Het is hoog tijd om de zachte buik van Europa eens stevig aan te pakken, om in Rommeliaanse termen te spreken. En om die abs voor de meimaand strak te krijgen moet er gesnoeid worden. Griekenland, Portugal en Spanje verneuken dat numismatisch bindmiddel waar wij onze mooie gulden voor hebben opgeofferd. De conclusie is helder, zegt Königineuropeër Merkel: de voorwaarden voor toetreding zijn dezelfde als de voorwaarden voor uittreding. En what comes in must once come out, lijkt aan de onderkant des te harder te gelden. Maar terwijl de mainstream dagelijks bericht over de diplomatieke reisjes waarmee Papandreou junior jarenlang structureel liegen over de Griekse cijfers meent weg te wuiven wordt de rest van de Mediterrannée nog wat over het hoofd gezien.
Tabernanthe Iboga hier,
en de bwiti hier.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Geencommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Onderstaand stuk is van Jaap Olsthoorn en verscheen eerder op de cultuursite CultuurBewust.
Al sinds tijden word ik geplaagd door de vraag: waarom vallen games niet onder kunst? In de muziek, film en literatuur is het bijna onmogelijk om een grens te trekken tussen vermaak en kunst. Ook bij beeldende kunst voelt het voor mij alsof elk schilderij, als er maar een idee achter zit, ook kunst is. Belangrijk om te weten is dan wat de definitie van kunst is.
Consensus daarover is er niet. Toch zijn er een aantal voorwaarden waaraan kunst vaak voldoet. Zo moet niet iedereen het na kunnen maken, of is het de eerste of enige in zijn soort. Soms vertelt het een verhaal, maakt het emoties in je los of zet het je aan het denken. Er is een medium dat aan al deze voorwaarden tegelijk kan voldoen: games, ofwel computerspelletjes. Toch is de wereld er nog niet klaar voor om games van simpel entertainment tot kunstvorm te verheffen. Waarom is dat eigenlijk?
Het is maar een spelletje
De eerste, meest voor de hand liggende reden is nog wel de naam: games, computerspelletjes. Hoe kan een spelletje nou kunst zijn? De term games komt nog uit de tijd van [i]Pong[/i], [i]Tetris[/i], [i]Centipede[/i] en [i]Digger[/i], toen het enige doel ‘een zo hoog mogelijke score behalen’ was. Er was geen sprake van een verhaal, geen verklaring van motieven en geen introductie van karakters. De enorme werken van vandaag, met vaak tot 40 uur speeltijd en soms uren aan filmmateriaal ([i]Metal Gear Solid 4[/i]) vallen eigenlijk niet meer onder dezelfde noemer. ‘Interactive virtual drama/horror/adventure’ zou meer op zijn plaats zijn, maar ja, dat is ook zo’n mond vol. In de schrijfkunst hebben ze een onderverdeling weten te maken tussen literatuur en lectuur, in de filmwereld tussen de ‘A-film’ en de ‘B-film’, maar in de gamewereld vallen alle uitingen onder dezelfde noemer: games.
De afgelopen maanden heb ik me onder andere bezig gehouden met het organiseren van de Incubate Innovation Lecture (IIL). Deze is onderdeel van het jaarlijkse kunstfestival Incubate (tot vorige jaar: ZXZW) in Tilburg.
Het festival is vooral in het nieuws gekomen vanwege bezwaren van dierenrechtenactivisten en rechtse politici tegen de Aktion van de kunstenaar Hermann Nitsch waarbij een dood varken werd gebruikt (dat was een scharrelvarken, terwijl de bio-industriekip werd genegeerd; sommige dieren zijn meer gelijk dan anderen). Maar er waren ook heel veel bands, film, dans en dus ook een Innovation Lecture, dit jaar van Andrew Keen.
Keen werd beroemd danwel berucht dankzij zijn polemisch boek The Cult of the Amateur (Nederlandse vertaling: De @-cultuur). Hierin trok hij flink van leer tegen web 2.0: radicale democratisering leidt waardering van opinie boven kennis (iets waar b.v. ook Joris Luyendijk deze week over klaagt in het NRC Weekblad), narcisme viert hoogtij en in plaats van dat we ons breder informeren, lezen we alleen nog de dingen die ons aanstaan.
Voor de IIL had Keen zich vooral gericht op nieuws, hoewel hij in zijn boek ook de invloed van web 2.0 op internet wel behandelt. Ook was The Cult of Amateur duidelijk geschreven als polemiek – even lekker overal tegenaan schoppen om de discussie aan de gang te krijgen – terwijl Keen altijd volhoudt dat hij in principe positief staat tegenover internet. Wij vroegen hem daarom voor de IIL daarom zich te concentreren op de kunsten en na te denken hoe die om moeten gaan met de problemen en mogelijkheden die internet biedt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Zijn de ministers met ons van mening dat er geen enkele reden is om de christelijke herkomst van Sint Nicolaas en het daaraan gerelateerde feest angstvallig te verbergen en dat de komst van nieuwe etnische groepen met hun eigen culturen, feesten, gebruiken en religies in onze Nederlandse samenleving, niet mag betekenen dat de christelijke herkomst van onze eigen cultuur, feesten en gebruiken verloochend wordt?”
Nu Soewarte Piet definitief de mutatie in Regenboogpiet heeft kunnen afwenden, doemt een nieuw gevaar op. Na het verdwijnen van typisch Neerlandse cultuurgoederen als de Elfstedentocht, Zilvervlootspaarrekeningen en plakjes (lekker goedkope) leverworst bij de borrel met roodwitblauwe vlaggeprikkertjes, kunnen we het Sintfeest ook wel bij het oud vuil zetten als het christelijk kruis van zijn mijter gepoetst wordt.
Sargasso plaatst regelmatig gastbijdragen. Vandaag een essay van schrijver / journalist Jerôme Inen dat op 23 september ook in de Volkskrant verscheen. Inen is docent Nederlands bij The New School in Amsterdam.
Ik ben een nostalgisch mens. Ik ben nu midden veertig (de terugkijkleeftijd), maar ik heb al vanaf mijn puberteit het verlangen gehad dat ‘vroeger’ nog te proeven, te ruiken en aan te raken zou zijn. Dus als Ringo Starr, die ooit de drummer was van The Beatles zegt ‘Als ik aan die tijd denk (toen The Beatles nog bestonden als band) moet ik vaak huilen’, dan snap ik hem helemaal.
Maar de laatste tijd voel ik me steeds ongemakkelijk worden, zo gericht is onze maatschappij op ‘vroeger’. De nostalgie verstikt me.
Beatlemania
Op 9 september (het zal niemand ontgaan zijn), werd de wereld overspoeld door een nieuwe Beatlemania. Er kwam een The Beatles-game voor de Xbox 360 uit (waarin je zelf Beatle kan spelen), én er kwam een complete remastering van alle Beatles-muziek uit op cd. In stereo en in mono – voor de nostalgici.
Dit nieuwsfeit was aanleiding voor alle media om niet alleen aan het uitbrengen van het spel en de cd’s aandacht te besteden, maar uiteraard ook aan de geschiedenis van The Beatles zelf. Op de Nederlandse tv kwamen de beelden van de rondvaart van The Beatles (zonder Ringo, snik!) in Amsterdam, Lennon in het Hilton samen met Yoko. De BBC had een hele thema-avond over The Beatles.
Cultuur is misschien wel het meest misbruikte woord ter wereld. Wie de krant openslaat komt het dagelijks tegen. “De Nederlandse Cultuur”, “Dat is nou eenmaal onze Cultuur”, “Een Cultuur van …. (vult u maar in). Als het maar onderscheidend is. Hun cultuur is niet de onze. En jouw cultuur past niet bij de mijne.
Bij het aanschouwen van een demonstratietje in mijn woonplaats moest ik daaraan denken. De 40 demonstranten, die zich voordeden als betrokken Gouwenaars, maar allemaal uit het kleine reservoir van extreem-rechts Nederland waren geplukt, marcheerden tegen onveiligheid op straat die in Gouda sinds vorig jaar ENORM is. U heeft toch ook de krant gelezen? Ik heb geen Gouwenaar in de groep kunnen ontdekken. En ik ken er best een hoop.
De bomberjacks werden verbaasd aangekeken door mijn jonge Marokkaanse plaatsgenoten. Geamuseerd maakten ze foto’s en zwaaiden naar de demonstranten. Ze bleven de stoet volgen om er eens lekker de draak mee te steken. Omdat ook het carillon van het Goudse stadhuis het toespreken verder onmogelijk maakte, dropen de demonstranten na verloop van tijd af richting station. Om de trein naar huis te nemen.
Daarbij werden ze ook nog getrakteerd op een onvervalste figuratieve Godwin door mijn Marokkaanse buurman. Ik gaf hem groot gelijk. Dat wij Gouwenaars wel eens grof reageren op extreem-rechtse malloten die ons de les komen lezen, dat is gewoon helemaal onze Cultuur.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Ik heb Pim gesproken, hij wil dat ik minister van Cultuur word.”
Theodor Holman claimt dat Pim Fortuyn Theo van Gogh als minister van cultuur in gedachten had. Van Gogh op zijn beurt zag wel wat in Holman als staatssecretaris.
Van Gogh zijn eerste daad als minister zou het afschaffen van de filmsubsidies zijn.
Als er ooit een grote zombie-uitbraak komt, kunnen zelfs de meest weldenkende mensen al vlotjes gedagzwaaien naar de beschaving. En dat is wetenschappelijk bewezen. De universiteit van Ottawa, zo meldde Nature mij gisteren via @Plegtermans, heeft het onderzocht.
Als zombies ons aanvallen, zijn de Hollywoodscenario’s schrikbarend realistisch. En het enige dat echt werkt om de zombieuitbraak in te dammen is extreem geweld.
Pardon, ik denk dat ik u als coöperatieve lezer al enigszins ben kwijtgeraakt. Zombies? Bedoelt u allicht de kermisbezoekers, die thans uw woonplaats overspoelen, gekleed in wifebeatertje of tijgerprint? Korte stekkeltjes met een matje in de nek naast jaren ’90 kuif met te veel oogschaduw, onverstaanbare keelklanken uitslaand, eindeloos op zoek naar pluche knuffels, plastic horloges of andere kraaltjes en spiegeltjes?
Neen, ik bedoel werkelijk het gereanimeerde corpus van een overleden mens, dat ontzield ronddoolt op zoek naar menselijke weefsels. Een ondode dus. En er is dus nu een 18-pagina tellend onderzoeksrapport gepubliceerd, geschreven door Philip Munz, Ioan Hudea, Joe Imad en Robert J. Smith van de afdeling Wiskunde en Statistiek, waarin zij een wiskundig model maken van een mogelijke zombieaanval.
Conclusies: 1: als het plaats vindt, kun je vrij snel ‘de beschaving’ gedag zwaaien, en 2: geweld is de enige oplossing. Niets nieuws onder de zon dus eigenlijk, maar wel geruststellend dat George Romero en Sam Raimi ons zo goed hebben voorbereid met hun educatieve voorlichtingsfilms.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
