Obama’s eerste blunder?

"(CNN) — Two sources close to the Obama transition team tell CNN that Senator Hillary Clinton's name has been mentioned as a possible candidate for Secretary of State." Dit zou zijn eerste blunder kunnen zijn: Hillary Rodham Clinton als Minister van Buitenlandse Zaken. Clinton bezit weliswaar bruikbare ervaring, een bruikbaar netwerk, en had bovendien als presidentskandidate een min of meer identieke visie op de Amerikaanse buitenlandprioriteiten, toch kleeft er ook een aantal nadelen aan deze keuze: Obama krijgt er in zijn administratie een groot ego bij, ook "oude Washingtonpolitiek" - waar Obama mee zei te willen breken - en die andere Clinton, die nog meer last heeft van (onder andere) zijn ego. Hij krijgt er ongetwijfeld wat voor terug: meer invloed - leverage - in de Democratische partij. De vraag is namelijk of Obama voldoende grip kan krijgen op zijn partijgenoten, waarvan hij in belangrijke mate afhankelijk is. Clinton kan daarbij behulpzaam zijn. Is dat de achterliggende deal? Tot slot, ook nog een relevante vraag: Heeft Clinton nog presidentiële ambities en zou zij nog een concurrent kunnen worden van Obama in 2012? Kan Hillary Clinton beter worden geneutraliseerd als Minister van Buitenlandse Zaken, of is dat juist het ideale podium voor deze ambities?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Sarah Palin, feministisch boegbeeld

, door
Sarah Palin op bezoek in Irak (Foto: Flickr/asecondhandconjecture)

Een filmpje op Comedy Central liet mooi de hypocrisie van republikeinen inzake feminisme zien. Maar het omgekeerde had CC natuurlijk ook kunnen maken. Toen Hillary Clinton nog kandidaat was, riep haar achterban om het hardst dat het zo belangrijk was een vrouw naar voren te schuiven, maar nu Sarah Palin er staat, heet het zo ongeveer dat ze niet telt als vrouw. Het is natuurlijk goed nieuws, dat voor zowel liberalen als conservatieven het geslacht van de kandidaat slechts een gelegenheidsargument is. Het gaat toch om de politieke inhoud.

Natuurlijk houdt Sarah Palin er over bijvoorbeeld ijsberen laten we zeggen curieuze ideeën op na. Van sommige belangrijke dingen weet ze helemaal niets. Ze is, zoals iedereen die het ver wil brengen in de politiek van Alaska, niet vies van wat vriendjespolitiek. Progressieve journalisten en komedianten maken eenvoudig gehakt van haar. Maar dat zijn allemaal geen diskwalificaties in de Amerikaanse politiek.

Integendeel, het heeft er alle schijn van dat we hier met een uiterst capabele en berekenende politica van doen hebben. Sarah Palin is er als moeder met jonge kinderen in geslaagd gouverneur van een conservatieve staat te worden, op een leeftijd dat Hillary Clinton nog trouw de carrière van haar man ondersteunde (voordat ze senator werd voor een progressieve staat – kunst).

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Stemmen als daten

, door

We identify absolutely with our candidates; their struggles become our struggles, their suffering our suffering, their life history our life history. And if we watch the same sitcom, have the same “Midwestern values,” or sit in the same wing of the same church, well now we’re not just voters; we’re in luuuuve.

Melinda Henneberger en Dahlia Lithwick stellen in Slate de vraag: “When did voting become like dating? And when did it become like dating yourself?”

Naast een pleidooi voor stemmen op basis van rationele afwegingen in plaats van op emotionele betrokkenheid, is het ook een waarschuwing aan de Hillary Holdouts:

And some proportion of them will ally themselves with the man who laughed and said, “That’s an excellent question” when asked during the primaries, “How do we beat the bitch?” If they think they feel unheard, disrespected, and cast aside now, just wait until President McCain moves into the White House. Because not only will he not want to hear their complaints, but neither will we.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Post-parsing

, door

The 60 Minutes controversy — specifically the intense media spin it sparked — highlights a disturbing rise in a new form of campaign journalism, which might be best described as post-parsing.

Here’s how it works: A candidate (almost always Hillary Clinton) makes a statement, any statement out of the thousands made on the campaign trail each week, and that statement is seized upon by the chattering class and then dissected in order to determine what the real intention was. Experts pore over the text and announce what the candidate should have said during an impromptu exchange with the media. It’s not that the statement in question is wrong, or blatantly malicious, it’s that the statement wasn’t quite right. It should have been a little bit more this or a little more that. Plus, based upon the pundits’ expert training and analytical skills, they’re able to spot a deeply disturbing, unspoken meaning right below the surface. Alarmed, they then rush to alert voters.

Eric Boehlert verzint een term voor de ook hier al opgemerkte vervelende en zelfs verontrustende nieuwe trend in politieke verslaggeving.

Dat Clinton inderdaad opvallend vaak het slachtoffer wordt van post-parsing, wordt volgens mij overigens niet zozeer veroorzaakt door Clinton-haat bij de pers, maar is meer het gevolg van het feit dat Clinton het makkelijkst in deze val trapt omdat ze de minste spreker van de kandidaten is.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Laat politici spreken

, door

Hillary Clinton heeft haar toch al hopeloze strijd om de Democratische nominatie te bemachtigen nog eens flinke schade toegebracht door een domme uitspraak.

De gewraakte passage zit tussen 1:30 en 2:00:



Het betoog van Clinton komt hier op neer: president van de VS is de belangrijkste baan van de wereld en daar moet je voor strijden, ook als het hopeloos lijkt, want er kan altijd nog iets gebeuren. Als een beetje ongelukkig voorbeeld haalt ze daarbij Robert Kennedy aan, de Democratische presidentskandidaat die werd vermoord.

Als je er de meest negatieve draai aan geeft die je kunt verzinnen, dan zou je het ook kunnen interpreteren alsof Clinton hoopt dat Obama net als Kennedy vermoord wordt. Toch is dat precies de interpretatie die de overhand kreeg, zodat Clinton zich inmiddels heeft moeten verontschuldigen.

Dit is typisch voor de Amerikaanse politiek van dit moment. Elke zin die een politicus uitspreekt loopt het risico uit zijn verband te worden gerukt en in de meest negatieve interpretatie die mogelijk is een eigen leven te gaan leiden. Het bekendste voorbeeld is Al Gore die zou hebben gezegd dat hij het internet heeft uitgevonden, een uitspraak die zelfs tot op urban legend website Snopes heeft geschopt. In deze campagne heeft John McCain de wind van voren gekregen om wat overduidelijk een flauwe grap was:

Het is typerend genoeg dat een langere versie met de uitleg die na het zangoptreden volgt niet op YouTube te vinden is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Winst oliemaatschappijen afromen?

, door

shell3.pngHet zijn gouden tijden voor de grote oliemajors nu olie record na record verbreekt. Ons eigen Shell boekte vorig jaar 19 miljard euro winst. In vergelijking met 2002 en de periode daarvoor is dat maar liefst een verdubbeling van de inkomstenstroom. We zien dit over de gehele linie voorkomen, de grootste oliemajor uit het westen, ExxonMobil, zag haar winst net als Shell verdubbelen van 20 naar 40 miljard dollar sinds 2003. Dat roept de vraag op of dergelijke gigantische inkomsten wel zinvol besteed worden? Oliemaatschappijen hebben meer verantwoordelijkheden dan alleen de winst van hun aandeelhouders. Zijn ze wel goed bezig voor de voorziening van (steeds schonere) energie voor de samenleving?

Het onderwerp is des te interessanter omdat het een van de hoofdpunten zal worden in de Presidentsverkiezingen van de VS in het najaar. In de Verenigde Staten hebben vooral de Democraten weinig vertrouwen in de wereld van big oil. Barack Obama en Hillary Clinton zien een ‘windfall profits tax’ wel zitten. Zo stelt Obama voor om alle inkomsten van in de Verenide Staten geproduceerde olie boven de 80 dollar per vat af te romen en te parkeren in een speciaal energieinvesteringsfonds. Na het doorploeteren van de financiën van ExxonMobil lijkt dat op het eerste gezicht een uitstekend idee. De oliemajor geeft het grootste deel van haar extra winst terug aan de aandeelhouders. Maar liefst 32 miljard dollar werd gespendeerd in 2007 aan het terugkopen van aandelen tegenover 6 miljard in 2003. Geld dat in de huidige tijd besteed zou moeten worden in de energievoorziening zelf. Zo waarschuwt de energiewaakhond van de OESO, het Internationaal Energie Agentschap al jaren voor het gebrek aan investeringen in de energiesector waardoor de ‘wielen onder ons energiesysteem mogelijk wegvallen’.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige Volgende