Vannacht schraapt Magere Hein met zijn zeis langs de muren van het Binnenhof. Een kleine fundamentalistische stroming in het centrum van de macht heeft 16 miljoen Nederlanders in een houdgreep. De geur van de dood trekt op in de polder als eeuwen na de Verlichting het individu weer ondergeschikt wordt gemaakt aan de groep. De moraal van de ChristenUnie wint (Volkskrant) Iedereen kent wel zo'n familie of behoort er misschien zelf wel toe? Een familie waar een erfelijke ziekte generaties systematisch vroegtijdig beëindigd. Meestal zijn het vrouwen: eierstokkanker, borstkanker... Dertig... veertig jaar krijgen ze, net genoeg om te zorgen voor nakomelingen. Hun plicht aan de Kerk voldaan mogen ze vervolgens creperen. Hun kinderen: de dragers van hun genen die mogen toekijken. Dat is louterend.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“Papa?”
-“Ja, jongen”
“Papa hoe komt het dat jij ook m’n opa bent?”
-“Geen Commentaar, jongen”
Dialoog uit de eenakter Blogosfeer
De organisatie van de SalonBloggies bestaat niet, van organisatie is überhaupt nooit sprake geweest. De SalonBloggies waren een moment in tijd en virtuele ruimte waarin de talenten, frustraties en absurditeiten van vier vooraanstaande Nederlandse salonblogs samenkwamen. Een tijdelijke bundeling van energie die de blogosfeer op haar grondvesten heeft doen schudden maar die nu weer in een wormgat verdwijnt. Dat zouden meer mensen moeten doen: in een wormgat stappen.
De SalonBloggies zijn the Next Passing Event That Will Be Forgotten. Maar sommigen vergeten deze prestigieuze weblogprijs iets minder snel dan anderen. Bij die ?andere weblog verkiezing?: de DutchBloggies brak op z?n zachtst gezegd blinde paniek uit toen de SalonBloggies op 6 december 2007 het licht zagen. Maar deze paniek is nooit echt nodig geweest want veel gemener dan het ?scherp houden? van de DB?s is nooit de intentie geweest van de gemiddelde salonblogger, uitzonderingen daar gelaten. De meeste salonbloggers kon het sowieso niets schelen. Zoals zoveel bloggers alles eigenlijk niks kan schelen.
Het unieke initiatief van de SalonBloggies drong door tot de redactie van het NOS-journaal en de schrijvende pers ontfutselende een willekeurige woordvoerder van de salonbloggers willekeurige onthullingen omtrent de organisatie van het evenment. Ondertussen reageerde u: webloglezer massaal op de oproep voor nominaties, zo massaal dat menig betrokkene de moed in de schoenen zonk. Toch zijn er wel degelijk democratische verkiezingen gehouden en werd bekend dat persoon naar wie een belangrijke Salonbloggies prijs was vernoemd niet bestond: Wanda Perez. Een niet bestaande prijs voor een niet bestaand persoon, zo zout heeft u het in de blogosfeer nog nooit gegeten, alhoewel?
Het zal weinigen van ons ontgaan zijn, fan of niet, muziekliefhebber of niet. Amy Winehouse beheerst de media met haar destructieve levensstijl. Het kijken naar, en lezen over, hoe een medemens zichzelf kapot maakt is entertainment. Niet voor niets vind je de meeste artikelen over Amy dan ook steevast onder het kopje “entertainment”. Het gaat inmiddels zover dat er zelfs een website is waar je de datum kan voorspellen wanneer ze dood gaat. Blijkbaar kan je er een iPod mee winnen. Uhm… tja, hoera?
Wat niemand zich lijkt af te vragen is wat dit over ons als mens en samenleving zegt. Wat zegt het over een beschaving als iemand die zichzelf kapot maakt entertainment is? Net een stapje hoger dan de Romeinen die voor hun plezier een dagje uit gingen naar het Colosseum om hun medemens verscheurd te zien worden door wilde beesten misschien? Natuurlijk hebben wij geen directe invloed op haar leven, maar we consumeren alsnog leed als vermaak. Bij websites die over haar berichten is vaak geen sprake meer van het brengen van nieuws. Een grote groep mensen smult enkel van de zoveelste foto’s waarop ze zichzelf kapotmaakt.
Ook zegt het veel over de mensen om haar heen. Haar ouders en wat (bekende) vrienden proberen het, maar hebben niet de invloed om haar te dwingen. Een beeld dat natuurlijk vaker in onze samenleving voorkomt; wanhopige moeders die hun kinderen kapot zien gaan. Toch heb ik het gevoel dat in het geval van Amy Winehouse er mensen zijn die er van profiteren en daarom niet ingrijpen. Mensen die hun moraal uitschakelen als ze maar betaald krijgen en alles doen wat ze vraagt (en daarmee haar ouders tegenwerken), of zelfs mensen die wel brood zien in haar dood. Elk mensenleven is immers in geld uit te drukken, toch?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Eerst moet je tot je 67e doorwerken en als je dan op je 70e omvalt laten ze je gewoon liggen, zei iemand. Maar je kunt toch ook niet volhouden dat je alle mensen boven de zeventig niet meer reanimeert, tenzij…”
Aldus een teamleidster van een zorgcentrum. De discussie die afgelopen weekend begon na de melding dat een zorgcentrum mensen boven de 70 niet meer reanimeert omdat de kwaliteit van leven daarna toch te slecht zou zijn, is nog lang niet ten einde ook al heeft het bewuste tehuis de maatregel ingetrokken.
Gaat het over geld, kwaliteit van leven of gewoon onderbezetting?
“You sentenced a guy to be executed. You give him a trial, then you send him to me to be put to death.
Then later on you [say] that this guy was innocent. You didn’t put him to death. I did.
I performed the execution. So you might suffer a little. I’m going to suffer a lot, because I performed the job.”
Bij Jerry Givens’ zijn werk hoorde het doden van ter dood veroordeelden. Dat deed hij 62 keer. Nu heeft hij het er moeilijk mee. Vooral vanwege de vele doden die onschuldig onder zijn handen stierven.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Met democratie als woord wordt niet de spot gedreven. Het woord danst op ieders lip. Er worden veel, heel veel monologen gewijd aan de toestand van de democratie. Alleen al daarom zou je nattigheid moeten voelen. Zoveel mooie en brave woorden wijd je alleen aan een overledene.
‘Gerrit Komrij’ op zijn weblog.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.