Verkiezingstijd is dé tijd om de kiezer eens flink in het hart te raken. En wat gaat de kiezer meer aan het hart dan televisieprogramma’s. Je kon de klok dan ook gelijk zetten op de ophef en kamervragen over Lingo en De Gouden Kooi. Toen ik gisteren al zappend bij de TMF-awards uitkwam, was ik getuige van de volgende rel. Een stadion vol pubers, broze en kneedbare kinderzielen nog, werd getrakteerd op een optreden van vaderlandse rockers Kane.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Simon Carmiggelt schreef ooit dat het hem frustreerde dat hij zijn dromen altijd vergat. Zijn nachtelijke reizen bevatten volgens hem zoveel filosofische inzichten dat het een doodzonde zou zijn deze aan de mensheid te onthouden. Om dit euvel te bestrijden legde hij pen en papier op zijn nachtkastje en dwong hij zichzelf te waken wanneer er weer één van die scherpzinnigheden zich aan de binnenkant van zijn oogleden presenteerde. Het lukte Carmiggelt een volzin te produceren tijdens zijn halfslaap, maar toen hij ’s ochtends vol spanning deze nalas, vond hij tot zijn grote verbazing de merkwaardige zin “Eekhoorntje op lange weg”. Dit resultaat stelde hem dusdanig teleur dat hij daarna nooit meer iets van zijn dromen aan het papier heeft toevertrouwd.
Paul Klemann (1960) durft de confrontatie met zijn onderbewustzijn wel nog aan. Vanaf midden jaren legt hij zijn dromen vast in tekeningen. Hij beschouwt deze dromen als fascinerende belevenissen, afkomstig uit onbegrepen regionen die dienen te worden overgeheveld naar de dag. ’s Ochtends schrijft hij de dromen onmiddelijk op waarna hij ze ’s middags in kleurpotlood
op papier zet. Het heeft iets weg van Marcel van Eeden’s tekenlog, met dit verschil dat van Eeden zich baseert op bestaande beelden. Maar de dwangmatigheid van het dagelijks tekenen is dezelfde. In het Teylers Museum in Haarlem is een deel van deze tekeningen uit verschillende verzamelingen bijeen gebracht. Tegelijkertijd bestond er tot afgelopen zaterdag de mogelijkheid
om werk van Klemann te kopen in galerie Rob de Vries, eveneens in Haarlem.
Art Olive presenteerde van 14 t/m 17 september voor de zesde keer de Art Olive Jong Talent. Deze verzameling werken van dertig net afgestudeerde kunstenaars uit het hele land was te zien in hun eigen galerie op het Westergasfabriekterrein in Amsterdam. Art Olive is ooit begonnen als online galerie en is daarmee een belangrijke speler op kunstgebied geworden. Met de vaste openstelling elke zondag begint de galerie zich ook aardig offline te roeren.
De expositie geeft een aardig beeld van wat we de komende jaren mogen verwachten uit de kunstwereld. Uiteraard zijn de kunstenaars nog maar net verlost van hun begeleiders en is hun leidende hand in de werken soms nog terug te zien, maar de talenten komen uiteindelijk vanzelf wel boven drijven. Ook is er genoeg bagger te zien, maar het kaf scheidt zich uiteindelijk van het koren. Nu zult u denken; “Wat heb ik nu aan een beschrijving van een expositie die al is geweest?”, maar uiteraard zijn de meeste getoonde werken terug te vinden op de website. Het is echter wel jammer dat de bezoeker minder dan een week de tijd kreeg om de werken te bewonderen.
Al bij binnenkomst was er een werk van Daan Brinkmann (Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (Kabk), Den Haag) dat de aandacht trok. Zijn Contact leek een onschuldige box met daarin twee metalen bollen en de vraag rees wat daar nu weer mee bedoeld werd. De installatie bleek echter een zogenaamd “skinstrument” te zijn, een muziekinstrument dat d.m.v. aanraking door twee mensen op de huid, resonanties kan voortbrengen. Waarschijnlijk zijn er volledige composities mee te fabriceren, maar helaas was niemand van de aanwezigen gevorderd genoeg in het gebruik.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Every year, all the virgins in the country [red: Swaziland] are gathered at the Queen Mother’s house. They wear almost nothing.. ..In fact it would appear that the white chix here are unusually clad for the event. They’re from South Africa; they’re on a cultural exchange of some sort. But clearly they have not embraced the culture completely and one wonders whether it has been truly ascertained that they are virgins. (Cellar IotD)
Jazz-liefhebbers roken twee keer zoveel als Rock-liefhebbers. Mensen die van Opera houden drinken het meest van alle muziekgekken. De helft van de R&B-ers zijn aan de sterke drank terwijl Indies het liefst een biertje pakken.
Country-junks gaan het meest naar de dokter en het hoogste aantal werkelozen is onder de Rock en Disco liefhebbers te vinden.
Dit zijn allemaal interessante weetjes uit onderzoek van Adrian North naar de relatie tussen muzieksmaak en gedrag.
Nu wil hij graag nog wat meer gegevens hebben om wat meer te weten te komen over stereotyperingen als “Goths zijn depressief”. Daarom kan je nu online meedoen aan zijn test.
Aan welk stereo-type voldoet u?
[Via NRC papieren editie 16-9-06 pag. 7]
Toen ik, fris ogende en optimistische tiener, begon aan een studie Wijsbegeerte was ik ervan overtuigd dat ik aanraking zou komen met de koningin onder de Wetenschappen. Trots was ik, vol academisch vuur. Toen ik eenmaal het felbegeerde papier in handen kreeg, wist ik zeker dat de meeste verwachten niet waren ingelost: de filosofie is van alles, maar zeker geen wetenschap. Het gevoel dat het grootste deel chique onzin was, maar dat je niet weet welke deel, heeft me nooit meer losgelaten. Het wordt ook niet beoefend als een wetenschap en geen enkel fatsoenlijk wetenschappelijk criterium is erop van toepassing. De dynamiek van de wijsbegeerte is die van de kunst en de mode, waarin niets ooit wordt weggestreept. En iedereen maar wat doet.
Laat ik met het goede nieuws beginnen. Mijn antwoord op de vraag of ik ooit iets aan de filosofie heb gehad, luidt onomwonden: “heel veel”. Ik heb verstand gekregen van teksten, argumenten en begrippen, een zeker historisch besef meegekregen en een liefde om over het leven en andere abstracte kwesties na te denken. En daar profiteer ik nog elke dag van. Het was bovendien heerlijk om te verdwijnen in oude en soms geniale teksten uit andere tijden. Het heeft me als mens, als journalist en als professor in de weetnikskunde (zoals mijn moeder me als kind al noemde) geen windeieren gelegd. Mijn vader hield altijd vol dat je in gelul niet kan wonen, maar inmiddels moet hij zijn ongelijk toegeven.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.