In een nieuwe, en ongetwijfeld onregelmatige, serie op Geencommentaar kijken we naar een stiefkindje van de Europese parlementaire democratie, de schriftelijke vraag. Het is een van de weinige machtsmiddelen die Europarlementariers hebben, en ze maken er dan ook gretig gebruik van (zo'n 6000 stuks in 2008). Toch halen ze zelden het nieuws. Dat is niet onbegrijpelijk, want in de eerste plaats duurt de beantwoording door (in de meeste gevallen) de Europese Commissie al gauw een maand of drie, zodat de politieke relevantie dan vaak al weg is, en bovendien blinken de antwoorden van de Commissie over het algemeen niet uit in helderheid. Europarlementariers kunnen Commissieleden ook niet ter verantwoording roepen om hun antwoorden, zoals hun collega's in de Tweede Kamer. Dat betekent natuurlijk niet dat ze onopgemerkt moeten blijven. Een flink aantal vragen gaat over serieuze, belangrijke onderwerpen, een nog veel groter deel gaat om politiek scoren voor de eigen achterban en een laatste deel bestaat uit simpelweg belachelijke vragen. Omdat in de Europese politiek al weinig genoeg te lachen valt, zullen wij ons concentreren (maar niet beperken tot) de laatste categorie. Daarom, om het spits af te bijten, hieronder de schriftelijke vragen van de Spaanse Conservatief Florencio Luque Aguilar over Chinese knoflook:
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Vandaag is een cruciale dag voor het Europese klimaatbeleid, want vandaag bespreken de 68 leden (uit 27 EU-lidstaten) van de Milieucommissie van het Europees Parlement de plannen om de Europese uitstoot van broeikasgassen tegen 2020 met 20% te verlagen. Het Europees parlement is de laatste maanden onder sterke druk van industriële lobby komen te staan. De vraag is of ze deze kan weerstaan of zwicht voor dreigementen dat o.a. de metaalindustrie de Europese Unie zal verlaten. Aan de andere kant is er de lobby van milieuorganisaties die willen dat Europa ten minste 80% van de voorgenomen CO2-reductie binnen haar eigen grenzen realiseert, dus niet door bijvoorbeeld klimaatprojecten in ontwikkelingslanden.
De twee grootste groepen in het Europees Parlement, de Socialisten en de centrum-rechtse Volkspartij, hebben benadrukt dat de concurrentiepositie van Europese bedrijven niet in het gedrang mag komen. Straks zullen Europese bedrijven verhandelbare emissiecertificaten moeten kopen, de bedrijven zelf willen deze certificaten echter gratis krijgen. Producenten van chemicaliën, papier, metaal en cement hebben al gewaarschuwd dat ze de EU zullen verlaten als de certificaten te duur worden. Het Climate Action Network vindt dit echter bangmakerij want een recent rapport heeft uitgewezen dat bedrijven niet zomaar kunnen vertrekken uit een regio waar ze veel kapitaal hebben geïnvesteerd. Tevens zal het Europese klimaatbeleid een innovatie impuls opleveren en dat is gunstig voor Europese bedrijven.
Vandaag plaatsen wij een bijdrage van Arno Uijlenhoet beoogd kandidaat Europese verkiezingen 2009 en woordvoerder van Newropeans Nederland, een Europese politieke beweging voor meer democratie in Europa.
Onlangs presenteerde Jacques Monasch zich als kandidaat voor het lijsttrekkerschap van de PvdA voor de Europese Verkiezingen van volgend jaar. Zijn boodschap: Europa moet veranderen. Dat klinkt heel mooi.
Nadere beschouwing van zijn ideeën zijn in dat licht echter teleurstellend: Europa moet van het Nederlandse erf af, Europa moet weer sociaal worden en Europa moet zijn beschaving verdedigen. Wat is er nieuw aan deze voorstellen? Ondanks een aardige analyse van de onvrede van burger ten aanzien van Europa, komt Monasch niet veel verder dan op te roepen tot een grote schoonmaakactie om alle overtollige wetgeving uit Brussel aan de kant te vegen. Aardig idee, maar over de oorzaak rept hij geen moment: Het gebrek aan leiderschap van nationale politici om Europa op een eenduidige manier te besturen en het Europese parlement in positie te brengen om de ongebreidelde regeldrift van de Europese Commissie aan banden te leggen. Bovendien: Pleiten voor een socialer en sterker Europa is mooi, maar wie controleert die nieuwe Europese bevoegdheden dan? Kortom, Monasch bepleit verandering, maar zit gevangen in nationale retoriek. Voor echte verandering is meer nodig: een Europese politieke kracht die het monopoly van de nationale politiek in Europa doorbreekt en de burgers weer in positie brengt. Newropeans, grip op Europa, invloed in de wereld!
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Vorige week donderdag is een deel van het plafond van het Europees parlement in Straatsburg naar beneden gekomen (filmpje / artikel), er vielen geen gewonden. Pas vandaag is dit voorval bekend gemaakt maar veel eerder was misschien ook niet nodig geweest voor een gebouw dat maar 4 dagen per maand wordt gebruikt. Euroblogger DJ Nozem merkt fijntjes op dat de one seat campagne nog steeds actief is, one seat pleit voor het opheffen van het gependel tussen Straatsburg en Brussel wat de Europese belastingbetaler jaarlijks 200 miljoen euro kost. Hoog tijd om dit gebouw het laatste zetje te geven?
Some amendments to the European Telecommunications directive allow administrative authorities in each Member State to define which are the authorised software applications for the internet. Parts of the directive should be implemented by the member states through requiring specific “technical features” in electronic communications networks. Live-analysis and filtering compose a pre-requisite for a “Soviet style” censorship environment.
Aldus de elektronische burgerrechtenbeweging Foundation for a Free Information Infrastructure (FFII) in hun reactie op de telecom-amendementen die nu op grote snelheid door het Europarlement geleid worden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Met minder dan een jaar te gaan tot de Europese verkiezingen besteedt GeenCommentaar aandacht aan de fracties in het Europees Parlement. Op welke Nederlandse partij u in juni 2009 stemt heeft immers ook invloed op de verhouding tussen fracties in het EP. Vandaag de tweede fractie: de PES/PSE.
De sociaal-democratische fractie (voluit: The Socialist Group in the European Parliament) is met 216 leden uit 25 lidstaten de tweede fractie in het Europees Parlement. Dat betekent ook dat de sociaal-democraten samen met de EPP-ED fractie een overgrote meerderheid in het parlement hebben. Als die beide fracties samen een deal sluiten, hebben de overige groepen het nakijken. En dat gebeurt dan ook dikwijls, tot grote frustratie van kleinere fracties.
Samenstelling
Bijna alle leden van de sociaal-democratische fractie zijn tevens lid van de Party of European Socialists. Die partijverwantschap maakt de fractie natuurlik relatief hecht, maar toch zijn er nog behoorlijke interne verschillen. Sommige van de nationale partijen hebben vrij duidelijk oude sociaal-democratische wortels losgelaten voor een nieuwe “derde weg”, met het Britse Labour voorop. Anderen zijn minder veranderd en hebben klassiekere (en volgens sommigen ouderwetsere) socialistischere idealen, zoals de Franse en Waalse PS. De meeste hangen er, zoals de Nederlandse PvdA, ergens tussenin. Bij controversiele onderwerpen, vooral waar het de interne markt en liberalisering betreft, wil de fractie dus wel eens verdeeld stemmen.
Met minder dan een jaar te gaan tot de Europese verkiezingen besteedt GeenCommentaar aandacht aan de fracties in het Europees Parlement. Op welke Nederlandse partij u in juni 2009 stemt heeft immers ook invloed op de verhouding tussen fracties in het EP. Vandaag de eerste en grootste fractie: de EPP-ED.
De fractie European Peoples Party (Christian-Democrats) and European Democrats (EPP-ED) bevindt zich daar waar een christen-democraat zich het beste thuis voelt: in het centrum van de macht. Met 288 van 785 leden (36,7%) is het met afstand de grootse fractie in het parlement. Bovendien is het de enige fractie met delegaties uit alle 27 lidstaten van de EU. Als machtspartij voert de EPP-ED een conservatief-federalistische koers. Met andere woorden, de EPP-ED voelt zich thuis in de EU zoals die nu bestaat en wil sommige dingen behouden (denk aan het Europees landbouwbeleid) en op andere zaken vooral stapsgewijze verdere Europese integratie.
Samenstelling
De bulk van de EPP-ED bestaat uit nationale partijen die lid zijn van de European Peoples Party, de Europese christen-democratische partij. De EPP heeft onder haar leden bijvoorbeeld het Nederlandse CDA, de Duitse CDU en CSU en ook, controversieler, Berlusconi’s Forza Italia. Daarnaast is er nog het ED-deel van de EPP-ED. De European Democrats zijn een kleine losse groep waarvan de grootste de Britse en Tsjechische Conservatieven zijn. Deze partijen zijn minder federalistisch ingesteld dan hun christen-democratische fractiegenoten en stemmen dan ook geregeld anders. De EPP-leden hebben doorgaans een redelijke fractiediscipline: behalve als het om specifieke nationale belangen gaat volgen de delegaties doorgaans de fractielijn.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.