Iedere 2 weken publiceert Sargasso een kort filmpje uit de serie Niet in het Nieuws van Lokaalmondiaal. Lokaalmondiaal informeert mensen over wereldse onderwerpen en wil bewustwording creëren over internationale samenwerking en begrip voor andere culturen bevorderen. Onderstaand filmpje is bij Lokaalmondiaal hierrr in een hogere resolutie te vinden. Tanga, april 2008 - Tanzania heeft gekozen. Het land beschermde tegen internationale regels in haar eigen boeren tegen goedkope import van melkpoeder. Marktbescherming is een gewoonte in Europa, maar in Afrika gebeurt het zelden. Maar als één koe over de dam is... De afscherming van de nationale melkmarkt voor goedkope, gedumpte import uit de EU, heeft in Tanga voor een bloeiende melkveehouderijsector gezorgd. Het lijkt van belang dat ontwikkelingslanden in de toekomst de mogelijkheid behouden om hun markten tijdelijk af te schermen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het is zo’n verschijnsel dat goed past in het Nederlandsche poldermodel, de product– en bedrijfschappen. Dit zijn organisatie waarin alle organisaties van een bepaalde sector verplicht deelnemen om “gezamenlijk” de regeltjes binnen de specifieke branche vast te stellen, na te leven en belangen te behartigen bij de diverse hogere overheidsorganen.
Nu is men voornemens om de wetgeving rondom deze organen aan te passen. Er is namelijk wat discussie over de democratische legitimiteit (binnen de samenleving), het democratisch gehalte van de schappen zelf en over de transparantie.
Doelen van de regering bij de wetsaanpassing zijn als volgt:
– het democratische gehalte van de bedrijfslichamen wordt verbeterd;
– de verantwoording en transparantie worden vergroot; en
– de bedrijfslichamen hier zelf de verantwoordelijkheid voor nemen.
En dat is best interessant.
Je wilt dus meer met democratie doen, maar je legt de verantwoordelijkheid weer bij de schappen zelf om daar iets aan te doen. Typisch Nederlandsch.
Vandaar ook dat de twee moties van dhr Aptroot (VVD): Opheffen die schappen of anders in ieder geval veel hardere democratische garanties inbouwen.
Het is opvallend dat de recente debatten niet tot meer aandacht hebben geleid. Het is een heel belangrijke discussie over de ordening van het economische speelveld in dit land. En met name het ernstige gebrek aan democratische controle door gekozen organen zou een punt van discussie moeten zijn.
In de media vond ik niet veel informatie. Bij een conculega weblog des te meer. Daar werden kritische vragen gesteld bij het debat. Afgezien van de specifieke insteek, verdienen ze aandacht en beantwoording. Ik ga proberen bij een volgend debat voortijds iets te schrijven.
Boeiende materie dit.
“When Duyvendak lied nobody died…”
Nu we toch bezig zijn de bezem door de jaren ’80 te halen, waarom dan ook niet eens de handel en wandel van de Smaakmakers op Rechts onder de loep nemen? Vorig jaar werd Frans van Anraat in hoger beroep veroordeeld voor oorlogsmisdaden, hij kreeg 17 jaar. Zoals u wel weet leverde deze Hollandse handelaar de Iraakse dictator Saddam Hussein de grondstoffen voor zijn gifgasaanvallen waarbij duizenden Koerden en Iraniërs omkwamen. Oorlogscorrespondent Arnold Karskens zei over hem: “Van Anraat is de grootste Nederlandse oorlogsmisdadiger ooit. Er wordt geschat dat hij 120.000 slachtoffers heeft gemaakt, doden en gewonden. Dat is veel meer dan Nederlandse SS’ers voor hun rekening hebben genomen”.
Maar wie hield Van Anraat in die roerige jaren ’80 steeds de hand boven het hoofd? De VVD-er Frits Bolkestein vervulde als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel aan het ministerie van Economische Zaken (EZ) op z’n minst een dubieuze rol. Tot op heden is deze rol nooit terdege onderzocht. Toch zijn er legio aanwijzingen dat er door de opstelling van zijn ministerie er onnodig veel slachtoffers zijn gevallen. Wanneer wordt hiervoor verantwoording afgelegd?
De toenmalige Nederlandse ambassadeur in Irak, Meindert Schorer verstuurde al in 1982 gecodeerde berichten naar Den Haag dat hij aanwijzingen had dat Saddam gifgas inzette tegen Iraanse troepen. Het ministerie van Buitenlandse Zaken (BuZa) wilde daarom snel 21 stoffen die als basis voor gifgas konden dienen op een vergunningenlijst. EZ wilde echter de handelsbetrekkingen met het olierijke Irak op peil houden en de Saddam niet tegen de schenen schoppen. Er volgende een jarenlang getouwtrek tussen BuZa en EZ waarbij Bolkestein steeds tégen exportbeperkingen streed. Door het dwarsliggen van Bolkestein traden de exportbeperkingen pas in werking op 5 februari 1985.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Wanneer ik kijk hoe sinds pakweg de jaren tachtig (en ongetwijfeld daarvoor ook al) achtereenvolgende kabinetten omgaan met het bedrijfsleven, dan kan ik niet anders dan concluderen dat onze politieke machthebbers grote ondernemingen aangenamer lijken te vinden dan kleine ondernemingen. Een achterdochtig mens zou achter deze politieke stelling name een gezonde portie eigenbelang van individuele politici boven het maatschappelijk of zelfs partijbelang vermoeden. Een cynisch mens zou wellicht nog een stapje verder gaan en achter dit gedrag een belangenverstrengeling of complot tussen de top van het bedrijfsleven en de top van de grote politieke partijen vermoeden. Grote ondernemingen hebben tenslotte bestuurders en commissarissen nodig. Waar moeten al die op enig moment overbodig geworden bewindslieden tenslotte anders hun geld verdienen?
Een nog verdergaande vorm van geheimzinnige machtspolitiek wordt gevormd door de Bilderbergconferenties. Tijdens deze bijeenkomsten overleggen, vaak democratisch gekozen, politieke leiders met topfiguren uit het bedrijfsleven. Hierbij wordt noch vooraf noch achteraf ooit gecommuniceerd over het besprokene. Sommigen denken dat deze conferenties als doelstelling werelddominantie hebben. Gezien het tempo waarin in de gehele westerse wereld, vaak onder dreiging van zogenaamd terrorisme, privacywetgeving wordt verkwanseld zou hier nog een kern van waarheid in kunnen zitten ook.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“We don’t want our automobile industry to go down, but on the other hand, they’ve made a lot of bad choices” (Wall Street Journal)
Senator Orrin Hatch (Republikein, Utah) is bezorgd over de hoeveelheid financiële steun die de noodlijdende Amerikaanse autoindustrie zoekt bij de overheid om te overleven. Binnenkort gaan de grote drie uit Detroit: General Motors, Ford en Chrysler een lobby starten in het Congres om goedkope leningen los te krijgen ter waarde van 25 tot 50 miljard dollar. Dit geld zeggen de autofabrikanten nodig te hebben voor de ontwikkeling van zuinigere en schonere technologie (FD.nl). De afgelopen jaren stapten Amerikanen massaal over op zuinigere, kleinere buitenlandse auto’s.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.