Proloog, scène 10 Uruzgan. De basis Tarin Kowt. Tentenkamp van het Nederland ISAF-contingent in de strijd tegen het terrorisme. Uit één tent klinkt het olélied. Een cameraploeg van RTL-4 peilt de stemming. Die is opperbest. Majoor Vleugels: Het is natuurlik geen lolletje, een oorlog, maar als je weet wat je moet doen, en we zijn allemaal goed opgeleid, stuk voor stuk, kan er eigenlijk niks misgaan. De reporter: Wat zijn de dagelijkse bezigheden van de manschappen als ze niet op patrouille zijn? Hoe houden ze zich fit en alert? Majoor Vleugels: De manschappen hebben erg veel aan de steun van het thuisfront. Pakje hagelslag, rolletje topdrop en z’n krantje uit Groningen en soldaat Dijkhuis kan er weer helemaal tegenaan. Het zijn de kleine dingen die tellen. De reporter: En sport? Majoor Vleugels: Ik zal u meenemen naar ons voetbalveld. We hebben putten geslagen geslagen in de woestijn en daarmee houden we het gras groen. Dan doen we westrijdjes tegen de Afghaanse jongens. Vinden ze geweldig. Da’s toch waar ze Holland van kennen. Krojf, Goelit, Ven Besten, Bouhlarouz, ze kennen ze allemaal. (Terwijl Majoor Vleugels de cameraploeg voorgaat, vraagt de ene reporter aan de ander:) Eerste reporter: Moeten we hem ook niet vragen naar dat zelfmoordincident van de vorige week. Een Nederlandse soldaat die zich met z’n dienstwapen van kant heeft gemaakt, in een jeep. De vlag ging halfstok. Tweede reporter: Nee, laten we daar niet over beginnen. Dat wil de familie niet. En defensie trouwens ook niet. (changement.)
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
„De aanduidingen in de media variëren van Messias tot Judas. Progressief links beschouwt hem als hoop in bange dagen, terwijl rechts Nederland meent dat we met een slinkse Marokkaan te maken hebben die stiekem zijn zakken vult terwijl hij de weldoener uithangt.”
Citaat van Esther Hendriksen, die afstudeerde op een scriptie over rapper Ali B.(‘Hij is niet gewoon een rapper, Ali is een fenomeen’) voor haar studie Media en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam.
U begrijpt, Clarence Seedorf kan eindelijk de kast in. Deze links-progressieve internot-hangplek heeft een nieuw ikoon.
A core belief of the wiki world is that whatever problems exist in the wiki will be incrementally corrected as the process unfolds. This is analogous to the claims of Hyper-Libertarians who put infinite faith in a free market, or the Hyper-Lefties who are somehow able to sit through consensus decision-making processes.
Aldus Jaron Lanier in zijn stuk “Digital Maoism: The Hazards of the New Online Collectivism” waarvan vandaag in het NRC een beknopte Nederlandse versie verscheen.
Hij zet stevige kanttekeningen bij het in zwang zijnde wisdom of the crowds. Leuk voor een paar zaken, levensgevaarlijk als generiek principe.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Proloog, scène 9
De studio van de Tros-Nieuwsshow in het Mediapark in Hilversum. Het laatste kwartier van het tweede uur, vlak na de boekenrubriek van Mister Interpolis, Martin ‘Glashelder’ Ros. Achter de microfoon twee historici, die zojuist het boek hebben uitgebracht ‘Ooggetuigen van de Eerste Wereldoorlog’ en daarover nu komen te spreken met de charmante presentatrice van onbestemde maar middelbare leeftijd.
De charmante presentatrice (inleidend): Op 2 augustus 1914 schreef Franz Kafka in zijn dagboek: ‘Duitsland heeft Rusland de oorlog verklaard. ’s Middags zwemles.’ De Tsjechische schrijver was blijkbaar niet zo onder de indruk van het uitbreken van een van de gruwelijkste oorlogen uit de geschiedenis, de Eerste Wereldoorlog. Gold dat voor meer ooggetuigen in die tijd?
De eerste historicus: Sommigen die hebben in de gaten van: dit wordt echt iets heel bijzonders, en laten zich ook helemaal meeslepen door enthousiasme. Anderen, zoals Kafka, die hebben zoiets van: ach het is zo’n gek oorlogje op de Balkan, daar hebben we er al twee of drie van achter de rug, het zal wel loslopen. Dat is een inschatting die, nou ja, veel mensen in die tijd maakten. En op een gegeven moment blijkt na een week of wat, dat het toch echt toch wel heel erg uit de hand aan het lopen is.
De charmante presentatrice: En het is godsgruwelijk uit de hand gelopen.
De tweede historicus: Het begon eigenlijk zo’n beetje als een opera. Op de negentiende-eeuwse manier trokken ze ten strijde, de Fransen zelfs met rode broek. Het was eigenlijk een negentiende-eeuwse oorlog met de middelen van de twintigste eeuw.
De charmante presentatrice: En over welke middelen hebben we het dan?
De tweede historicus: Dan hebben we het over gas, de tank (al kwam die wat later), de artillerie
De eerste: En het machinegeweer niet te vergeten
De tweede: Het machinegeweer, prikkeldraad. Om met zo min mogelijk mensen een zo groot mogelijke slachting aan te kunnen richten. In je eentje kon je wel een heel leger tegenhouden, als je het goed aanpakte.
De charmante presentatrice: En dan hebben jullie nu het boek Ooggetuigen van het Derde Rijk …
De eerste historicus: Van de Eerste Wereldoorlog.
De tweede (verongelijkt): Ooggetuigen van het Derde Rijk was ons vorige boek.
De charmante presentatrice (blozend): Excuses, maar daarom vergiste ik me ook. Het is een goed concept dus, dat aanslaat, die Ooggetuigen.
De eerste historicus: Ja, maar ik moet wel zeggen dat we op een rijdende trein zijn gesprongen. We hebben voor de uitgever een deel over het Derde Rijk gemaakt, en nu dus over de Eerste Wereldoorlog. We zijn bezig, zijn we nu, zijn we flink mee aan de gang, met de Koude Oorlog.
De tweede: Ik denk dat het zo’n succesvolle formule is, omdat we een heel breed beeld kunnen schetsen. We laten soldaten aan het woord, maar ook gewone huisvrouwen, kinderen, dichters. Bij Het Derde Rijk is dat ook heel goed gelukt.
De charmante presentatrice: Waarvoor kies je? Wat is de invalshoek?
De eerste historicus: Niet alleen maar de gebaande paden. Dan kom je ook op grappige dingetjes. Verdun, de Rode Baron, de Somme moeten er natuurlijk in voorkomen. Maar ook de simpele kleine dingen: de soldaat die z’n laatste woorden uitspreekt: ‘Maak die sigaret eens uit’, voordat hij door een sluipschutter wordt doodgeschoten. Ook de onbekende facetten van de oorlog.
De tweede: Tot nu toe waren het vooral de Engelse soldaten die aan het woord kwamen, maar die hadden gewonnen, dus die waren trots, die hebben het meest gepubliceerd.
De charmante presentatrice: De War Poets natuurlijk.
De eerste historicus: De onvermijdelijke War Poets, zelfs in Blackadder komen die nog voor, maar we hebben ook heel erg gezocht naar de Duitsers, om die aan het woord te laten. Kijk, er rust een beetje een taboe op de Eerste Wereldoorlog in Duitsland. Ze hebben verloren, da’s altijd fout. De nazi’s zijn ermee aan de haal gegaan, dus dat ligt een beetje moeilijk. Maar gelukkig hebben we in de Universiteitsbibliotheek een aantal gepubliceerde ooggetuigenverslagen gevonden van Duitse soldaten. Nog in de oorlog en ook vlak na de oorlog gepubliceerd, en dat is dus nieuw, zeer nieuw. Daardoor hebben we die Duitse kant flink aan het woord kunnen laten.
De charmante presentatrice: En wat blijkt dan daaruit?
De eerste historicus: Dat de Duitsers gewoon de betere soldaten waren. Er blijkt ook dat de Duitsers veel meer nog dan de geallieerden geloven in kameraadschap. De onderlinge relatie was beter, en met de superieuren. Dat merk je uit de beschrijving van veldslagen, die we van twee kanten hadden. En als je die verslagen van de Duitse soldaten uit de loopgraven leest, blijkt daaruit dat de Duitsers het in de loopgraven veel beter hadden dan de Engelsen en de Fransen, die zaten tot hun knieën in de modder. Het moreel was bij de Duitsers ook veel hoger. Het is een wonder dat de Duitsers die oorlog hebben kunnen verliezen, eigenlijk.
De charmante presentatrice: Maar ze hebben ze hem wel verloren.
De eerste historicus: Dat was een kwestie van overmacht, eigenlijk, toen de Verenigde Staten erbij kwamen en Duitsland werd geblokkeerd. Er was niks meer te eten.
De charmante presentatrice: Ik heb het bij wijze van spreken met tranen in de ogen gelezen. Het kwam nogal aan bij mij, sommige fragmenten. Was dat niet deprimerend, om al die ellende naar boven te hengelen?
De tweede historicus: Het is gewoon fascinerend om te zien hoe mensen in zo’n situatie functioneren. Als je eenmaal de fascinatie hebt met zo’n oorlog, en de Eerste Wereldoorlog is mijn fascinatie, als het eenmaal je hobby is … (Het radiosignaal valt weg.)
(changement.)
Direct na de verkiezingen verscheen er een boek van voormalig VVD-vice-fractievoorzitter Bibi de Vries over de zittingsperiode 2003-2006. Dat was een periode waarin veel gebeurde, zeker rond de VVD-fractie. De leiderschapsstrijd tussen Van Aartsen en Zalm, het vetrek van Wilders, de opkomst van Verdonk, het abrupte vertrek van Ayaan Hirsi Ali, rustig vaarwater kon je het niet noemen.
Daarnaast was Bibi de Vries, vertegenwoordiger van de rechtervleugel binnen de VVD, iemand die een hekel had aan versluierend taalgebruik. Dat beloofde veel voor het boek Haagse Taferelen, De VVD 2003-2006. En eerlijk is eerlijk: het boek leest als een trein.
Jammer genoeg is dat zo ongeveer het enige positieve wat er over dit boek gezegd kan worden. Van de belofte van een visie op de gebeurtenissen van een insider komt namelijk bar weinig terecht. Op een enkele weinig opmerkelijke uitspraak van een fractiegenoot na, had een goed voorbereide parlementair journalist dit boek óók kunnen schrijven.
Nog pijnlijker is het ontbreken van een duidelijke, onderbouwde visie. Zeker, De Vries roept regelmatig dat iets slecht is voor het MKB en dat het MKB “de motor van onze economie” is, maar hanteert dat meer als een mantra dan dat ze nou uitlegt waarom dat het geval is. Ze komt steeds weer aanzetten met het MKB als argument wanneer het gaat over het aanmerkelijk belang-tarief en de vennootschapsbelasting. Juist in het MKB zijn er erg veel kleine ondernemers die helemaal geen BV hebben, maar in een andere ondernemingsvorm hun bedrijf runnen. Bovendien zegt ze er niet bij dat de aanmerkelijk-belangregeling aanzienlijk minder zwaar is wanneer het bedrijf wordt overgenomen. Ze gebruikt zo de hardwerkende MKB’er steeds als argument voor maatregelen die de MKB’er lang niet altijd ten goede komen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het in Transsylvanië gelegen Sibiu wordt gezien als de bakermat van de vroege middeleeuwse cultuur in Europa en herbergt orthodoxe, katholieke, protestante, Roma, Duits-Saksische en Hongaarse inwoners. Sibiu is in 2007 culturele hoofdstad van Europa.
Terwijl u nog druk bezig was de geretouneerde ’te veel’ betaalde EU-contributie in één nacht de lucht in te schieten zijn ‘ze’ er toch echt bijgekomen: Roemenië en Bulgarije. De Europese Unie heeft er in één nacht twee snel groeiende economieën en bijna 30 miljoen overwegend jonge inwoners bijgekregen. Geert Wilders -onze eigen graaf Dracula- eet zijn hart uit maar onze Europese Culturele Hoofdstad is dit jaar het Roemeense Sibiu te samen met het super Europese Luxemburg.
Proloog, scène 6
De oudste NRC-abonnee en de een-na-oudste NRC-abonnee zitten aan de leestafel bij café Scheltema. Aan dezelfde tafel zit de kniesoor voor zich uit te somberen boven een onaangeroerd broodje kroket en een glas lauw, donker Engels bier.
De oudste NRC-abonnee: Ze hebben, ze hebben, ze hebben…
De een-na-oudste NRC-abonnee: Als het om mensenlevens gaat, moet de staat niet voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.
De oudste NRC-abonnee: Ze hebben, ze hebben…
De een-na-oudste NRC-abonnee: Optreden door aftreden. Dat is heel goed gezegd.
De oudste NRC-abonnee: Ze hebben Donner de laan uitgestuurd! Onze laatste integere politicus! …
De een-na-oudste NRC-abonnee: Nee, nee. HIj heeft zijn politieke verantwoordelijkheid genomen. En dat siert hem.
De kniesoor (kijkt op uit zijn mijmering en mengt zich in het gesprek): Heren, weet u nog hoe dat ging ten tijde van de brand in het cellencomplex? Eerst zou het gaan om criminelen en toen werden het illegalen. En inmiddels zijn dat inwisselbare begrippen geworden. Een illegaal is een crimineel, alleen hij wordt nog slechter behandeld. Want als je ze goed behandelt, komen ze daarna weer terug. Maar wat is een illegaal, au fond? Het is gewoon iemand zonder papieren.
De oudste NRC-abonnee: Ja, ze hadden er helemaal niet moeten zijn. Dan was er niks gebeurd.
De een-na-oudste NRC-abonnee: Als ze er niet geweest waren, waren ze er niet geweest.
De kniesoor: En dan waren ze er niet geweest.
(changement.)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Proloog, scène 4
Uruzgan. Journalist Arnie embedded aan het front. Hij wordt aangesproken door majoor Vleugels.
Majoor Vleugels: Doe dat ding nou maar aan. Je wilt hier toch niet de held spelen, wel? Ze gebruiken echte kogels weet je.
Soldaat Arnie: Het vloekt een beetje met m’n poloshirtje, maar allah.
Majoor Vleugels: Inshallah. We moeten het vertrouwen van de bevolking winnen. In Rome do as the Romans do. Het is een wederopbouwmissie.
Soldaat Arnie: Stond er hier dan nog wat om wederop te bouwen?
Majoor Vleugels: Het vertrouwen, Arnie. Vertrouwen in de mensheid. Vertrouwen in ons. In de democratie. Doe je scherfvest aan en zet je Willempie-hellempie op.
(Soldaat Arnie krijgt een helm op, maar die is te klein. Medium is niet meer voorradig. Dus het wordt large. De helm zakt voortdurend over z’n bril.)
Majoor Vleugels: Maar goed dat jij niet hoeft te schieten.
Soldaat Arnie (schrijft): Het is nu nog rustig in Camp Unicorn, maar hoe lang nog? (Tegen majoor Vleugels) Best wel saai, zo’n oorlog.
Majoor Vleugels: Het is geen oorlog, Arnie, het is een peace-keeping mission op de roadmap to freedom. Wederopbouwen. En je vooral niet in je eentje of zonder scherfvest buiten het kamp begeven. Wij zijn hier ook om jou te helpen. Want als je een goed verhaal hebt, dan moet je het ook kunnen opschrijven.
Soldaat Arnie: Ay ay.
(changement.)
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
