Twitterdebat

“Ich bin ein Berliner", "I have a dream”, "Zo gaan we niet met elkaar om in dit land” Een krachtige boodschap is vaak kort, maar niet alle korte boodschappen zijn krachtig. Dat weet iedereen die wel eens heeft rondgekeken op Twitter. Het Twitterdebat is bedoeld voor de moderne kiezer, die rusteloos wordt als een politicus niet binnen vier lettergrepen -en daar mag geen woord Spaans bij zitten- een oplossing heeft voor de hangjongeren om de hoek. Als het Twitterdebat iets demonstreert -behalve dat ik een ouwe, reactionaire zak begin te worden- is het wel de overzichtelijkheid en relatieve rust van een representatieve democratie. Eenzelfde rust die je ook nog wel eens tegenkwam voordat er een politicus en een regisseur werden vermoord. Een regenteske en gezapige rust ja, maar RUST! Verder zou ik me hier te buiten willen gaan aan hoogwaardige satire, maar dat is veel eerder al veel beter gedaan: www.thedailyshow.com

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slim stemmen?

, door

Als je tactisch wilt stemmen, waar moet je dan op letten? De stemwijzer helpt niet. Als je nu nog niet weet wat de diverse partijen ongeveer willen, dan kun je beter een slimme oom machtigen. Verkiezingsprogramma’s bestuderen is ook zonde van je tijd. Die werkstukjes belanden na 9 juni in de papierbak. De CPB doorrekeningen serieus bekijken dan? Zo mogelijk nog zinlozer. Het CPB neemt de aangeleverde data van de politieke partijen namelijk wel serieus. Het resultaat zijn solide ogende staafdiagrammetjes en golvende grafiekjes zonder enige betekenis. De aangeleverde data hebben niets met de politieke werkelijkheid van 10 juni te maken. De gehanteerde modellen zijn onvolledig en de behaalde resultaten uit het verleden zijn bedroevend, maar dan ook bedroevend zwak. Nee, een zwevende kiezer die wel zelf nadenkt kijkt eerst naar wat zijn landgenoten van plan zijn. Een slimme stem is een stem op je gewenste coalitie. Helaas kan dat niet rechtstreeks in Nederland, dus zul je zelf de polls in de gaten moeten houden.

Links?

Als je hoopt op een links kabinet dan is het simpel. Het maakt allemaal niet uit wat Femke, Alexander, Job of Emile willen of zeggen, het enige dat telt is dat wat mogelijk is. Dat is niet veel. Een echt linkse regering zit er namelijk niet in. Zelfs in de ‘linkse jaren zeventig’ hadden de linkse partijen geen meerderheid en was er de steun van de confessionelen nodig. Het linkse electoraat schommelt in Nederland altijd rond de 40%. Al vanaf 1918. Het meest denkbare linkse kabinet is om die reden Paars of Paars-Plus. Om dat te realiseren moet de PVDA wel de grootste partij worden. D66 en GroenLinks voelen de bui al hangen, want zij vrezen dat de kiezer in het stemhokje wederom niet zal kiezen voor hun toch alleszins redelijke alternatieven. Terecht overigens, want de slimme progressief moet wel op de PvdA stemmen om gehoord te worden. Als Alexander 9 zetels haalt is dat al een verdriedubbeling, Femke heeft aan 10 zetels genoeg om de vlag uit te hangen. Beiden zullen graag aanschuiven bij een nieuw Paars. Kortom: wil je een linksige coalitie, stem dan op Job.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Quote du Jour

Quote du Jour | Dol op gebrek aan democratie

, door

Omdat jullie [red: Europeanen] niet-gekozen ambtenaren hadden in Brussel die niet afhankelijk waren van de publieke opinie. Precies. Ik ben dol op dat gebrek aan democratische controle. Brussel kan [red: op deze manier] gemeenschappelijke belangen voor de lange termijn vaststellen. VPRO’s Tegenlicht (vanaf 32.42)

Fareed Zakaria stelt dat een teveel aan democratie het bereiken van lange termijn doelen voor een samenleving in de weg staat. Tot nog toe heeft men in het Westen problemen met de werking van de democratie vaak opgelost met het invoeren van nóg meer democratie: meer inspraak, meer referenda, meer bestuurslagen. De Amerikaanse journalist Zakaria meent echter dat dit eerder leidt tot nóg meer chaos en minder effectiviteit. Hij roemt daarentegen het effect van de niet-democratisch gekozen Europese Commissie zonder wie landen als Spanje en Italië de afgelopen 15 jaar nooit een stringent begrotingsbeleid hadden gevoerd. Het lijkt misschien nu een puinhoop, zonder de EC was het nog veel erger geweest.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Parlementaire stemperikelen

, door

Ophef in Rusland, waar duidelijk is geworden dat er flink gesjoemeld wordt bij de stemmingen in het parlement. In een filmpje op Youtube is duidelijk te zien hoe parlementariërs snel heen en weer lopen en de stemkastjes van niet aanwezige parlementariërs gebruiken om hun eigen mening kracht bij te zetten.



Only in Russia hoor ik u nu denken. Inderdaad, zulke taferelen verwacht je inderdaad bij gemankeerde democratieën zoals die in Rusland. Maar elders gebeurt het ook, en wel in de VS.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Machtige Spaanse fascisten

, door

Onderzoeksrechter Gárzon is geschorst. Gárzon werd wereldberoemd door het aanklagen van internationale politici zoals de Chileense oud-dictator Pinochet. Voor zijn werk ontvangt hij vandaag in Frankrijk een belangrijke prijs voor ‘Vrijheid en Democratie’. De schorsing van Gárzon is te wijten aan een onderzoek dat hij wilde uitvoeren naar 113.000 ‘verdwenen’ personen tijden de Spaanse Burgeroorlog. Door een amnestiewet uit 1977 had Gárzon volgens de aanklagers nooit een onderzoek naar die misdaden mogen beginnen. Volgens Gárzon zijn de verdwijningen misdaden tegen de menselijkheid en vallen die misdaden onder geen enkele amnestiewet.

Wie beschuldigde Gárzon eigenlijk? De beschuldiging kwam van het adres van de ultraconservatieve organisatie Manos Limpias (Schone Handen) en de fascistische Falange. Hoe kregen deze kleine organisaties de schorsing van de superrechter voor elkaar? Het antwoord ligt in het onverwerkte Spaanse verleden: de historische, innige band tussen conservatieven en fascisten. De oorsprong van die band gaat terug tot de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939). De antidemocratische en oerconservatieve Franco maakte gretig gebruik van externe en interne fascistische steun. Dankzij de fascistische steun (en de intern verdeelde tegenstanders) kon hij de Spaanse Burgeroorlog winnen en tot aan zijn dood in 1975 als dictator aan de macht blijven.

Tijden zijn veranderd, maar de schimmige banden tussen conservatieven en fascisten in Spanje zijn gebleven. Nadat Gárzon een groot corruptieschandaal had blootgelegd tussen de conservatieve oppositiepartij PP en een Spaanse zakenman (Trama Gürtel) begonnen de problemen voor Gárzon. Het legt de achilleshiel bloot van de Spaanse democratie: de onbestrafte misdaden uit het Franco tijdperk. Gárzon is een onafhankelijke rechter die in het verleden misstanden van zowel ‘links’ als ‘rechts’ aan de kaak heeft gesteld. In een land waar fascisten hun voormalig leider in een mausoleum kunnen eren, schorst men een rechter omdat hij zijn werk doet.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Naar een Thorbeckiaans despotisme

, door

GC heeft ruimte voor gastloggers. Onze maandelijkse gast, P.J. Cokema komt nog even terug op zijn bijdrage van april, nu onder het thema: van bestuurlijke vernieuwing tot democratische vernieling. Op zijn eigen weblog een stuk over hetzelfde onderwerp, maar met een heel andere invalshoek.

Thorbecke, architect van Nederland (Foto: Flickr/risastla)

Terwijl de burger de democratie al lang naar eigen hand heeft gezet, maken politici en bestuurders zich druk om de teloorgang van de Thorbeckiaanse normen en waarden. Bij de presentatie van het PvdA-verkiezingsprogramma vroeg Cohen om een herinrichting van het huis van Thorbecke en stelde een Nationaal Akkoord voor de verbetering van de democratie voor. Een week later pleitte SP-coryfee Marijnissen in zijn Thorbecke-lezing voor veel meer invloed van de burgers. Vorige week lanceerde de VNG (de Vereniging van Nederlandse Gemeenten) een voorstel tot een Thorbecke 2.0, met meer macht voor de lokale overheid. GroenLinks gaat 23 mei op een symposium het huis van Thorbecke in de steigers zetten. En vorige maand kwam de Raad voor Openbaar Bestuur met het advies voor het nieuwe kabinet: de nieuwe premier moet leiding gaan geven aan de Assemblee van Thorbecke, waarin alle belanghebbenden en betrokkenen zichzelf opsluiten totdat zij overeenstemming hebben weten te bereiken over een geheel nieuwe bestuurlijke inrichting.

Johan Rudolph Thorbecke was niet te beroerd om koning Willem II een handje te helpen opstandige burgers te beteugelen. De koning zag in heel Europa en ook in Nederland een revolutie op zich afdenderen en vreesde voor het eind van zijn heerschappij. Het scheelde niet veel of we hadden nooit meer een koningshuis gehad. Tot Thorbecke de opdracht kreeg zich te bezinnen over constitutieel Nederland. Daarbij sneed de koning zich toch wat in de vingers, want de lepe liberaal bedacht een grondwet waarmee de macht van de koning voor een groot deel werd overgeheveld naar het kabinet. Mopperend legde Willem II zich erbij neer, maar was wel verzekerd van het voortbestaan van het huis van Oranje, als een dependance van het huis van Thorbecke. Al de opstandige burgers waren blijkbaar ook tevreden met dat nieuwe huis van de macht, want van een heuse omwenteling kwam het niet in de polder. Niet dat de burger nou echt zoveel meer macht had gekregen. Maar het werkte. Willem II mag misschien wel de geschiedenis in als meester van de repressieve tolerantie, met Thorbecke als zijn collaborateur.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Journalistiek, democratie en …….

, door

Gisteren vond in Den Haag een debat plaats over nieuwe media en nieuwe journalistiek. Een van de aanleidingen voor dit debat was het stuk van Guikje Roethof, de NOS ombudsman. Hier een aardig verslag door Peter Olsthoorn. Lees de stukken rustig even door voor u verder gaat. Dan is de context wat duidelijker.

Zelf was ik ook aanwezig bij het debat. Gedurende de avond bekroop mij een onrustig gevoel. Maar ik kon er niet goed de vinger op leggen. In mijn korte bijdrage daar heb ik onterecht aangegeven dat mijn onrust kwam door het gevoel dat de traditionele journalistiek bezig is de “nieuwe media” in te kapselen en zo het terrein terug te veroveren. Maar op weg naar huis kwam ik er achter dat daar niet de essentie zit van mijn onrust.
Even een stapje terug. Dit stond er in de introductietekst over het debat:
“Een vrije pers is de hoeksteen van de democratie. Wat betekenen de nieuwe media voor de traditionele rol van de journalistiek als ‘waakhond’?“

In mijn ogen is democratie iets heel belangrijks. En het spelen van de waakhond dus een belangrijke rol. Maar ook een rol die je niet kan vervullen zonder passie. Niet passie voor de journalistiek, maar passie voor de democratie en het belang van de samenleving.
En dat miste ik heel erg in het debat. Alle “oude” media hadden een zeer instrumentele visie op het gebruiken van de nieuwe technieken in hun werk. Het waren slechts hulpmiddelen om hetzelfde werk te doen, maar dan sneller en beter. Slechts heel even werd er stilgestaan (vanuit het publiek) bij de impact die dat zou kunnen hebben op ons democratische bestel.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Lid worden van de PVV?

, door

[qvdd]

“Ik wil dat mensen lid kunnen worden van een partij, waarbij ze kunnen stemmen op een congres en voorstellen mogen amenderen. We kunnen nu niet de standpunten bij een achterban toetsen om te weten wat die denkt.”

Hero Brinkman zaagt aan de stoelpoten van Wilders. Nu hij zelf het slachtoffer is van de interne dictatoriale structuur van de partij wil hij het anders, naar eigen zeggen omdat hij zich zorgen maakt over de toekomst van de partij.

De PVV’er kiest het moment zorgvuldig, want nu de kieslijst is samengesteld kan hij niet meer uit de partij gezet worden. Komt de eerste splitsing binnen de PVV eraan?

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Vorige Volgende