Het volgende hoofdstuk van de geslaagde (criminele) aanval op het IPCC is begonnen. Nadat het internationale klimaatpanel eerst op suggestieve wijze in diskrediet werd gebracht met materiaal uit gestolen emails, er vervolgens in de media werd gesuggereerd dat een kleine onvolkomendheid over Himalaya gletsjers in het vierde IPCC rapport keiharde "klimaatfraude" betrof zijn we nu beland bij de insinuatie dat de klimaatwetenschappers "politiek gemotiveerd hun rapport hebben gemanipuleerd". Politici als Cramer en Samsom, die afgaan op de informatie uit de media, menen nu te moeten pleiten voor grondig onderzoek naar "nog meer fouten" en het aftreden van het IPCC hoofd. Maar is er eigenlijk wel "klimaatfraude" gepleegd? Mocht het IPCC soms niet citeren uit grijze literatuur? En heeft die klimaatwetenschapper nu werkelijk gezegd te hebben gemanipuleerd? Omdat een groot deel van de zogenaamd professionele media haar werk niet meer doet en het bijvoorbeeld vertikt om zelf de bewuste rapporten te lezen of zomaar heel ouderwets zelf even de betrokkenen op te bellen staan hieronder de feiten nog even op een rijtje. Infotainment voor Misantropen en Masturbatie met Morosofen is er immers al genoeg op het web...
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Watskeburt?!
Afgelopen zondag publiceerde Times het artikel: World misled over Himalayan glacier meltdown. Grote woorden: de wereld is misleid… Het IPCC zou op basis van een New Scientist artikel uit 1999 hebben geconcludeerd dat de gletsjers in de Himalaya in 2035 helemaal gesmolten zouden zijn. New Scientist had op haar beurt dit artikel geschreven n.a.v. een gesprek met een onbekende Indiase wetenschapper: Syed Hasnain wiens bewuste onderzoek niet peer-reviewed was. Hasnain zou zelfs later zijn bevindingen intrekken. Het artikel werd vergeten totdat het in 2005 weer opdook in een WWF rapport. Twee jaar later zou een IPCC rapport enkel op basis van zogenaamde ‘grijze literatuur’ van het WWF tot de conclusie komen dat de Himalaya gletsjers in 2035 foetsie zouden zijn. Het IPCC bedroog de wereld aldus Times en de papagaaiende (burger)media concludeerde voor het gemak ook maar dat de Himalaya gletsjers helemaal niet smelten.
Wats werkelijk keburt?!
In het IPCC Fourth Assessment rapport uit 2007 in de sectie over de Himalaya gletsjers blijkt dat er nooit gesproken is over volledig wegsmelten in 2035. Wel van een forse reductie: “..from the present 500,000 to 100,000 km2 by the year 2035”. Maar inderdaad wel op basis van de grijze literatuur van WWF.
De virtuele slag om de klimaatconferentie in Kopenhagen komt goed op gang. Op het allerlaatste moment worden er verwoede pogingen gedaan de relevantie van conferentie onderuit te halen. Afgelopen weekend hadden we nog de gestolen e-mails van mensen van een klimaatbureau waar ruimte voor interpretatie in zat.
Een heel ander “tegenargument” waar men de laatste dagen mee aan komt dragen is die van de niet-smeltende gletsjers in de Himalaya. Vrij vertaald gaat het ongeveer als volgt:
Een wetenschapper in India heeft een rapport uitgebracht waarin staat dat een aantal gletsjers in de Himalaya de laatste jaren minder hard smelten of misschien zelfs wel helemaal niet meer smelten. Een minister bracht het naar buiten. Dus is het waar.
En omdat nuance niet handig is, neem je gewoon als samenvattende kop: “Himalayan Glaciers Not Melting”
Vooral het rapport niet zelf lezen en vooral niet goed naar de conclusies kijken. De meest bruikbare constateringen voor de sceptici zijn die van de verminderde afname van gletsjers in de periode 2005-2007. Zoals bijvoorbeeld deze constatering:
“Between the years 2005- 07, the Gangotri glacier has retreated at much lower rates (11.80 ± 0.035 ma-1)”
En misschien is het ook heel verklaarbaar uit de tijdelijke temperatuurdip in die regio (uit hetzelfde rapport):
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.