Een paar weken geleden deed ik door mijn woede een verkeerde aanname. Ik schreef in mijn stukje over het aanslaan van het iPod gebruik op het werk namelijk dat ik ook al voor de MP3 speler een afdracht naar de artiesten had gedaan. Dat blijkt nog niet zo te zijn. Maar..... daar wil de Stichting Thuiskopie alsnog iets aan gaan doen. Dus maar eens kijken bij deze "belangenbeheerder" met een via de wet geregeld monopolie op het innen van deze gelden. Ah, zie daar (pdf), de interne kosten zijn tussen tussen 2003 en 2007 met een factor 3 toegenomen van €824.000 naar €2.367.000, maar de inkomsten zijn na een piek weer op hetzelfde niveau gekomen. Tja, dan moet je wel zoeken naar extra inkomstenbronnen anders komt je eigen baantje op de tocht. De investering van een rechtszaak is dan gerechtvaardigd. Ik wist trouwens niet eens dat ik zoveel geld moest afdragen voor mijn blanco cd's (€0,56) en blanco dvd's (€0,60) die ik toch echt voor 99% alleen maar gebruik voor backup van mijn eigen spullen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Margreet Dolman, het typetje van Paul Haenen dat al sinds 1821 uit de verkleedkist wordt getoverd, deed onlangs in haar ultrakorte NPS-programma ‘De kunst van Margreet Dolman’ een beetje promotiewerk voor Omroep C. Dat mocht kennelijk van de NPS (of niemand anders, behalve de stagiair, was nog op kantoor toen de aflevering op betacam werd afgeleverd). Wat níet mocht van de NPS, was het betreffende fragment (gewoon geript van uitzendinggemist.nl) van Dolman plaatsen op de site van Omroep C. Gevolg: fax van juridische zaken.
Omroep C is één van de initiatieven die meer leden dan kijkcijfers zullen hebben maar toch een poging doen om onderdeel te worden van het publieke bestel – en terecht. Welke andere zender zou het nog eens in zijn hoofd halen om mogelijk een tv-serie van Wim T. Schippers te produceren? (het zou tijd worden).
Het stukje waarin Dolman pleit voor een nieuwe omroep voor kunst en cultuur, mag niet op de site van Omroep C. ‘Uw organisatie heeft geen toestemming om het fragment te gebruiken,’ aldus de NPS. De hele fax kan je hier lezen. Nou, nou. NPS-hoofdredacteur Kunst en Cultuur Bart Soepnel (tot vorig jaar verantwoordelijk voor de filmprogrammering op SBS en Veronica), is vast bang voor concurrentie in de vorm van een écht artistiek eskader van Omroep C.
Het is begrijpelijk dat voor makkelijk kopieerbare producten uit de creatieve hoek (muziek, films, boeken) er een zekere bescherming is van het copyright en dat er regelingen zijn om de makers een rechtmatige beloning te geven.
Maar soms gaat het te ver. Ik had er al problemen mee in de volgende constructie: Een omroep koopt een CD en doet dus een eerste bijdrage aan de artiest (en heel veel aan de productiemaatschappij). Vervolgens betaalt de omroep nogmaals bij iedere keer dat ze het nummer uitzenden. Kan ik me ook nog iets bij voorstellen. Er luisteren immers mensen mee die er tot nu toe nog niets voor betaald hadden (maar ook velen die misschien al zelf de CD hadden, dus het is al wat krom). Maar dan moet vervolgens ook nog eens het bedrijf waarin de radio aanstaat aan de Buma/Stemra betalen voor het luistergenot. En dan ben ik het helemaal kwijt.
Maar goed, iedereen scheen daarmee te kunnen leven. Ik ook, want ik luister geen radio op mijn werk.
Maar vanaf vandaag ben ik, of beter gezegd mijn werkgever, ook doelwit. Hij moet namelijk betalen voor het feit dat ik naar MIJN iPod luister met MIJN muziek waar IK voor betaald heb (ik download namelijk niet). En dan breekt mijn klomp.
Let wel, dit is een uitspraak van de rechter, niet van Buma/Stemra. Maar die vinden het prima begrijp.
De redenering van de rechter was dat er een bedrijfsbelang was door het feit dat iemand die een iPod luistert beter presteert.
What’s next? Moet mijn werkgever straks ook een kleine afdracht doen omdat ik het nou eenmaal fijn vind om in ondergoed van Marlies Dekkers rond te lopen en ik daardoor beter presteer?
Even voor de goede orde. Ik betaal heel bewust voor producten van artiesten die ik goed vind. Zo krijgen zij waar ze recht op hebben. Maar als de hele industrie (opletten artiesten!) alle mogelijke kanalen gaat lopen uitmelken (bijdrage voor de lege cd’s, bijdrage voor de MP3 speler, bijdrage van mijn werkgever, bijdrage van de radio, etc…..) dan haak ik af.
Waarom? Omdat mijn geld dan vervolgens gespreid wordt over alle artiesten. En dat wil ik niet. Ik wil namelijk alleen betalen voor artiesten die ik goed vind. Dat heet gewoon marktwerking. Ik ga geen kneusjes subsidiëren via de Buma/Stemra.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Je hoort niet veel over Joe Biden. Hij valt een beetje bleekjes weg in de machtige schaduw van Obama. En wat betreft blundernieuws haalde hij het niet bij Palin. Zij kreeg daardoor drie keer zoveel aandacht in de media. Dat terwijl Biden er zelf ook wat van kan. Zo verzocht hij tijdens een campagnebijeenkomst de lokale politicus Chuck Graham op te staan. “Stand up Chuck, let them see ya.” Graham wilde wel opstaan, maar helaas zit hij al sinds zijn zestiende in een rolstoel. Lees het stuk Joe Biden, de onzichtbare blunderaar in de Stentor voor meer blunders.
Dit soort verhaaltjes is natuurlijk leuk, maar de focus op blunders gaat ten koste gaan van de aandacht voor de inhoud. Nu de strijd gestreden is, kan eindelijk eens die inhoud onder de loep genomen worden. Daarbij zal ik het grote verhaal even vermijden. Interessanter namelijk nog dan zijn standpunten over Israël of abortus, is zijn stemgedrag als senator op het gebied van privacy en copyright wetgeving.
Biden heeft het zijn missie gemaakt de copyright rechten van de muziek- en filmindustrie te beschermen ten koste van de burger. In 2002 diende Biden een voorstel tot een wet in die het aanpassen van mp3-spelers zodat je je eigen muziek of software er op kan zetten, strafbaar maakt. Alleen al de poging ertoe zou je 5 jaar gevangenisstraf kunnen opleveren of een boete van 25.000 dollar. Biden werd gesteund door bedrijven als News Corp., de eigenaar van de Amerikaanse televisiezender FOX.
Invloedrijke multinationals als Verizon, Microsoft, Apple, eBay en Yahoo waren er juist tegen en uiteindelijk ging de wet niet door.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.