Vrij verkeer van personen

Het terugbrengen van de grenscontrole naar de grens doet geen afbreuk aan de teneur van Schengen, dat altijd al was gericht op controle, identificatie, registratie, data-uitwisseling en (geheime) politiesamenwerking rond het verkeer van personen. Een gastbijdrage van Hugo Durieux ‘In navolging van Duitsland voert nu ook Frankrijk grenscontroles aan zijn hele grens in. Wat blijft er over van het vrije verkeer van diensten en personen? “Schengen erodeert”’, schrijft de NRC (betaalmuur) op 19 oktober 2024. ‘Het wordt gezien als één van de grote verworvenheden van de Europese Unie dat douanegebouwtjes bij de grenzen zijn vervangen door welkomstbordjes. Maar aan die Europese openheid lijkt rap een einde te komen: vrijdag kondigde de Franse premier Michel Barnier grenscontroles aan over de hele Franse grens. Dat deed hij in navolging van de Duitse bondskanselier Olaf Scholz die een maand eerder eenzelfde maatregel aankondigde om irreguliere migratie, grensoverschrijdende criminaliteit en terrorisme te voorkomen. Diezelfde redenen motiveren het Franse besluit.’ Dat de douanegebouwtjes bij de grenzen zijn vervangen door welkomstbordjes, dat klopt. Maar dat Schengen de grenscontroles ter bestrijding van irreguliere migratie, grensoverschrijdende criminaliteit en terrorisme had doen verdwijnen, dat is een fabel. De grenscontroles bestonden nog steeds en hebben altijd bestaan, maar heetten sinds de inwerkingtreding van het verdrag in Nederland bijvoorbeeld ‘binnenlands gericht vreemdelingentoezicht’. En dat kan, net zoals ook in Frankrijk, plaatsvinden op onder meer de internationale treinen, tot in Amsterdam of Paris zelf, maar ook op de autosnelwegen. Vrij verkeer van kapitaal? Ja, dat is nooit een zorg geweest Eind jaren tachtig begon de Nederlandse vereniging voor strafrechthervorming Coornhert-Liga met de publicatie van het Crimineel Jaarboek. In de edities van 1991 en 1992 ging ik in op de officiële beweringen dat met het Verdrag van Schengen (dat is het Akkoord van Schengen uit 1985 en het Aanvullend Akkoord van 1990) het ‘Europa van de burger’ tot stand kwam, waarin het vrij verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal zijn beslag kreeg tussen alvast de Benelux, Frankrijk en Duitsland. Vrij verkeer van kapitaal? Ja, dat is nooit een zorg geweest, blijkt als je bijvoorbeeld alleen al kijkt naar het uitgebreide onderzoek van Pour (Franstalig) naar belastingontwijking en -ontduiking. Vrij verkeer van goederen en diensten, het zal wel. Maar vrij verkeer van personen, ho maar! Ongewenste migranten, drugs, grensoverschrijdende criminaliteit, terrorisme, hooliganisme … er is altijd wel een voorwendsel geweest om de controle over mensen en hun bewegingen in stand te houden en te intensifiëren. De Europese verdachte als Europese gedachte Mijn bijdrage in Crimineel Jaarboek 1991 heette ‘Schengen: het Europa van de controleurs’ en ik onderzocht daarin wat Schengen specifiek betekende voor migratiebeleid en vreemdelingentoezicht, voor informatieopslag en -uitwisseling, en voor het nationale beleid van lidstaten inzake ‘verdovende middelen van enige aard’. (Gerard Mols had het een jaar eerder over ‘De Europese verdachte als Europese gedachte’.) De slotalinea van mijn stuk begon zo: ‘Het overleg dat uiteindelijk tot de Akkoorden van Schengen zou leiden, had oorspronkelijk te maken met het opheffen van allerlei douanebelemmeringen bij grensoverschrijdend vrachtvervoer. Van dat alles is in het Aanvullend Akkoord één titel van zes artikelen overgebleven. Daarnaast zijn er ruim tien artikelen met technische bepalingen en definities. De overige 120 artikelen hebben te maken met mensen weghouden, mensen controleren en mensen straffen. Het denken over Europese eenmaking en vrij personenverkeer vindt op dit ogenblik overwegend plaats in termen van nationale veiligheid, criminaliteitsbestrijding en justitie. De benadering ligt dan voor de hand: strafrechtelijke harmonisatie, internationale politiesamenwerking en grensverdediging (ook binnenlands), Europese informatiebestanden, geheimdoenerij (de vijand luistert mee).’ Inzet Koninklijke Marechaussee richt zich op bepaalde concentraties Een jaar later, in Crimineel Jaarboek 1992, ging ik in op het ‘Eindrapport Projectgroep Schengen’ dat was uitgebracht door het parket van de Procureur-Generaal bij het Gerechtshof Arnhem. Dat rapport was bedoeld als een inventarisatie van de praktische gevolgen van de beoogde geleidelijke opheffing van de grenscontroles voor justitie- en politiediensten in het ressort Arnhem. In dit rapport lag (vanzelfsprekend?) de nadruk op grensoverschrijdende politiesamenwerking en op ‘binnenlands toezicht op Nederland inreizende grenspassanten’. De projectgroep is voorstander van een ‘geïntensiveerd binnenlands vreemdelingentoezicht’. Hij stelt daarbij dat dat toezicht niet beperkt mag blijven tot de grensstreek, maar ‘dat de inzet van de Koninklijke Marechaussee zich zal moeten richten op bepaalde concentraties: de inzet moet flexibel zijn.’ In 1992 schreef ik daarbij: ‘Aan de zuidgrens vindt het landinwaarts gerichte vreemdelingentoezicht door de Marechaussee steekproefsgewijs en binnen een vrij smalle grensstrook plaats. Dat gaat dan zo: « op de eerste parkeerplaats na de grens wordt een controlepost ingericht. Motorrijders rijden tussen de grens en deze parkeerplaats en leiden inreizende te controleren voertuigen naar de controlepost waar de persoonscontrole plaatsvindt. »’ En bepaalde concentraties? Zou men misschien de (grote) steden bedoelen? Maar hoe daar inreizende grenspassanten of illegale immigranten herkennen? Door te screenen op wat in het Frans heet le délit de sale gueule (op uiterlijk beoordeeld worden). Grote sportevenementen zijn voldoende reden om grenzen te controleren Op 20 oktober weet De Standaard: ‘Op zich doen Duitsland en Frankrijk niets illegaals. Toen de vijf landen het Schengenverdrag ondertekenden, waren ze zich bewust dat er risico’s aan verbonden waren. Daarom werden clausules opgenomen waardoor landen opnieuw controles konden invoeren. Dat is daarna geregeld ook gebeurd. Frankrijk deed het bijvoorbeeld na de grootschalige IS-aanslagen in Parijs en vooral tijdens de coronacrisis voerden bijna alle landen opnieuw controles in. Maar landen lijken almaar makkelijker naar het middel te grijpen. Ook grote sportevenementen zijn een voldoende reden om de grenzen te gaan controleren. Duitsland en Frankrijk deden het dit jaar naar aanleiding van het EK voetbal en de Olympische Spelen. Maar vooral migratie veroorzaakt een domino-effect in de hele EU. Oostenrijk is de kampioen tijdelijke controles. Sinds 2006 voerde die al 63 keer in. (sic) Sinds half mei zijn ze opnieuw van kracht en worden ze ook verlengd. Aanvankelijk zouden de verscherpte controles vorige week aflopen, maar ze worden verlengd tot midden april 2025. De reden? “De risico’s verbonden aan illegale migratie en de druk op het opvangsysteem voor asielzoekers.” Ook Denemarken en Zweden zijn weer beginnen te controleren. Zij wijzen daarvoor niet meteen naar migratie, maar vooral op “terreurgevaar en georganiseerde misdaad”. Zelfs Noorwegen, dat als niet EU-land tot de Schengen-groep hoort, controleert opnieuw en geeft als reden mogelijke sabotage-acties in de energiesector aan. Oslo wijst daarbij in de richting van Moskou.’ Schengensysteem was nooit gericht op vrij verkeer van personen De nieuw ingevoerde grenscontroles zouden vooral via steekproeven plaatsvinden. Maar controles aan de grens of niet, het maakt allemaal niet veel uit. Het hele Schengensysteem was nooit gericht op het vrij verkeer van personen. De Projectgroep Schengen schreef in 1990: ‘Op het eerste gezicht lijkt hetgeen aan de Oostgrens wordt opgespoord, tegengehouden en verwijderd gigantisch. Zo zijn er in 1988 meer dan 60.000 vreemdelingen tegengehouden en ruim 16.000 signaleringen uit het opsporingsregister onderkend. De overgrote meerderheid echter (bijna 80 %) van geweigerde vreemdelingen bestaat uit Duitsers, die geen paspoort bij zich hebben. De signaleringen betreffen vooral Nederlanders, die nog een geldboete hadden uitstaan. Niettemin levert zo’n grens ontegenzeggelijk voordeel op, de grens is eigenlijk de enige plaats in Nederland waar de algemene identificatieplicht geldt.’ Met andere woorden, het overgrote deel van wat aan zo’n grens wordt opgespoord, tegengehouden en verwijderd bestaat uit slordige en vergeetachtige burgers. De clou zit in het laatste zinnetje: het afdwingen van een algemene identificatieplicht (die toen in Nederland nog niet bestond – zie in CJ 87-88 ‘Algemene beperkte legitimatieplicht’ en in CJ 1992, ‘Identificatieplicht: van anonieme verdachte naar anonieme vreemdeling’). In zekere zin bevestigen verdragen als dat van Schengen (de twee Akkoorden plus verdere uitvoeringsovereenkomsten) het complex van bestaande instituties, procedures, analyses en overwegingen, inschattingen en tactieken, dat Foucault gouvernementalité noemt. Zij formaliseren machtsverhoudingen tussen en binnen staten en belangengroepen, en bieden een (juridisch) raamwerk voor het verder uitbouwen en ontwikkelen van bestaande praktijken en denksystemen – al dan niet openbaar en transparant. In 1991 schreef ik daarover: ‘Misschien is het enigszins wrang dat uitgerekend de staatssecretarissen Kosto en Dankert de voldongen feiten van Schengen (en Dublin) bij de Kamer moesten verdedigen. Blijkbaar hebben zij, na hun aantreden, wel nog getracht het maximum aan openbaarheid rond de verdragen te bedingen. Daarbij moesten zij echter opboksen tegen de achterkamer-mentaliteit bij de andere verdragspartners en bij hun eigen ambtenaren. « De vergelijking dringt zich op met de onderhandelingen destijds over de kruisraketten; ook daar kon van open onderhandelingen geen sprake zijn en dit werd door het parlement ook aanvaard », is de mening van tijdelijk Schengen-ambtenaar Th. Bot.’ In die zin doet het terugbrengen van de grenscontrole naar de grens geen afbreuk aan de teneur van Schengen, dat altijd al was gericht op controle, identificatie, registratie, data-uitwisseling en (geheime) politiesamenwerking rond het verkeer van personen. Nee, Schengen erodeert dus niet. Dit artikel verscheen eerder bij 'rivieren & meren'

Door: Foto: bobbsled (cc)
Foto: MPD01605 (cc)

Open grenzen

ELDERS - De meeste Nederlanders zijn om meerdere redenen best blij met de Europese Unie, blijkt uit de nieuwste Eurobarometer. Een van de meest genoemde redenen is de afwezigheid van grenscontroles.

Het afschaffen van de grenscontroles binnen Europa is anders dan velen denken geen besluit van de Europese Unie, maar komt voort uit een aparte regeling tussen Europese landen, het Verdrag van Schengen. Niet alle EU-landen zijn ook Schengen-landen. En enkele niet-EU landen zoals Zwitserland, IJsland en Noorwegen zijn dat wel. Het idee dat je binnen de Schengen-zone zonder problemen van het ene land naar het andere kunt reizen lijkt inmiddels echter achterhaald.

Vorige week reed ik vanuit Brezice in Slovenië via Zagreb in Kroatië naar Ptuj in Slovenië. Dat is de snelste weg, op papier, via autosnelwegen. Tweemaal de grens oversteken tussen Slovenië en Kroatië kostte echter urenlang oponthoud. Beide landen hechten aan grenscontroles met lange files als gevolg. Daarnaast zijn er in Kroatië ook nog aparte tolbetaalstations. Nu is Kroatië (nog) geen Schengenland, wel lid van de EU. Maar de passage van de grens tussen de twee Schengenlanden Slovenië en Oostenrijk enkele dagen later kostte ook lange wachttijden, eerst bij de grens en later bij een politiecontrole. En daar bleef het niet bij. Ook op de Duitse A3 bij Passau voerden (zwaar bewapende) agenten controles uit met lange files als gevolg. In alle gevallen stelde de controle overigens niets voor. Geen van de ambtenaren, die de auto’s met toeristen een voor een met een minzaam gebaar doorlieten, had interesse in paspoorten. Laat staan in degelijker controles.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Grenscontroles

[qvdd]

We zien een stijging in grensoverschrijdende misdaad: drugs, Oost-Europeaanse bendes, mensensmokkel, valutasmokkel enzovoorts. Een van de meest effectieve methodes om dit te bestrijden zijn grenscontroles. Dit wordt zo snel mogelijk ingesteld.

Aldus de Deense minister van Financiën Hjort Frederiksen. Denemarken zaagt aan de poten van het Schengenverdrag.

Foto: News Oresund (cc)

Deense gastvrijheid

ELDERS - Het Deense vluchtelingenbeleid bezorgt de regering steeds meer problemen.

Het plan van de Deense regering om vluchtelingen die daartoe in staat zijn zelf te laten bijdragen aan hun opvang heeft nogal wat reacties opgeroepen. De regering wil dat vluchtelingen bij aankomst naast contant geld boven een bedrag van 3000 kronen (ruim 400 euro) ook waardevolle persoonlijke bezittingen inleveren als bijdrage in de kosten voor hun verblijf. De vergelijking met de roof van bezittingen van Joden die in de oorlog werden afgevoerd naar concentratiekampen is al direct gemaakt. De Deense rabbi Melchior vindt de vergelijking onzin. “Nazi-Duitsland was uniek in de geschiedenis van de mensheid. Je geeft de nazi’s een menselijk gezicht als je hen nu vergelijkt met anderen.” Maar het Deense Europarlementslid Jens Rohde (Venstre) wil niet langer geassocieerd worden met deze politiek. Hij heeft zijn lidmaatschap van de regeringspartij opgezegd.

Het is nog helemaal niet zeker dat dit onderdeel van het regeringsplan het gaat halen als het in januari in het parlement aan de orde komt. Denemarken heeft een centrum-rechtse minderheidsregering van de liberale partij Venstre die gedoogd wordt door onder andere de extreem-rechtse Deense Volkspartij.  De politiebond ziet het in elk geval niet zitten. Geld willen ze nog wel innemen, maar hoe bepaal je de waarde van sieraden? De minister voor Integratie (sic!) Inger Støjberg meent echter dat de meeste mensen wel in staat zijn of het om iets kostbaars gaat of niet. Maar hij zal ook taxateurs inzetten, zei hij.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.