Aldus een kop in de Telegraaf van woensdag. Of vind u deze mooier, op GeenStijl: Agent John (020) over de MOE-lander TERREUR. Geenstijl had een stukje van agent John Beerman van de Amsterdamse politie. Deze agent had in het politieblad ‘Blauw’ een kolom geschreven waarin hij een paar pittige uitspraken doet. Ik beperk mij tot de cijfers. Geenstijl: De laatste 1800 verdachten in onze regio waren als volgt verdeeld: Pools 317, Roemeens 253, Leetowers 206, Bulgaars 55, Nederlands 226, waarvan deels met een dubbele nationaliteit [lol-red]. Van deze 1800 hadden er slechts 117 een vast adres in Nederland."
ACHTERGROND - Een scheikundige in Massachusetts, VS staat terecht voor het verkeerd behandelen van drugs samples in strafzaken. Ze heeft 60.000 samples behandeld in 34.000 zaken. Ze wordt verdacht van opzettelijk verkeerd behandelen van de samples, nu blijkt dat ze over haar opleiding heeft gelogen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een crimineel is een crimineel. En straattuig is straattuig. Dus Nederland: deal with it: ook de crimineel Ahmed is van ons. Geef hem geen legitimatie voor zijn daden. Spreek ook hem aan als een burger die verantwoordelijk is voor deze samenleving, en reken hem vervolgens daar op af. Dat schrijft Dilan Yesilgöz, redacteur van Republiek Allochtonië.
Burgemeester Hoes heeft een groot probleem met drugsrunners in zijn stad. Hij heeft onderzoek laten doen naar de herkomst van deze criminelen en is tot de conclusie gekomen dat het veelal Marokkaanse Nederlanders uit Rotterdam, Gouda en andere grote steden zijn. Het zijn draaideurcriminelen die opgepakt worden omdat ze dealen en vanwege ons rechtssysteem de volgende dag weer buiten staan. De burgemeester heeft er ongeveer 500 in zijn stad. ‘als je er 100 aanpakt, staan er weer 100 voor de deur’. Een hardnekkig probleem waar deze burgemeester wat mee moet. En met onze huidige wetgeving is het nogal lastig om deze gasten keihard aan te pakken. De volgende dag staan ze immers weer lachend buiten. Om toch enige actie te kunnen ondernemen heeft de burgemeester het voornemen om het eergevoel van deze Marokkaanse drugsrunners aan te spreken. Dit wil hij doen door met de families in Marokko in contact te komen, ze te vertellen wat voor puinhoop hun neefje hier in Nederland ervan maakt. Echter, naar mijn mening is dit ook een heilloze aanpak.
Al in de jaren negentig brachten criminologen cultuur en afkomst in verband met criminaliteitscijfers van bepaalde bevolkingsgroepen. Daar waar zij destijds door politiek correct Nederland werden uitgemaakt voor racisten, is het nu van links tot rechts gangbaar om zowel de problemen als de oplossingen vanuit culturele achtergronden te verklaren en te formuleren.
Vanmiddag vindt in de Tweede Kamer een plenair debat plaats over het drugsbeleid. Het was al bekend dat de huidige coalitie voor beperkingen in het gedogen van softdrugs was. Maar nu treedt de VVD naar buiten met het voorstel om hasj maar gewoon helemaal te verbieden. De reden? Marokkaanse drugsbendes verdienen er teveel aan.
Zowel bij dit voorstel als bij het overige beleid van de laatste anderhalf jaar ontbreekt het volledig aan een realistische onderbouwing. Sinds wanneer helpt het illegaal maken van drugs tegen de drugshandel? 50 jaar “war on drugs” heeft ons immers geleerd dat precies het omgekeerde het geval is. Waar is de bewijsvoering dat het illegaal maken van iets ervoor zorgt dat er minder gebruik zal zijn? Het enige wat zal gebeuren (en dat is wel aantoonbaar) is dat de aanvoer voor het gebruik zich van het gedooggebied in de coffeeshops naar de illegale straathandel zal verplaatsen.
En waarom worden drie decennia van succesvol gedoogbeleid genegeerd? Komt dit alleen maar doordat de buitenlanders niet meer mogen profiteren (hetzij als crimineel, hetzij als consument) van ons half-gedoogbeleid? En als dit al het geval is, waarom dan niet juist kiezen voor de omgekeerde weg. Alles legaal maken zodat de illegale bendes niet meer kunnen profiteren en we open met onze buurlanden kunnen praten over verandering van de positie ten opzichte van drugs. Weg probleem.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Een gastbijdrage van Martijn de Koning.
Eén van mijn vaste lezers maakte mij attent op Mart’s blog met een stuk over ‘geïnstitutionaliseerd Marokkaantje pesten‘. Hij schreef dit naar aanleiding van de volgende poster in het kader van een wervingsactie van de politie voor nieuw personeel.
U ziet hier het bijbehorende filmpje:
De campagne maakt overigens gebruik van wel meerdere stereotyperingen:
Maar ik wil het even hebben over het deel met de hangjongeren. Zoals in het blog wordt opgemerkt gaat het niet zozeer om de diender op straat maar om de copywriter die de slogan ‘Kun jij duidelijk maken dat niets doen ook overlast kan geven?‘ heeft bedacht en de politieorganisatie die deze campagneposter en film goedkeuren. Wat hier gebeurt is te zien als onderdeel van de criminalisering van ‘hangjongeren’. Waar het eigenlijk door de geschiedenis heen zeer gebruikelijk is dat jongeren, in het bijzonder jongens, in de openbare ruimte bij elkaar komen, elkaars grenzen en die van anderen aftasten en nieuwe grenzen vastleggen als onderdeel van het proces van opgroeien, zien we eveneens dat dit altijd met argusogen gevolgd wordt door volwassenen. Het zijn immers deels de grenzen die volwassenen gesteld hebben die worden afgestast, uitgedaagd, overschreden en veranderd. De hangplekken krijgen voor jongeren een speciale betekenis tijdens en door het hangen als een plek waar men elkaar ontmoet en waar ze hun identiteit en het idee van zichzelf zijn vorm en inhoud krijgen. Uit allerlei onderzoeken blijkt dat mensen jaren later daar nog met enige nostalgie aan terug denken bijvoorbeeld als ze er langskomen. Het is één van de manieren waarop een verbondenheid met iemands lokale omgeving wordt geschapen. Het gaat ook om het claimen van een plek en ruimtelijke autonomie ten koste van andere hanggroepen en volwassenen bijvoorbeeld door het achterlaten van graffiti of ‘rommel’ (meer dan eens afval van de Mac waar men net vandaan komt).
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.