Hoe politici kiezers overtuigen op ze te stemmen

door Maaike Homan Volgens psychologisch onderzoek zijn mensen uiterst vatbaar voor de emoties van anderen. Emotionele uitdrukkingen geven immers informatie over hoe de persoon zich voelt, en wat zijn intenties zijn. Daarnaast kunnen de emoties die we waarnemen bij anderen ook besmettelijk zijn, ze roepen soortgelijke emoties bij ons op. Psychologen zeggen dat de emoties van anderen onze meningen en beslissingen beïnvloeden. De vraag hier is of deze psychologische processen ook werken in de politiek. Met andere woorden, zijn we vatbaar voor de, al dan niet gespeelde, emoties van politici. Lachwekkend Uit onderzoek blijkt dat onze reactie op de emoties van bekende politici sterk afhangt van onze politieke voorkeur. In verschillende experimenten heb ik de activiteit in de gezichtspieren en hersenen gemeten, terwijl proefpersonen emoties van politici waarnemen. Zodra we iemand zien lachen, gaan we zelf ook lachen De belangrijkste bevindingen op een rij, bieden ons de volgende inzichten. Ten eerste roept alleen al het zien van een bekende politicus, los van onze politieke sympathieën, sterke maar onbewuste emotionele reacties op. Daar hoeft deze niets voor te doen. Ten tweede blijkt onze politieke lens te bepalen hoé we op de emoties van bekende politici reageren. Normaal gesproken zijn de emoties van anderen besmettelijk. Zodra we iemand zien lachen, gaan we zelf ook lachen. Ook de proefpersonen in mijn onderzoek spiegelden de emoties van andere individuen. Bij het zien van bekende politici gebeurde er echter iets anders. Bij politici die we steunen, leiden alle door hen getoonde emoties tot een onbewuste positieve reactie, aanspanning van lachspieren en ontspanning van fronsspieren. Dat gebeurt vooral als de politicus die we steunen, lacht. Bij politici die we afkeuren, leiden alle door hen getoonde door hen getooide emoties juist tot een negatieve reactie, aanspanning in de fronsspier. Ten derde blijken de boze emoties van een politicus die we afkeuren tot een onverwacht resultaat te leiden. Respondenten spanden zowel hun fronsspier als lachspier aan. Oftewel, een boze politicus van de tegenpartij roept emoties op die kunnen worden geïnterpreteerd als teken dat we de betrokken politicus belachelijk vinden en minachten. Vooral de boze politici die we afkeuren, zorgen voor veel activiteit in onze hersenen Die sterke emotionele activatie op wat we beschouwen als de boze tegenpartij is ook terug te zien in het brein. Vooral de boze politici die we afkeuren, zorgen voor veel activiteit in onze hersenen. Stemgedrag Hebben de emoties van onbekende politici ook invloed op ons gedrag, vooral op onze stemkeuze? Voor beantwoording van die vraag heb ik vier verschillende groepen in zowel Nederland als Amerika diverse verkiezingsposters voorgelegd. De posters toonden voor de respondenten onbekende politici, met verschillende gezichtsuitdrukkingen. Ook de teksten en de onderwerpen op de posters verschilden van elkaar. De onderwerpen waarvoor de posters aandacht vroegen, varieerden van actuele en fel betwiste kwesties, zoals klimaat en migratie, tot minder urgente en minder ophef veroorzakende items zoals infrastructuur. De voorkeur van de respondenten gaat steeds uit naar de lachende politicus In alle vier de studies kiezen de respondenten overtuigend voor politici met een blije gezichtsuitdrukking, of voor een positief getoonzette tekst. De urgentie van het onderwerp maakt niet uit, net zomin als het standpunt van de politici een verschil maakt. De voorkeur van de respondenten gaat steeds uit naar de lachende politicus. Verrassend is de sterke afkeur van de respondenten voor boze politici en/of negatieve teksten op de verkiezingsposters. Omdat veel politici tegenwoordig boze retoriek gebruiken, zou je verwachten dat mensen eerder voor een boze politicus kiezen. Die zou pas echt voor hun belangen opkomen, want hij maakt zich er boos over dat het nog niet goed is geregeld. De uitkomst van mijn onderzoek toont echter dat boosheid alom wordt afgekeurd. Charmeoffensief Betekent dit dat politici ons beter met een lach kunnen proberen over te halen? Dat blijkt sterk van situatie af te hangen. Zo reageren mensen anders op emoties van bekende dan op die van onbekende politici. In nationale verkiezingen waarbij politici vaak in beeld zijn en we al een bepaalde voorkeur hebben, zal een lach niet zoveel veranderen. De emoties van bekende politici zullen onze politieke voorkeur eerder versterken dan veranderen. Voor onbekende politici geldt dat boze gezichtsuitdrukkingen en een negatieve toon ze electoraal geen goed doen De les voor bekende politici is dat ze tegenover aanhangers van andere partijen beter positieve emoties kunnen tonen dan negatieve emoties. Voor onbekende politici geldt dat boze gezichtsuitdrukkingen en een negatieve toon ze electoraal geen goed zullen doen. Zij kunnen beter de lach steevast in hun charmeoffensief opnemen. Deze bevindingen zijn belangrijk aangezien er verschillende verkiezingen zijn waarbij het electoraat de kandidaten van partijen nauwelijks kent, denk aan gemeenteraadsverkiezingen of de recente verkiezingen voor het Europees parlement. Veel politicologisch onderzoek laat emoties buiten beschouwing, terwijl emoties van politici aantoonbaar gevolgen kunnen hebben op het stemgedrag van mensen. Het is daarom van belang om de emoties van politici en burgers niet langer weg te schrijven, maar de aandacht te geven die het verdient. Al is het maar om op tijd de charlatans van serieuze politici te kunnen onderscheiden. Dit artikel verscheen eerder bij Sociale Vraagstukken. Maaike Homan is onderzoeker verbonden aan de Faculteit Sociale Wetenschappen van Universiteit Utrecht. Zij doet onderzoek naar de rol van emoties in politiek en samenleving. Dit onderzoek is deel van het proefschrift van Maaike Homan waarmee zij aan de Universiteit van Amsterdam is gepromoveerd.

Door: Foto: Rijksoverheid, foto Martijn Beekman
Foto: Richard Masoner / Cyclelicious (cc)

Persoonlijk is niet altijd privé

COLUMN - Waarom ik zo openlijk schreef over de zelfmoord van mijn broer, vroegen nogal wat mensen. Met welke reden vertelde ik publiekelijk over mijn wanhoop, boosheid, verdriet, en beschreef ik de pijnlijke vragen waarover ik tobde, en waarmee hij ieder die hem na stond, door zijn zelfmoord had opgezadeld? Dat waren toch privézaken? Waarom anderen daarmee lastigvallen?

Een belangrijke reden om dat te doen, was dat ik eerder – toen mijn broer jarenlang kwijt was en we al die tijd niet wisten of hij dood was of leefde – soms vrienden toevertrouwde dat mijn broer vermist was en hoe vreselijk zwaar dat voor mijn ouders was. Tot mijn verbazing hoorde ik toen, akelig vaker dan ik ooit had kunnen denken, dat veel andere gezinnen iemand reddeloos uit het zicht was geraakt.

Ik schrok daarvan – vooral omdat die vrienden me dat nooit eerder hadden verteld. Pas nadat ik over mijn vermiste broer vertelde, kwamen hun verhalen en hun leed los.

Dat was een belangrijk inzicht: publiekelijk een pijnlijk verhaal vertellen, schept ruimte waarin anderen hun eigen vergelijkbare, en tot dan toe verborgen verhaal kunnen plaatsen. Je bent niet de enige. Enerzijds maakt die context zo’n verhaal minder particulier – wat wezenlijk belangrijk is, wil je er openlijk over durven spreken – en anderzijds maakt het je veelal los van de zeurende vraag of jij wellicht iets fout hebt gedaan of het beter had kunnen doen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bepaalt je taal je emotie?

© Credit T.H. Henry, Max Planck Institute for the Science of Human History,. Comparison of universal colexification networks of emotion concepts with Austronesian and Indo-European language families
Comparison of universal colexification networks of emotion concepts with Austronesian and Indo-European language families

COLUMN - Waarover hebben we het als we het over emoties hebben? Dat valt nauwelijks te zeggen. Wie als kind leert wat een poes is, kan door een volwassene in de buurt tenminste nog worden gewezen op een aantal geslaagde voorbeelden van poezen. Maar je kent als mens alleen je eigen gevoelens: hoe weet je dan dat het liefde is dat je voelt, of woede, of eenzaamheid?

Berouw

Het lijkt alleen al om die reden bijzonder ingewikkeld om in te zien of sprekers van verschillende talen ook verschillende gevoelens hebben: of de manier waarop je je emoties uitdrukt ook implicaties heeft voor die emoties zelf. Toch wordt het een beetje gesuggereerd in sommige presentaties van een recent in Science gepubliceerd onderzoek naar termen voor 24 emoties in bijna 2500 talen uit 20 taalfamilies.

In dat onderzoek werd vergeleken wat voor termen precies samenvallen in een bepaalde taal: colexificatie wordt dat genoemd.

In het Klassieke Grieks zijn er bijvoorbeeld verschillende woorden voor geestelijke en lichamelijke liefde: agapè en eroos. In het Nederlands vallen die twee termen samen in liefde. Op dezelfde manier heeft het Perzisch maar één woord voor zowel rouw als berouw, terwijl in Dargwa (gesproken in Daghestan) rouw en angst hetzelfde woord betekenen.

Foto: Ken Whytock (cc)

Mijn vriendin is een anti-vaxxer. Wat nu?

COLUMN - Het vertrouwen in de wetenschap staat onder druk. ‘Anti-vaxxers’ en klimaatontkenners vieren hoogtij. Wat gaat er mis? Hoe dichten we de kloof tussen onderzoekers en het algemene publiek?

Zou ik mijn kinderen vaccineren? De vraag serieus oproepen klinkt voor mij al absurd. De risico’s van vaccineren zijn miniem en wegen niet op tegen de baten. Mensen die hun kinderen niet vaccineren staan ver van mij af. Althans, dat dacht ik. Totdat het onderwerp ter sprake kwam bij een goede vriendin die met een serieuze blik verkondigde dat ze haar zoontje niet ging laten vaccineren: “Ik laat hem niet injecteren met in een lab gekweekte ziektekiemen die de ontwikkeling van zijn immuunsysteem onderdrukken.”

Mijn maag draaide om en de moed zakte in mijn schoenen: Zegt ze dit nu écht? Is mijn vriendin een ‘anti-vaxxer’? Het deed me extra pijn. Ik studeer zelf geneeskunde en zie van dichtbij met hoeveel toewijding artsen zich inzetten om mensen te helpen.

Twijfelt ze aan hun oprechtheid? Ik was boos. Ik verzamelde al mijn feitenkennis en stortte het op haar neer: vaccinaties zijn veilig, klaar. “Als je je kind niet vaccineert, ben je echt dom,” voegde een vriend toe. Een verwijt dat ik niet durfde te uiten, maar wel mijn gevoel verwoordde. In stilte keken we naar de tafel.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Empathie en de evolutietheorie

Frans de Waal In zijn nieuwe boek ‘Een tijd voor Empathie’ betoogt bioloog Frans de Waal dat op het niveau van het organisme, emoties als empathie een veel belangrijkere rol spelen dan werd aangenomen.

Dat dieren het vermogen hebben om zich in te leven in de gevoelens van anderen, en misschien zelfs in staat zijn tot het geven en ontvangen van liefde, is een stelling die al een flinke poos op veel weerstand stuit. In de ontwikkelingspsychologie ging men er tot diep in de jaren 60 nog van uit dat zelfs mensen in hun primaire levensfase tot op het bot ongesocialiseerd en zelfzuchtig zijn. En op het niveau van het individu zijn organismen dat altijd, zo is het axioma. Richard Dawkins schreef er zelfs een belangwekkend boek over: ‘Onze zelfzuchtige genen.’

De Waal durft dus af te wijken van een min of meer vaststaand denkbeeld. In een interview met de Volkskrant dat vandaag te lezen valt in het katern Kennis zegt hij: ‘We zijn allemaal opgegroeid met het idee dat de natuur een bloedig slachtveld is, waar concurrentie de crux is. Daar passen medeleven, troosten, genegenheid, solidariteit en vriendschap nu eenmaal niet zo makkelijk in.’

Waarom is het voor veel mensen zo moeilijk te geloven dat hun gevoelens ten aanzien van Fido of Tijger wel eens zouden kunnen worden beantwoord? Of beter nog, waarom is het zo moeilijk om te geloven dat dieren niet alleen maar agressieve concurrenten van elkaar zijn, verwikkeld in een eeuwige strijd waarbij alle middelen zijn geoorloofd om te overleven? Want met de ‘dierlijke’ emoties als agressie hebben geen moeite. Waarom zou empathie dan zijn voorbehouden aan mensen?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.