Gij zult niet verbieden (I): het emo-verbod

Nederland heeft al de tien verboden van Balkenende, maar daar kan natuurlijk meer bij. Daarom grijpt de GC-redactie het reces aan om inspiratie op te doen voor het kabinet, om de lijn van betutteling vanaf Prinsjesdag met volle kracht te kunnen voortzetten. Waar zouden we immers zijn zonder het geheven vingertje? Help het kabinet mee de zomer door en noteer even mee welke verboden u deze week bent tegengekomen die we zo kunnen overnemen in Nederland! In Rusland, bij Balkenende's grote vriend Putin, kan onze premier van normen en waarden tijdens het reces nieuwe inspiratie opdoen. Daar is namelijk emomuziek verboden. Volgens Nederlands muziekblad OOR wil de Russische overheid een wet invoeren die emomuziek en de gothic subcultuur verbiedt in heel Rusland. Het parlement heeft namelijk uitgesproken dat de emocultuur zelfverminking stimuleert en biseksualiteit aanmoedigt. Het lijkt me nu koren op de molen van de normen en waarden-politie van Balkenende om jongeren te verbieden donkere kleding te dragen en jammerende muziek te spelen. Je hoeft maar het gemiddelde schoolplein in Nederland op te lopen en je ziet hoeveel kommer en kwel de teenager met zich meedraagt. En ongelukkige jeugd gaat zich immers maar misdragen. Zwarte kousen dragen mag dan natuurlijk nog wel. Behalve als je ze over je hoofd trekt.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Danse Macabre

, door

Een hele tijd terug deelde ik hier een nummer van de Nederlandse gothicband Malochia (fantastisch nummer overigens, ga het vooral luisteren!). Helaas heeft dat gezelschap het bij één album gehouden. Echter, toevallig kwam ik er laatst achter dat de zangeres van dat gezelschap, Antoinette Legel, wél nog wat meer muziek heeft gemaakt. Onder andere als gastzangeres bij het gothic metal gezelschap Danse Macabre, uit Vlaanderen. Ook dat blijkt zeer de moeite waard, dus bij deze.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Closing Time | Paradise Lost

, door

Nee. Dit is eigenlijk onvergeeflijk. Dat een instituut als Paradise Lost, dat al meer dan 30 jaar bestaat, grote invloed heeft gehad op verschillende subgenres in de metal, 15+ albums heeft uitgebracht, er een paar miljoen verkocht heeft, nog steeds op de podia staat, hier nog nooit een CT’tje heeft gehad.

Belachelijk.

Hier, om het goed te maken, nog een hele cd:

Closing Time | Malochia

, door

Disclaimer: ik heb geen jota verstand van gothic (als in: de muziekstroming – een spitsboog van een rondboog onderscheiden lukt me nog wel). Ja, de gothic-metal, dat kan ik zeker wel waarderen: melodie, emotie, vaak mooie duetten tussen zanger en zangeres.

Maar Malochia is, naar ik begrepen heb, pure gothic. Wat heel wat anders is. Niettemin kan ik enorm genieten van de melodie, de emotie, en de duetten tussen zanger en zangeres. Tragisch dat deze Nederlandse band het slechts bij één album (Dreamhunter) heeft gelaten, want wat ze doen is erg mooi.

Closing Time | Daoko

, door

Daoko was achttien toen ze drie jaar geleden door MTV in Japan werd uitgeroepen tot Next Break Artist. Haar muziek is moeilijk te classificeren. Beetje gothic synth, sporen van traditionele J-Pop, wat hiphop en stuiterende breakbeats.

Closing Time | Stoa

, door

Stoa is een Duitse neo-klassieke gothic band, bestaande uit Olaf Parusel en zangeres/violiste Conny Levrow. In latere jaren verliet ze de band, om vervangen te worden door celliste Christiane Fischer. Sinds 1992 zagen vier verstilde albums het levenslicht.

Closing Time | Sopor Aeternus & the Ensemble of Shadows

, door

Een stukje romantiek deze keer – nee, niet het gezwijmel met kaarslicht, maar de echte, onversneden pijnlijke romantiek van doodswensen en zelfmoordneigingen.

Meer gothic/darkwave dan Sopor Aeternus & the ensemble of shadows kunt u het niet krijgen: melancholisch, pessimistisch, een romantische hang naar dood en verderf, gekoppeld aan een instrumentarium dat uit vorige eeuwen lijkt te stammen. Het is het levensproject van Anna-Varney Cantodea. Het leven van deze getormenteerde ziel is een bron van inspiratie voor vele albums vol: doodswensen, zware depressies, een zelfgekozen sociaal isolement en een neiging tot occultisme. Daarbij is ze ook nog transsexueel, en waardt ze rond in bizarre uitdossingen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Volgende