De gemeente Amsterdam heeft vijf horecagelegenheden aangewezen die 24 uur per dag geopend mogen zijn. Onder hen Club Trouw. Dat is een slechte zaak. Amsterdam is al sinds het einde van de Gouden Eeuw niet meer de metropool die het denkt te zijn, maar dankzij een nieuwe wet op verruimde openingstijden komt onze hoofdstad een tikkeltje dichter bij Berlijn te staan. Vijf horecagelegenheden mogen 24 uur per dag open blijven en dat is wel zo fijn, want tot nu toe verveelde ik me altijd dood om half zeven ’s ochtends. Club Trouw is een van de gelukkigen. Trouw is gevestigd in het oude gebouw van de gelijknamige krant. De programmering is veelgeprezen en vooruitstrevend. Vooral de techno-avonden zijn baanbrekend. Op die avonden staat de zaal vol kleurrijk uitgedoste mooie mensen die hun handen boven hun hoofd op en neer bewegen alsof ze aan het volleyballen zijn, maar dan zonder bal en op een eeuwigdurend repeat. Dat alles op het bezwerende ritme van drums en bassen die stampen als de drukpersen die er ooit overuren draaiden. Het klinkt vrij curieus, maar geloof me, het is erg leuk.
NIEUWS - Melissa Nelson werd door haar baas ontslagen omdat ze te aantrekkelijk was en daarom een bedreiging vormde voor zijn huwelijk. Volgens de rechtbank in Iowa (VS) is dat terecht.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
OPINIE - Het thema integratie lijkt van de politieke agenda verdwenen te zijn, schrijft Hasib Moukaddim.
De kogel is door de kerk en een brug gebouwd. Het kabinet Rutte II is zo goed als een feit. VVD en PvdA hebben wekenlang aan een sociaal-liberaal manifest gesleuteld dat het daglicht eindelijk mocht zien. Een regeerakkoord waarin de aandacht voor specifieke problemen van minderheden lijkt weggedacht.
Bij de eerste lezing van het regeerakkoord is het meer dan duidelijk dat iedereen in Nederland de bezuinigingen gaat merken. Iedereen. En dat is eerlijk en dat moet ook gebeuren. Wat dat betreft moedig ik het kabinet aan om de rekening niet bij latere generaties te leggen. Maar dan hebben wij het over de financiële rekening. Maar hoe zit het met de maatschappelijke rekening?
In het akkoord is niets te lezen over de aanpak van discriminatie, terwijl verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat bewust en onbewust discrimineren dagelijkse kost is bij de politie, de geestelijke gezondheidszorg, de horeca en de uitzendbranche. Zonder effectieve discriminatiebestrijding wordt participatie van specifieke groepen een brug te ver. En wat zegt het regeerakkoord over de jeugdwerkloosheid, en die van minderheden in het bijzonder? Geen woord. Dit is geheel in strijd met de ambitie van het kabinet in wording om Nederland met een solide beleid uit de crisis te laten komen. Rutte en Samsom moeten beter weten.
Vrouwen. Wat we ook doen, het verschil met mannen krijgen we nooit de wereld uit. Een verschil dat op schitterende wijze is te benutten, in plaats van een ‘schitterend ongeluk’ te zijn. Het schiet ook niet op als het dichtstbijzijnde mysterie wordt gepasseerd om een karretje op het veel verder gelegen Mars te parkeren.
Tsss, zult u reageren, maar galante ridders hebben bedacht dat zoiets ongepast is jegens vrouwen en dus verboden moet worden. Het is ook diep triest, en de mens onwaardig, dat welk verschil dan ook, wordt gemanifesteerd in maatschappelijke ongelijkheid en bizar gedrag.
In de kunst gaat het niet anders. Er is een glazen plafond, als je in aanmerking neemt dat in de top 40 duurst geveilde schilderijen geen één vrouw voorkomt en in de top15 rijkste kunstenaars op de dertiende plaats maar één vrouw staat.
En vrouwen zijn nog steeds een apart thema.
Variërend van Penseelprinsessen, een project dat de ontwikkeling van schilderende vrouwen uit de 19e eeuw in beeld brengt, tot het instellen de Theodora Niemeijer prijs, omdat “vrouwelijke kunstenaars, in vergelijking met hun mannelijke collega’s, nog steeds in de minderheid zijn in tentoonstellingen en museale collecties”. Van het thema ‘Art Decoding Violence’ op de Biennale Donna, de enige vrouwenkunst biënnale tot een rondreizende tentoonstelling “Vrouwen, een leven vol pijn”, een kunstzinnige confrontatie over vrouwelijke genitale verminking.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ik verzorg wel eens lessen op middelbare scholen. Rijk word je daar niet van, maar het is ontzettend leuk om voor een groep jonge mensen te mogen spreken. Soms heb ik het over het dagelijks leven in het oude Rome, een andere keer is het de beurt van Herodotos, en Alexander de Grote is ook een populair onderwerp.
Ik sprak over de Macedonische wereldveroveraar in het kleine provinciestadje R., en terloops kwam ook zijn beste vriend Hefaistion ter sprake. Na afloop beantwoordde ik nog wat vragen, met als laatste een jongen van een jaar of zeventien, die wachtte tot iedereen was vertrokken en toen vroeg of hij nu goed had begrepen dat Alexander en Hefaistion een homoseksuele verhouding hadden gehad. Ik antwoordde dat de bronnen het nergens expliciet vermelden, maar dat het veelal wordt aangenomen omdat het in de Griekse wereld vrij normaal was als jonge mannen relaties hadden met andere mannen.
De jongen was merkbaar blij met het antwoord, en de lezer zal inmiddels wel hebben vermoed waarom. Ik had met hem te doen. Ga er maar aan staan, wonen in een provinciestadje met een enorme sociale controle, en ontdekken dat je verliefd kunt zijn op iemand van je eigen geslacht. Niet dat in het provinciestadje potenrammen een probleem is. Dat is meer iets voor de grote stad, met etnische minderheden. Ik weet bovendien heel zeker dat de medewerkers van de school professioneel met dit soort kwesties omgaan. Maar over de klasgenoten ben ik minder zeker.
Het Gerechtshof in Den Haag deed op 10 april 2012 uitspraak in een hoger beroep van de heer Enait tegen de Gemeente Rotterdam. Enait had daar gesolliciteerd naar de functie van klantmanager en werd afgewezen omdat hij weigert vrouwen een hand te geven. Volgens het hof was die afwijzing terecht, maar de redenen voor die conclusie zijn net iets subtieler dan berichten in de landelijke pers suggereren, analyseert ethicus Bart Voorzanger.
Het hof weerspreekt allereerst een aantal beweringen van de Gemeente. De weigering van de heer Enait om vrouwen de hand te schudden is volgens het hof wel degelijk een uiting van zijn geloofsovertuiging, en Enait beroept zich wel degelijk met recht op de Algemene Wet Gelijke Behandeling en de Europese Verklaring van de Rechten van de Mens nu hij vanwege die geloofsuiting door de Gemeente is afgewezen. De Gemeente maakte bij de sollicitatieprocedure van de heer Enait (indirect) onderscheid op grond van geloof en dat mag niet zomaar.
De vraag is dus niet of de Gemeente de heer Enait discrimineerde, de vraag is of de Gemeente daar geldige en voldoende zwaarwegende redenen voor had. De heer Enait solliciteerde naar de functie van klantmanager en volgens het hof is dat een functie waarin hij de Gemeente zou vertegenwoordigen en waarbij het ‘van wezenlijk belang is dat hij de klanten tegemoet treedt op een wijze die door hen niet als respectloos en kwetsend wordt ervaren’ (mijn cursivering). Menig klant met wie Enait te maken zou hebben gehad, zou zijn weigering haar de hand te schudden beslist als beledigend hebben ervaren, en daarom concludeert het hof dat de Gemeente de heer Enait terecht voor deze functie afwees.
Misschien had het hof het hierbij kunnen laten, maar het voegde nog één element aan zijn uitspraak toe die de rechtvaardiging in feite weer op losse schroeven zet:
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
SCHAAK – Presentatrice Eva Jinek zet PVV Kamerlid Fleur Agema schaak in een discussie over het omstreden Meldpunt Oost-Europeanen. FILMPJE!
HUMOR – Een van de duizenden klachten die binnenkwamen op het omstreden Meldpunt van de PVV. FILMPJE!