De activistische journalistiek van Geen Stijl boekt succes: voldoende handtekeningen voor een referendum over het associatieverdrag met Oekraïne. Maar een referendum wordt vooral iets, als je een heldere vraag stelt, heb ik altijd geleerd.
Waar gaat het over, Jan Roos? Ik heb hem beluisterd op meerdere video’s, maar zijn onderwerp wordt steeds raadselachtiger. Uitbreidingswoede? Besluitvorming binnen de EU? Het nivelleringsproject: ons geld naar verre landen? Moet Poetin niet gestopt worden? Natuurlijk: maar hoe dan?
Mensen moeten hun mening kunnen geven over dit verdrag met landen en landjes waar we niets mee hebben, vindt hij. Ook als je voor associatie bent, kun je tekenen voor een referendum, want het gaat er om de mening van mensen te peilen, zegt de activistische journalist. Prima, Jan, maar hoe komen mensen aan hun mening?
Gisteren weer een “deskundige” op TV: generaal b.d. van Kappen. Nu had ik toevallig de laatste ‘Die Zeit’ en de laatste Economist gelezen. Als je dat gedaan hebt, hoef je de deskundige niet aan te horen, want hij vertelt wat je een week geleden kon lezen. Wat is er aan de hand? Hoe is de situatie?
De Russische positie
Het associatieverdrag is een steen des aanstoots voor Poetin. Die kan zich maar één vorm van regeren voorstellen, namelijk een steenrijke kliek van gunstelingen om zich heen, die hij in een subtiel ritme gunsten verleent of vervolgt. De wereld ziet er uit, zoals zijn adviseur Alexander Doegin, hem influistert: er is een groot eur-aziatisch wereldrijk in opkomst, met Moskou als centrum en een kleine tsaar als machthebber. De geo-politieke positie van Rusland is op tragische wijze verloren en moet worden terug gewonnen, met een werkwijze die lijkt op die van Stalin.