De aandacht gaat uit naar Julian Assange, het gezicht van WikiLeaks. Naar zijn onmogelijke leven, zijn mogelijke misstanden en het feit dat iedereen hem dood wil. De aandacht gaat uit naar de VS die zich arrogant en geniepig zou gedragen. De aandacht gaat uit naar individuele documenten met sappige details over politieke en publieke figuren of conflicten. Maar het vertoog gaat niet over de betekenis van dit lek voor de wereld. En dat is een veel belangrijkere discussie. We leven in een wereld waarin het grootste deel van de werkelijke internationale handel en wandel aan het zicht van de burgers onttrokken wordt. Het toneelstukje dat we van politici zien op de TV heeft weinig van doen met wat ze werkelijk over zaken denken, hoe ze er naar handelen en hoe het immense apparaat hen daarin bedient en een eigen leven leidt. U en ik kiezen dus politici (ja, ik betrek dit gelijk ook op NL want hier is het niet anders) die een overheid aansturen waarin vervolgens van alles gebeurt waar u vast niet voor gekozen heeft.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Vandaag een bijdrage van Peter Roeffen, columnist/journalist/tekstschrijver en blogger op Petroeftaal.nl
Volgens de Amerikanen is Poetin een Batman met criminele connecties. Merkel is risicomijdend, Berlusconi ijdel, Sarkozy lichtgeraakt en Karzai extreem zwak. Velen zullen van deze typeringen van enkele hedendaagse staatshoofden nauwelijks opkijken.
Klokkenluiderwebsite Wikileaks geeft 250.000 berichten uit 8.000 gelekte documenten vrij, waaruit blijkt dat er achter de schermen harder geoordeeld wordt over personen en landen dan bij persconferenties uit de tactische en obligate woorden van politici en diplomaten blijkt.
Maar het is niet opzienbarend dat onderhandelaars en regeringsleiders off the record duidelijkere taal spreken dan in de gesprekken met de betrokkenen zelf. Iedereen denkt dat rechtstreekse kritiek het uitzicht op een vruchtbare samenwerking blokkeert. Het is juist handig om wat stroop om de mond te smeren van iemand met wie je nog vele malen aan tafel zit. Op de burelen van een medium of aan de top van een bedrijf gaat het er echt niet wezenlijk anders aan toe.
Het meest flagrant van de stukken vond ik dat de VS er niet voor terugdeinst om een databank aan te leggen met de netwerk-, DNA- en creditcardgegevens van verschillende regeringsleiders en VN-medewerkers. Maar misschien lees ik te weinig spionagedetectives en ben ik te naïef.
Deze gastbijdrage is van Jelmer Mommers en is ook op zijn site te lezen.
Voor de toekomst van internationale online journalistiek zal deze publicatie — net als de Afghaanse warlogs en de video van een schietpartij in Irak — van groot belang blijken. Moet je, in de eerste plaats, toch nagaan dat dit alles op een zondagavond gebeurt. Dat is Wikileaks’ manier om te zeggen dat de journalistiek van de toekomst continu is, online is, over landsgrenzen heen gaat, en gebaseerd is op samenwerking.
Wikileaks’ streven naar transparantie kent geen grenzen. De VS is daar als slachtoffer vanzelfsprekend niet over te spreken. Het is te vroeg (en misschien wel onmogelijk) om definitief te beslissen of deze nieuwe publicatie in de praktijk goed zal zijn voor de wereld – of de wereld beter af is met een zwakker Amerika.
Wellicht bewegen de VS en andere landen na de schrik van vandaag verder weg van hun eigen streven naar transparantie, willen ze hun communicatie nog meer controleren. (De VS heeft al maatregelen aangekondigd om geheime informatie beter te beveiligen.) Dat zou slecht zijn voor burgers, die recht hebben op open informatie.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“They also call it the neo-Ottoman foreign policy which is supposed to be much more proactive generally as a global player” (Deutsche Welle)
Senem Aydın Duezgit politicoloog aan de Bilgi Universiteit in Instanbul plakt een naamkaartje op het nieuwe Turkse buitenlandbeleid: “neo-ottomaans”. Een tweede Turkse wetenschapper haast zich om te zeggen dat men voorzichtig moet zijn met dat label want het kan de verkeerde associaties oproepen. Hij doelt ongetwijfeld op die van een groot expanderend rijk en de belegering van Wenen: koren op de molen van de Europese xenofoben. Het moderne Turkije is mondain en niet geïnteresseerd in landje-pik maar in handel.
Wikileaks gooit de diplomatieke post van de Verenigde Staten online (NOS). Enkele conclusies: Arabische leiders drongen aan op een aanval op Iran.. ..Amerikaanse functionarissen hebben de opdracht gekregen om de VN te bespioneren.. ..De Russische president Poetin heeft banden met de georganiseerde misdaad.. ..Saudi-Arabië blijft een belangrijke sponsor van terreurgroepen als al-Qaida.. ..China heeft geprobeerd om Amerikaanse computernetwerken te saboteren en zoekmachine Google plat te leggen.
Wikileaks zelf ligt momenteel onder vuur van een DDoS-aanval. Maar grote kranten als The New York Times en de Guardian vatten de hoofdpunten samen op een cablegate pagina.
Der Spiegel lag te vroeg al ergens in een kiosk met de nodige informatie.
Het dossier bij the Guardian.
Site Wikileaks krijgt aanval te verduren.
Er zijn 3021 telegrammen mbt NL. Minst opvallende feitje is dat Maxime Verhagen als grote vriend van de VS gezien werd.
Backup dataset (niet compleet) via The Pirate Bay
De ruwe data bij Google is nauwelijks toegankelijk.
Paus Benedictus XVI wil zijn steun aan de joodse staat Israel intrekken in ruil teruggave van Constantinopel – het huidige Istanbul – aan de christenen. De paus zou hier afgelopen weken over hebben onderhandeld met de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad. De twee leiders spraken eerder af om tot vergaande samenwerking te komen in de wereldwijde ‘war on atheism’. De uitruil van Jeruzalem tegen Istanbul zou de eerste stap zijn om te komen tot een nieuwe religieuze wereldorde. Turkije is woedend.
De aankondiging van de paus om vanaf nu met islamieten samen te gaan werken in plaats van met joden komt op een gevoelig moment. De Iraanse president legt op dit moment een omstreden staatbezoek af in Libanon. In een poging Palestijnse-Iraanse folkore nader bij elkaar te brengen, zal Ahmadinejad vandaag aan de grens met Israel aanwezig zijn bij het ritueel stenigen van joodse vrouwen. Hezbollah, de Regionale Islamitische Natuurorganisatie tot Behoud van Zeldzame Vlinders en Duurzaam Zoetwaterbeheer, bereidt zich voor op een eventuele geweldadige reactie van Israel.
Turkije, de huidige machthebber in de omstreden bezette gebieden rond de Bosporus, heeft furieus gereageerd op de overeenstemming tussen buurland Iran en het Vaticaan. De onverzoenlijke houding die de Turkse president Abdullah Gül aanneemt in het al meer dan vijf eeuwen slepende conflict over de brute bezetting van Constantinopel lijkt het regime steeds verder te isoleren van de buitenwereld. De internationale gemeenschap ziet juist in toenemende mate nieuwe mogelijkheden om via mondiale ruilverkaveling een groot aantal oude territoriale geschillen op te lossen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Wat haalt het uit je op te sluiten in je eigen grote gelijk en niet af te reizen, als je daardoor alle toekomstige invloed definitief uitsluit?”
De quote van vandaag is haast een Saillant, of een Tweespalt. België, en zeker het gedeelte dat zich enigszins historisch bewust wil noemen, staat weer in rep en roer. Reden: ons koning Albert II gaat naar onze voormalige kolonie Congo. Ook gekend als: hell on earth. 6 miljoen doden, we berichtten er al eerder over. Een VN-rapport is vernietigend. De vraag is eenvoudig, het antwoord zeer moeilijk: keur je als land door zijn chef van 1800 te sturen de wandaden van een dictator goed, of moet je net wegblijven omdat de situatie werkelijk alle verbeelding tart. Er is natuurlijk nog een derde manier: de ondemocratische onverkozene sturen, maar hem het standpunt van België zeer duidelijk onder de aandacht laten brengen. Ho, wacht! Dàt is het probleem, natuurlijk… wèlk standpunt?
Ondertussen is in de marge onze minister van Oorlog De Crem, er in geslaagd om Congolese militairen naar het nationale défilé uit te nodigen. Soldaten zijn soldaten, zal hij wel gedacht hebben, dus of het nu leden zijn van een leger wat vandaag wereldwijd het bloeddorstigst zijn eigen bevolking terroriseert, maakt niet uit. (Ondertussen is de palmwijn wat uitgewerkt, en ‘heeft men zich vergist: het was een beleefdheidsformule, niet een vraag’.)
De quote zelf komt uit de culturele sector: de directeur van een van de eerbiedwaardigste theatergezelschappen in België, die al langer dan vandaag nauw samenwerkt met Congolese mensen en projecten.
Afgelopen donderdag verscheen op dejaap.nl een artikel van CIDI-directeur Ronny Naftaniel, waarin hij het verzoek van tientallen prominente politici en wetenschappers aan de Nederlandse regering, om de dialoog met Hamas aan te gaan, resoluut van de hand wijst.
“Hamas is een fundamentalistische islamitische terreurorganisatie, die er van uitgaat dat er geen plaats is voor enige niet-islamitische staat in het Midden-Oosten,” aldus Naftaniel in een verder redelijk genuanceerd stuk. Hij slaat de plank echter een aantal keer mis.
Zo schrijft hij het uitstellen van verkiezingen door de Palestijnse president Abbas toe aan het feit dat er blijkbaar geen eerlijke verkiezingen met Hamas gehouden kunnen worden. Maar waar is dat op gebaseerd? Het is inderdaad bekend dat Hamas geen steun wil verlenen aan het organiseren van verkiezingen in Gaza, maar dat is slechts omdat zij zelf denken dat de verkiezingen niet eerlijk zullen verlopen. De vorige verkiezingen, waarin Hamas een ruime meerderheid van de stemmen won, verliepen zonder problemen, maar Hamas acht het waarschijnlijk dat Abbas en de top van Fatah zullen frauderen om een nieuwe zege van Hamas te voorkomen. Net als Hamas in Gaza, treedt de door Fatah gedomineerde Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever immers hard op tegen onwelgevallige elementen (lees: Hamas). Het van corruptie beschuldigde, maar stelselmatig door het Westen gesteunde Fatah heeft dus eerder de schijn tegen dan Hamas.
Smullen dit: Back at the American Embassy, Shultz assembled Donald Regan, John Poindexter, Paul Nitze, Richard Perle, Max Kampelman, Kenneth Adelman, and Poindexter’s military assistant, Robert Linhard, inside what Adelman calls “the smallest bubble ever built” — the Plexiglas security chamber, specially coated to repel electromagnetic radiation and mounted on blocks to limit acoustic transmissions, that is a feature of every U.S. Embassy in the world. Since the State Department had seen no need for extensive security arrangements for negotiating U.S. relations with little Iceland, the Reykjavik Embassy bubble was designed to hold only eight people. When Reagan arrived, the air-lock-like door swooshed and everyone stood up, bumping into each other and knocking over chairs in the confusion. Reagan put people at ease with a joke. “We could fill this thing up with water,” he said, gesturing, “and use it as a fish tank.” Adelman gave up his chair to the president and sat on the floor leaning against the tailored presidential legs, a compass rose of shoes touching his at the center of the circle.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
