Reaguurder YP sprong in op de vraag die Carlos aan het einde van een quote opwierp. Een aparte gastbijdrage waardig. Als depressie op de loer ligt gekoppeld aan een gewelddadig Noord Korea, een hardnekkige Taliban, een Iran op een haar na in bezit atoomwapens, een voortdurende dreiging van een radicale islam…en een Obama het vervolgens in zijn bolle negerhoofd durft te halen rigoureus in defensie te snijden ("Not just cutting fat and waste – this is cutting out the bone, sinew, muscle and brain of the armed forces. Obama uses the massive deficit he himself has created as an excuse to cut the vital infrastructure of US defense.")…:
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In april van dit jaar zorgde de onthulling van een 49 meter hoog standbeeld van brons in Senegal voor veel controverse. Het ‘Monument van Afrikaanse Wedergeboorte’ in Dakar, een door president Abdoulaye Wade geïnspireerd ontwerp, moet Afrika’s wederopstanding uit intolerantie en racisme verbeelden. Het toont een gespierde Afrikaanse man met ontblote torso, een vrouw aan zijn zijde en een kind dat hij op zijn schouder omhoog houdt, reikend naar de zee. Onder meer Jesse Jackson en 30 staatshoofden waren aanwezig voor de officiële inwijding. Voor de bouw tekende Mansudae Art Studio, een Noord-Koreaans bouwconcern dat ongetwijfeld vooral de nodige ervaring kreeg door het oprichten van tientallen meer dan levensgrote beelden van Geliefde LeiderKim Jong-il.
Het enorme beeld in Dakar is om tal van redenen omstreden. Kritiek richtte zich vooral op de verspilling van geld voor een presidentieel prestigeproject in het straatarme Senegal, de overdreven heroïsche symboliek en de megalomane schaal. In het islamitische Senegal werd, tamelijk voorspelbaar, ook vrijwel direct een hele trits fatwa’s afgekondigd. Binnen de Islam geldt namelijk een sterke traditie van aniconimse, dat wil zeggen dat men weinig gediend is van afbeeldingen van Allah of van levende wezens. Vanwege de schaarse kleding van met name de vrouw – brrr, blote benen – waren de lokale imams al snel eensluidend in hun afkeuring.
The current economic conditions are a depression, and not just some garden-variety recession” (CNBC)
David Rosenberg: de beer der beren onder de professionele beleggers op Wall Street én chef economie bij vermogensbeheerder Gluskin Sheff ziet het somber in. De huidige recessie heeft steeds meer weg van de economische depressie in de jaren dertig. Hij wijst erop dat tijdens de Grote Depressie er ook korte oplevingen en lichtpuntjes waren, maar dat deze net als nu weer voor maanden uit beeld konden raken. Dus de economie lijkt op de jaren dertig en volgens de Wisdom of the Krauts in de Saillant-discussie van gisteren de politiek misschien ook wel? Dan rest er nog maar één vraag: wie speelt Charlie Chaplin vandaag?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“In een tijd, waarin wij gemaand worden zelfs niet te spreken over de republiek van Weimar en historische ervaringen uit het geheugen te bannen, zou Nederland een moreel kompas als dat van J.B. Charles goed kunnen gebruiken”.
Geen stelling van bovengetekende blogger maar van columnist Elsbeth Etty. In haar laatste column bespreekt ze de houding van verzetsman, schrijver, dichter en criminoloog prof. Willem Nagel (1910-1983), pseudoniem J.B. Charles tegenover het fascisme en alles wat daar naar riekt. J.B. Charles hield er een erg brede definitie op na: alles wat hem niet beviel was fascistisch. In de laatste alinea’s van haar column komt de PVV ter sprake en zet Etty vraagtekens bij de overdreven voorzichtigheid waarmee deze partij in het publieke discours wordt geduid. Je mag de ideeën van deze partij wel abject maar niet fascistisch noemen? De column van Etty komt enkele dagen na een artikel van Prof. Frans Leijnse waarin hij stelt dat er ‘weinig twijfel bestaat dat PVV fascistisch is’.
Terugkomend op het saillant, zegt u het maar: moeten we het beestje bij de naam noemen en zo ja is Nederland daarbij gebaat?
Deze week stond er op Sargasso een Waanlink naar een essay van een milieuactivist die van zijn geloof gevallen was. Volgens Paul Kingsnorth (37) zijn windmolens in een landschap even erg als een autosnelweg. Mijns inziens betreft het hier een schrijver die met wat controversiële uitspraken zijn boekverkoop probeert op te krikken. Maar ik sluit een midlife crisis die verwarring en teleurstelling bij Kingsnorth oproept ook niet uit. Mannen van 37 hebben het immers ook niet makkelijk.
Ter relativering kunt u nu kijken naar een fotoserie van de oil rush in Californië begin twintigste eeuw. Wie klaagt er na het zien deze foto’s nog over die paar witte paaltjes aan de einder?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Eenieder die bekend is met het aanstekelijke nummer No More Heroes (1977) van The Stranglers weet natuurlijk het antwoord op deze vraag:
“He got an icepick, that made his ears burn.” [hele tekst]
Vandaag is het precies 70 jaar geleden dat Leon Trotsky overleed. Lang voordat ik ooit van Trotsky had gehoord of in Coyoacán, Mexico Stad een bezoek had gebracht aan het huis waar hij werd vermoord, was ik dankzij The Stranglers al op de hoogte van het belangrijkste detail van de moord: namelijk het wapen waarmee Lenin’s ooit gedoodverfde opvolger werd omgebracht.
Ik denk dat er in de wereldgeschiedenis weinig moorden zijn gepleegd waarbij het gebruikte moordwapen een stuk steviger in het collectieve geheugen staat gegrift dan de exacte omstandigheden van de moord. Wie was Leon Trotsky eigenlijk precies? Wat deed hij in Mexico? Waarom werd hij vermoord en door wie? Menig persoon zal op al deze vragen het antwoord schuldig moeten blijven. Voor velen is het enige brokje informatie dat in een onwillekeurige Cluedoreflex is blijven hangen het illustere moordwapen. Maar zelfs dat blijft tot op de dag van vandaag omgeven door raadselen.
Ik heb op internet na enig zoeken een foto terug kunnen vinden uit 1940 met het vermoedelijke corpus delicti. Het is duidelijk een kleine pikhouweel of ijsbijl, zoals gebruikt door bergbeklimmers, in het Spaans (en Frans) een piolet genaamd. Het wapen dat werd gebruikt voor een van beruchtste politieke moorden ooit, raakte echter kort daarna zoek. Begin 1941 verdween de piolet vanuit een speciale beveiligde kamer op het politiebureau in de Mexicaanse hoofdstad.
De CDA partijtop kiest voor politieke samenwerking met de PVV. Het CDA ontleent haar bestaansrecht aan haar stabiele, behoudende en betrouwbare koers. Op sociaal-economisch gebied stond de partij van oudsher één stap links van de VVD en twee passen rechts van de PvdA. Kortom: een veilige haven voor iedere christen die zich niet thuisvoelde bij al te rechts of al te links. Vanaf de jaren ’60 begonnen structurele veranderingen in de maatschappij de partij parten te spelen. Ontkerkelijking, verstedelijking en ontzuiling maakte de traditionele achterban van het CDA minder trouw. Toch bleef het CDA vanaf haar oprichting in 1980 de belangrijkste machtfactor in het Nederlandse politieke landschap. Sterker nog: de confessionelen hebben vanaf de invoering van het algemeen kiesrecht het Nederlandse politieke beeld grotendeels bepaald. Meestal leverden de confessionelen de minister-president, vrijwel altijd nam men regeringsverantwoordelijkheid. In de hele 20ste eeuw week de partij nooit af van de stabiele, behoudende en betrouwbare koers. De koers die mensen deed besluiten voor het CDA te kiezen, zelfs al waren diezelfde mensen niet langer kerkelijk, plattelandbewoner of innig verbonden met hun christelijke zuil.
Eerste barstjes in het imago
In de jaren ’90 van de vorige eeuw kwamen de eerste barstjes in het schijnbaar onkreukbare imago van de partij, de paarse kabinetten waren het logische gevolg. Balkenende sloeg in 2001 terug. Voor het eerst mocht er een nieuwkomer meedoen, het net opgerichte LPF. Dat was geen succes, het kabinet stierf een vroege dood. Daarna koos Balkenende weer ‘ouderwets’ voor afwisselend liberalen en sociaal-democraten. Er kwamen meer barstjes en kreukels, vooral in de vorm van vroegtijdig vallende kabinetten. Het CDA was nog wel behoudend, maar niet erg betrouwbaar meer, om over de stabiliteit maar te zwijgen. Maar liefst 4 kabinetten sneuvelden voortijdig. Door de enorme politieke versplintering bleef het CDA nog wel de grootste partij, maar in absolute stemmen daalde de invloed langzaam maar zeker. In september 2008 barstte de wereldwijde economische crisis los. De roep om hard te saneren (rechts), werknemers te beschermen (links) en economische hervormingen (iedereen) door te voeren werd groter. CDA, PvdA en ChristenUnie bleven rustig. Maatregelen als de deeltijd-WW deden het begrotingstekort weliswaar stijgen, maar Nederland behield de laagste werkloosheid van heel Europa. Successen werden in de verkiezingen niet benadrukt door het CDA. Balkenende riep vlak voor de verkiezingen dat drastische hervormingen noodzakelijk waren. Om die reden zag hij zelfs kans op samenwerking met GroenLinks. Natuurlijk, een uitspraak van een kat in het nauw, maar wel een historische uitspraak. Voor het eerst in haar bestaan zochten de confessionelen de oplossingen in het nemen van progressieve, drastische, bijna revolutionaire maatregelen. Vond hij een eeuw behoudend confessioneel beleid dan zo rampzalig?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.