn en in Israël wonen.

‘[L]iberal Jews […] that oppose nationalism/Zionism and support multiculturalism’ mogen daarentegen best dood van Breivik.

Hitler maakte dan ook de onvergeeflijke fout alle Joden te willen vermoorden, in plaats van alleen de slechte. En daarmee maakte Hitler conservatisme en nationalisme te verdacht voor volgende generaties – tot groot strategisch voordeel van het vermaledijde links.

Foto: Martin (cc)

Even buurten bij de Ku Klux Klan

ELDERS - Ook in de VS is het komkommertijd. In plaats van het laatste nieuws, vandaag daarom een inkijkje in het dagelijks leven van KKK-leden.

Deze reportage van fotograaf Anthony Karen bevat ronduit fascinerende beelden (meer foto’s hier) .

We zien onder meer een Klan-lid die met een luchtbuks een bijzonder grote kakkerlak van de muur van zijn woonkamer probeert te schieten, een huwelijksfeestje dat er nou niet echt flitsend uitziet en – uiteraard – een tamelijk bizarre verzameling gewaden en puntmutsen.

Niettemin werd ik nog het meest getroffen door de interieurs die op verschillende foto’s zijn te zien. De kansloze armoede spat ervan af. Maar in plaats van zich op te winden over de almaar groeiende inkomensongelijkheid in hun land, hebben deze figuren het op ‘de negers’ gemunt – nou niet bepaald de bevolkingsgroep die verantwoordelijk is voor de ongelijke welvaartsverdeling in de VS.

De hierboven afgebeelde leden van de Ku Klux Klan zou je kunnen vergelijken met een mishandelde hond die zijn gewelddadige frustraties richt op Bello van de buren in plaats van de hand die hem dagelijks pijnigt. Het virulente racisme van de KKK is zodoende een voorbeeld van een ideologie die mensen aanzet tegen hun eigenbelang te handelen.

Foto: Eu Council Eurozone (cc)

Dijsselbloem, de media en de ideologie van het grootkapitaal

ACHTERGROND - De initiële berichtgeving rondom de uitspraken van Jeroen Dijsselbloem onthult hoezeer ons denken wordt bepaald door de belangen van de economische elite.

De ‘affaire Dijsselbloem’ deed afgelopen week veel stof opwaaien. Minister Jeroen Dijsselbloem, in zijn capaciteit als voorzitter van de Eurogroep, had immers gewaagd te verkondigen dat doorsnee belastingbetalers niet langer automatisch worden aangeslagen om houders van grote, onverzekerde deposito’s bij omvallende banken te ontzien. Zeg maar hoe het systeem nominaal hoort te werken.

Met name in de Angelsaksische media was de reactie fel: Dijsselbloem kon het beste zo snel mogelijk wegens incompetentie worden ontslagen. Maar ook Nederlandse financiële ‘goeroes’ spraken schande van de notie dat renderend kapitaal niet onder alle omstandigheden op een bail out van de belastingbetaler kan rekenen (die in het eventuele rendement van de getroffen deposito’s natuurlijk nooit zou meedelen). En hoewel later in de week positievere geluiden over Dijsselbloems uitspraken vielen te beluisteren, waren de eerste reacties toch overweldigend negatief.

En zo – afgaande van de berichtgeving in de Nederlandse pers – waren we er met zijn allen toch een paar dagen van overtuigd dat het de taak van de weldenkende burger is om de financiële verliezen van kapitalisten (want dat bén je wanneer je inkomsten genereert met behulp van je kapitaal) op zich te nemen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Quote du jour | Hypocriet

So why has America chosen these inequality-enhancing policies? Part of the answer is that as World War II faded into memory, so too did the solidarity it had engendered. As America triumphed in the Cold War, there didn’t seem to be a viable competitor to our economic model. Without this international competition, we no longer had to show that our system could deliver for most of our citizens.

Ideology and interests combined nefariously. Some drew the wrong lesson from the collapse of the Soviet system. The pendulum swung from much too much government there to much too little here. Corporate interests argued for getting rid of regulations, even when those regulations had done so much to protect and improve our environment, our safety, our health and the economy itself.

But this ideology was hypocritical. The bankers, among the strongest advocates of laissez-faire economics, were only too willing to accept hundreds of billions of dollars from the government in the bailouts that have been a recurring feature of the global economy since the beginning of the Thatcher-Reagan era of “free” markets and deregulation.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Consumentenmacht als ideologisch verzinsel

ACHTERGROND - Bedrijven beschikken over verschillende manieren om zichzelf van marktaandeel en omzet te verzekeren. Hierdoor zijn zij veel minder vatbaar voor de ’tucht van de markt’ dan (neo)liberalen – verzot als ze zijn op privatisering en deregulering – ons graag willen doen geloven.

Afgelopen zondag verscheen een, zoals altijd, uitstekende column van Bas Heijne op de website van het NRC. Heijnes betoog richt zich vooral tegen de mentaliteit van geïnstitutionaliseerde zwendel die hoogtij viert in het bedrijfsleven, waarbij de klant als ‘middel’ moeiteloos mag worden bedrogen zolang dit in het belang is van het uiteindelijke doel, namelijk de aandeelhouder.

Als onderdeel van zijn uiteenzetting, brengt Heijne onder andere de interim-topman van Douwe Egberts naar voren die zich opwindt over de afnemers van de nieuwe Sarista-bonenmachine. Vijf tot tien procent van deze consumenten kraakt immers de bijbehorende ‘bonenfunnels’ om deze vervolgens na te vullen met hun eigen bonen in plaats van die van DE. ‘We gaan die mogelijkheid afsluiten,’ reageert topman Jan Bennink. Heijne, op zijn beurt, is verontwaardigd.

Gedwongen winkelnering

Niettemin, wat DE hier uithaalt is wat succesvolle bedrijven nu eenmaal dóen. Als aanbieder van producten en diensten is het immers alleen maar gunstig om de keuzemogelijkheden van de consument zoveel mogelijk te beperken. Hierdoor is het namelijk gemakkelijker marktaandeel te behouden en de concurrentie buiten spel te zetten. Met andere woorden: bedrijven bieden niet wat de consument vraagt, maar laten consumenten slechts kiezen uit een beperkt aanbod: hoe beperkter hoe beter.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Vorige Volgende