GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Stefan Vermaat. In een opiniestuk in de Volkskrant roept Maurice de Hond op tot een ingrijpende verandering van het politieke bestel. Om dit te kunnen doorbreken roept hij op tot een extraparlementair kabinet met snuggere mensen die niet per se aan een partij gelieerd zijn, die het onderling oneens mogen zijn en de Tweede Kamer kan buitensluiten door wetgeving direct in een referendum voor te leggen aan het volk. Hij heeft een punt wanneer hij beweert dat de Nederlandse kiezer niet zoveel invloed heeft op het uiteindelijke beleid. Maar zijn voorstellen pakken het werkelijke probleem niet aan, omdat daarin het kiesstelsel, het enige echte moment waarop de burger zijn invloed kan uitoefenen onveranderd blijft. Zijn oproep tot het invoeren van een referendum dat moeten worden ingesteld door het kabinet zelf, zal in de praktijk nauwelijks voorkomen. Na de verkiezingen heeft de politiek het liefst zo weinig mogelijk met de burger van doen, kijk bijvoorbeeld maar naar het weinig succesvolle burgerinitiatief en zeker sinds het debacle met de Europese Grondwet. Ook zijn voorstel om te stoppen met de eenheid van het kabinet zet weinig zoden aan de dijk. Het is niet voor niks dat het kabinet met één mond spreekt en als je terugdenkt vallen de meeste kabinetten op het moment dat dat niet meer gebeurt.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
[qvdd]
“Het buitenspel zetten van de PVV als grootste winnaar zonder een minuut met ons te onderhandelen en nu dus ook een tweede (PvdA)-informateur die niet eens een poging daartoe doet om dat toch nog voor elkaar te krijgen, is ondemocratisch.”
“[In hoeverre is Nederland nog] een democratie in de ware zin van het woord als de grootste winnaar van de verkiezingen zo makkelijk wordt gepasseerd omdat de hele politieke elite daar blijkbaar belang bij heeft?”
Wilders twijfelt aan het democratische gehalte van de Nederlandse coalitievor- ming. Terecht?
“Investering in onderzoeksjournalistiek, óók op parlementaire redacties, is dan ook meer dan ooit nodig. Natuurlijk moet er gepost worden voor de deuren van de formatie. Dat is noodzakelijke verslaggeving. Maar hoeveel van die journalisten hadden onderwijl iets kunnen uitzoeken”
Aldus Joost Oranje bij zijn toespraak bij het ontvangen van de Anne Vondelingprijs voor politiek journalistiek.
Zijn betoog ging over de erbarmelijke manier waarop de pers en politiek veel te laat aan de gang gegaan zijn met de waarheidsvinding rondom de oorlog in Irak.
Eerst twee punten over de quote zelf. Ja, dat zou beter zijn, die tijd nuttig besteden. Maar nee, volgens mij is “posten voor deuren van de formatie” geen “noodzakelijke verslaggeving”. Dat is hijgjournalistiek. Levert niets op, maakt iedereen onrustig en kost alleen maar tijd en geld.
Dan over zijn betoog. Het heeft een enorme blinde vlek. Het gaat er vanuit dat alleen pers en politiek bezig zouden zijn met de waarheidsvinding. En als iets duidelijk maakt dat dit niet langer het geval is, is het wel de Irak oorlog. De waarheid omtrent de meest duistere zaken rondom die oorlog in Irak was al te vinden op veel plaatsen op het internet. Niet als complotverhalen, maar als gedegen onderbouwde onderzoeken. Alleen, wanneer noch de “officiële” pers noch de politiek daar notie van neemt, ziet helaas maar een beperkt deel van de mensheid het.
Nu kan je zorgen dat de officiële pers zich gaat verbeteren (if ever), of je kan mensen opvoeden en zeggen dat ze toch vooral zelf op zoek moeten gaan naar de waarheid. Maar dat zal je een journalist niet snel horen roepen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sinds gisteren zijn er weer een heel stel nieuwe werkelozen: kamerleden die niet zijn herkozen of vrijwillig het pluche achter zich lieten. En zoals altijd wordt er geklaagd over wachtgeld. Dat het überhaupt bestaat is voor velen al een doorn in het oog. Maar wachtgeld heeft – misschien onbedoeld – een belangrijke functie: het voorkomt dat politici beslissingen nemen met hun eigen financiële status in het achterhoofd. Als je direct je loon kwijt bent, en daar komt die motie van wantrouwen langs die niet alleen het kabinet, maar ook jezelf naar huis stuurt, wat doe je dan? Kies je voor het land, of voor jezelf? Mogelijk moet je kleiner gaan wonen, of kan je schulden niet afbetalen.
Het is van groot belang, en ik schreef er al eerder over, dat zulke beweegredenen in de Kamer geen rol spelen. Dat gezegd hebbende is de huidige regeling natuurlijk wel wat ruim. Ikzelf zou hem bijvoorbeeld willen beperken tot de lengte van het mandaat van de politicus, startende op het moment dat de termijn in gaat.
Bijvoorbeeld: een politicus wordt voor vier jaar gekozen en gaat medio juni 2010 de Tweede Kamer in. Op dat moment heeft hij een vierjarig “contract”. Besluit hij – en de Kamer – om na drie maanden het kabinet op te blazen, dan krijgt hij drie jaar en 9 maanden wachtgeld. Doet hij dat over drie jaar, dan blijft daarvan een jaar over. Vooraf weet de politicus dat hij 4 jaar geld krijgt, dus daar kan hij of zij zich op instellen.
Democratie in Nederland: iedereen mag op een partij stemmen, en vervolgens worden alle stemmen bij elkaar opgeteld en de zetels verdeeld. Een mens, een stem. Het klinkt heel redelijk. Straks roept iedere politicus dan ook dat het ‘volk heeft gesproken’. Maar is dat ook zo? Nee. Het huidige systeem is democratisch gezien het slechtste wat je kunt bedenken.
Het grootste probleem van dit systeem is dat er een winnaar uit kan komen die voor een meerderheid van de kiezers het minst gewenst is. Neem bijvoorbeeld een commissie die uit 9 leden bestaat. Er moet een voorzitter gekozen worden en vier mensen kiezen voor Piet, 3 voor Truus en 2 voor Jaap. Volgens het ‘meeste stemmen gelden’-principe wordt Piet nu voorzitter, met vier stemmen.
Maar wat er in dit systeem wordt vergeten is dat een meerderheid van de stemmers Piet juist helemaal niet als voorzitter zou willen hebben, maar Truus. Dat zou het geval kunnen zijn als de Jaap-stemmers ook een voorkeur voor Truus boven Piet zouden hebben.
Dat deze situatie niet ondenkbaar is, bewees Al Gore in 2000 in de staat Florida. Bush won met een handjevol meer stemmen en werd zo president, terwijl een meerderheid van de inwoners niet op hem gestemd had.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De bijdrage van Prof. Hugenholz op Het Grote Downloaddebat van vorige week was glashelder; wetten en verdragen die niet op korte termijn gewijzigd kunnen worden bepalen de juridische kaders van het download debat. De hoogleraar noemde het zelf een ‘juridische realitycheck’. Als ik het goed verstaan heb maakt het niet zo veel uit of iemand CDA of Piratenpartij stemt. De succesvolle lobby van de copyright industrie van de afgelopen 100 jaar heeft geleid tot een stelsel van wetten, verdragen en richtlijnen die het hele systeem internationaal volledig vastzetten. Behalve beweging de verkeerde kant op, want eindeloos verlening van auteursrecht en het verder privaat maken van opsporing lijken niet zo’n probleem te zijn leert ACTA.
Enerzijds staat onze democratie dus effectief buitenspel. Deze ontstane, kennelijk onveranderbare, situatie geeft de copyright industrie vrij spel om te proberen om heffing te innen iedere keer als u in de douche uw favoriete artiest eert met een imitatie.
Gelukkig maakt dat anderzijds allemaal niets meer uit want in de tweede helft van het debat bleek dat een overgrote meerderheid van de politieke partijen wel snapt dat serieuze handhaving van een downloadverbod helemaal niet haalbaar is. Zelfs crimefighter Fred Teeven wil niet langer met SWAT-teams achter meisjes van 14 aan die halsstarrig blijven torrenten. Zelfs al zou het dus technisch mogelijk zijn om alle Internet aansluitingen in Nederland te tappen dan mist men eenvoudigweg de politieke wil om dit te doen. De electorale consequenties zouden bijna net zo erg zijn als het promoten van rekeningrijden of afschaffing van de hypotheekrenteaftrek. Voor de meeste politici een no-win situatie waar je je vingers niet aan wil branden.
“Ich bin ein Berliner”, “I have a dream”, “Zo gaan we niet met elkaar om in dit land”
Een krachtige boodschap is vaak kort, maar niet alle korte boodschappen zijn krachtig. Dat weet iedereen die wel eens heeft rondgekeken op Twitter.
Het Twitterdebat is bedoeld voor de moderne kiezer, die rusteloos wordt als een politicus niet binnen vier lettergrepen -en daar mag geen woord Spaans bij zitten- een oplossing heeft voor de hangjongeren om de hoek.
Als het Twitterdebat iets demonstreert -behalve dat ik een ouwe, reactionaire zak begin te worden- is het wel de overzichtelijkheid en relatieve rust van een representatieve democratie. Eenzelfde rust die je ook nog wel eens tegenkwam voordat er een politicus en een regisseur werden vermoord. Een regenteske en gezapige rust ja, maar RUST!
Verder zou ik me hier te buiten willen gaan aan hoogwaardige satire, maar dat is veel eerder al veel beter gedaan:
www.thedailyshow.comOp een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.