Akkoord over bankentoezicht EU
ECB krijgt meer macht.
The Emissions Trading System the EU established to reduce carbon emissions is far from perfect. What are alternative solutions? Emissions of damaging carbon dioxide within the EU have fallen over the last two decades, but not primarily due to climate action policies. The de-industrialisation of much of the continent and increase in goods imported from countries such as China has been a much greater driver of the reduction. Worldwide, carbon emissions continue to increase. The 1997 Kyoto Protocol has made little impact, partly because – despite being legally-binding – it is not really enforceable, and partly because it seeks to address carbon emissions arising from production. It should instead address emissions arising from consumption. At a recent CER meeting, Dieter Helm, a professor of energy policy at Oxford University and a leading voice in European energy policy, outlined a possible new approach to EU climate action. (These were based on his new book, ‘The carbon crunch: how we’re getting climate change wrong – and how to fix it’.) Helm favours market mechanisms, such as price signals, over direct state intervention, such as governments deciding whether we should use gas or offshore wind power to heat our houses. The EU has established a market-based mechanism to reduce carbon emissions, the Emissions Trading System (ETS), but it does not work.
ECB krijgt meer macht.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
RECENSIE - Guy Verhofstadt en Daniel Cohn-Bendit, voorzitters van de liberale respectievelijk de groene fractie in het Europese Parlement schreven een manifest waarin ze Europa oproepen tot een grote sprong voorwaarts.
De EU kreeg deze week de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt. De reacties op de prijs waren gemengd, kritisch, maar ook positief. Het Noorse comité gaf de EU een positief signaal vanuit een land dat zelf nog steeds geen lid wenst te worden, volgens sommigen een steuntje in de rug om verder te gaan met de Europese integratie.
Komende weekeinde mogen de Europese leiders laten zien dat het hun ernst is met de samenwerking in Europa als het plan van hun voorzitter Van Rompuy op de agenda staat.
Voor Europa
Toen enkele maanden geleden de eerste contouren van dit plan bekend werden losten de voorzitters van de groene en de liberale fractie in het Europese Parlement, Daniel Cohn-Bendit en Guy Verhofstadt een flink schot voor de boeg met hun manifest “Voor Europa”. Het is nu tijd voor een grote sprong voorwaarts, schrijven zij. Europa moet het nationalisme achterlaten. Alleen een post-nationale Europese federatie kan de huidige financiële, economische en politieke problemen in Europa oplossen. Het is immers niet de EU die daadkracht verweten kan worden, het eigenlijke probleem zit bij de natiestaten en hun regeringsleiders. Het zijn de lidstaten die verantwoordelijk zijn voor het voortduren van de crisis. De Europese Raad is slechts een verbond van nationale belangen waarvan de leden uitsluitend oog hebben voor hun eigen, egoïstische nationale belangen. In zo’n club zijn de Europese belangen niet in goede handen en kan geen enkele crisis duurzaam worden opgelost.
Daar zit je dan, als “shocklog”, gevreesd op internet en wijde omtrek. Naar believen kon je je bezoekers, ook wel “roze horden” genoemd, over het internet uitsturen om een poll te fucken. Ze hadden aan een half woord genoeg. Maar die tijden zijn voorbij. Het zat er natuurlijk al aan te komen, wij konden het namelijk ook, jullie horden filteren. Al in 2008. Daar schrokken jullie toen zo van dat jullie het nodig vonden onze server stiekem plat te bombarderen door middel van een denial of service-aanval. Het leverde je zelfs een eervolle vermelding op in de virusdefinities van Kasperky anti-virus. Maar het doel was toen wel bereikt. Jullie konden nog een tijdje je dwingende stemadviezen in het rond strooien.
Nu niet meer. Je probeert het nog wel, maar als zelfs een lullig peilingbureautje je horden kan filteren dan is het over. Schluss, the end, ga naar de gevangenis, niet door start, u krijgt geen 20.000 euro. De wereld vreest je horden niet meer. En wat is 4chan zonder zijn /b/tards? GeenStijl zonder voetvolk? Gewoon een site. Een róze site. Gereduceerd tot een voetnoot in een rapport, dat eigenlijk compleet onmogelijk gemaakt had moeten worden door jullie pollfuck.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
OPINIE - De EU-begroting voor de komende zes jaar moet goedgekeurd worden. In plaats van over de Nederlandse bijdrage te onderhandelen, zouden Rutte, Dijsselbloem en Timmermans zich hard moeten maken voor een effectieve besteding van het totaalbedrag, betoogt Gerben-Jan Gerbrandy.
Vrijdag moeten de Europese regeringsleiders beslissen over de bestemming van een slordige 1000 miljard euro, uit te geven tussen 2014 en 2020. De kans van slagen lijkt steeds kleiner te worden, zeker nu ook de onderhandelingen voor de begroting van 2013 zijn stuk gelopen.
De Britse premier David Cameron kan niet meer thuiskomen zonder een fors lagere begroting, Zweden accepteert geen korting op haar korting op de EU-bijdrage, Denemarken wil ook een korting, Frankrijk wil niet tornen aan de landbouwsubsidies, terwijl de vijftien netto-ontvangers onder leiding van Polen fel de grote sommen cohesiegeld verdedigen. De Commissie opent haar trukendoos om een begroting achter de hand te hebben die ook zonder de Britten in 2014 kan ingaan. Maar het is geen tijd voor trucjes.
De huidige crisis in de eurozone biedt regeringsleiders juist een uitgelezen kans de EU-begroting radicaal te verbouwen. Europa moet zijn geld steken in structurele economische hervormingen, innovatie, duurzaamheid, energie. In democratie, buitenlands beleid en grensoverschrijdende samenwerking. Dat zijn de prioriteiten van de EU. Daar zit de toegevoegde waarde, dus daar moet het geld heen. Niet zoveel naar landbouwsubsidies (364 miljard in het laatste voorstel van Van Rompuy) en cohesiebeleid (309 miljard euro).
Ooit lagen er mooie plannen om de privacy van burgers te waarborgen. Maar 9/11 gooide roet in het eten.
Op 11 juli 2001 publiceerde het Europees Parlement een rapport over het spionagenetwerk Echelon en de implicaties voor Europese burgers en bedrijven. Er werd al jarenlang gespeculeerd over het bestaan van dit netwerk van Groot Brittannië-en-haar-voormalige-koloniën, maar pas in 1999 kwam er een rapport uit dat het onderwerp voorgoed uit de alu-hoedjessfeer trok. Het rapport van het Europees Parlement bevat zeer concrete en zinnige voorstellen die, door gebeurtenissen twee maanden na publicatie, nimmer zijn uitgevoerd. Of zelfs maar verder besproken.
Onder het kopje ‘Maatregelen tot bevordering van de zelfbescherming van burgers en ondernemingen’ staat een lijst met concrete voorstellen die beveiliging van gegevens en vertrouwelijkheid van communicatie in handen geeft van burgers. Allereerst verzoekt het Parlement burgers te informeren over het bestaan van Echelon en de gevolgen voor hun privacy. Deze voorlichting moet ‘vergezeld gaan van praktische bijstand bij het ontwerp en de installering van algemene beschermingsvoorzieningen, die ook de veiligheid van informatietechnologie omvatten.’ Dus niet alleen postbus 51-spotjes maar hands on aan de slag graag!
ACHTERGROND - Passende maatregelen
Andere juweeltjes zijn de verzoeken om ‘passende maatregelen te nemen voor de bevordering, ontwikkeling en vervaardiging van Europese versleutelingstechnologie en -software en daartoe in het bijzonder projecten te ondersteunen die gericht zijn op de ontwikkeling van gebruiksvriendelijke versleutelingstechnologie, waarvan de brontekst is gepubliceerd’ en ‘stimulering van softwareprojecten waarvan de brontekst is gepubliceerd, daar alleen zo kan worden gegarandeerd dat er in de software geen “achterdeurtjes” zijn ingebouwd (de zogenaamde “open-source software”).’ Het document noemt expliciet de onbetrouwbaarheid van beveiligings- en encryptietechnologieën waarvan de broncode niet gepubliceerd is. Iets dat in Nederlandse discussies over IT-strategie voor overheden een streng taboe is (waarschijnlijk omdat het bepaalde grote NAVO-partners zou kunnen beledigen).
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
ACHTERGROND - Nog een voorbeeld, nu met genetisch gemodificeerde insecten
De Europese expertgroep die de Europese Commissie adviseert over het veiliger maken van de bankensector – met Herman Wijffels als lid – presenteerde gisteren haar aanbevelingen. “We have to end this system where profits are private and costs are public,” zei de voorzitter tijdens de persconferentie. Het belangrijkste advies om te voorkomen dat de consument en/of belastingbetaler in de toekomst weer banken uit de brand helpen, is een splitsing van risicovolle activiteiten en het klassieke huis-tuin-en-keukenbankieren.
De splitsing zou gaan gelden voor die banken waarvan de risicovolle activiteiten hoger liggen dan 15 tot 25 procent van alle activiteiten. De Europese bankenlobby is tegen, en hoewel Nederlandse banken volgens Wijffels buiten schot zullen blijven, zijn ook de Nederlandse bankenlobby en Jan Kees de Jager tegen. Zij zien niet in waarom het veiliger zou worden. Ik deel die mening, alleen wel ‘vanaf de andere kant’ geredeneerd. Waarom de grens niet gewoon op 10% of op 0%?
Een van de grafiekjes in het taaie rapport (op p.28) laat het nog maar eens zien. Europese financiële instellingen hebben 3 tot 4 keer de waarde van het BBP op de balans staan.
Misschien heb ik het mis, maar als je 25% aan risicovolle activiteiten onderneemt dan beslaat dat risico bijna een Europees jaarinkomen. En omdat banken maar een paar procent eigen vermogen aan hoeven te houden zal, als de ‘shit’ de ‘fan’ ‘hit’, de burger dit gaan moeten betalen.
Het zou toch wel heel erg ironisch zijn als dit dankzij de gehate EU een halt toegeroepen wordt.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.