Gayparade niet schandalig genoeg

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

Pruimen- en perzikenplukkers, Syrisch-Koerdische boeren in het noordoosten van Libanon, worden verpletterd door Israëlisch rakettenvuur.
Waar is Europa?
Hezbollah trakteert de dorpelingen in Noord-Israël op honderden Syrische 301-raketten.
Waar is Europa?
De gezanten van Europa pendelen tussen de hoofdsteden in het oorlogsgebied, krachteloos, want het zijn mannen zonder standpunten. Javier Solana, buitenland-coördinator van de Europese Unie en de slimste netwerker van Europa, reist van Damascus naar Beiroet en via ingewikkelde omwegen naar Jeruzalem, samen met zijn sociaaldemocratische kameraad, de Spaanse minister van Buitenlandse Zaken Miguel Ángel Moratinos.
Ze zijn radeloos, want ze kunnen niets omdat Europa verdeeld is. De Fransen steunen met omslachtige verklaringen Libanon, de Engelsen begrijpen de interventies van Israël, de Duitsers onthouden zich altijd als Israël in het geding is.
Nederland heeft zijn eigen routinier, minister Ben Bot van Buitenlandse Zaken. Hij is geen Midden-Oosten-specialist, geen man met unieke contacten in Syrië, Israël of Libanon. Maar Bot verdwaalt nooit in het Brusselse labyrint, hij weet in welke zalen de teksten worden geformuleerd waarmee Franse en Amerikaanse diplomaten proberen een unaniem standpunt van de VN-Veiligheidsraad te bereiken.
Het maakt allemaal een belabberde indruk. Iedereen weet dat tijd wordt gerekt, want de Amerikanen, met in hun kielzog de Engelsen, wachten totdat Israël de beoogde bufferzone in Zuid-Libanon onder controle heeft.

Behalve de lafheid van de Europese leiders valt nog iets op: hun onervarenheid met de conflicten in en de geschiedenis van het Midden-Oosten. De nieuwe minister van Buitenlandse Zaken van Engeland, Margaret Beckett, kent niemand in de regio persoonlijk. Condoleezza Rice, haar Amerikaanse ambtsgenoot, is niet getraind in overredingskunde en improvisatie. Er zijn geen souffleurs om haar heen die nog met Henry Kissinger hebben gewerkt.
Rice maakte zondag een onvergetelijke fout, toen de Libanese premier Fuad Saniora haar na het dramatische bombardement op Kana meedeelde dat ze niet meer welkom was in Libanon. “Het spijt me, ik ben al onderweg naar jullie toe,” had ze moeten antwoorden.
Wat evenzeer verbaast, is dat de koningen van Marokko en Jordanië, een nieuwe generatie, opgeleid aan universiteiten in Londen en New York, geen enkele rol spelen. Dat is verontrustend, hun vaders bemiddelden en kalmeerden, bespeelden de media en waren onmisbare bruggenbouwers.

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

Opmerkelijk tafereel dinsdag op het afgesloten Bos en Lommerplein: Murat Segili, een van de elf zelfstandige ondernemers op het plein, geeft een interview aan een ploeg van AT5. De leiding van het stadsdeel wordt tamelijk nerveus van de media en tracht alles te coördineren: ‘mediacontacten’ moeten worden aangemeld, zodat een medewerker van de afdeling Communicatie als spion-toezichthouder het interview kan bijwonen. De voorlichter die Murat schaduwt, komt rechtstreeks van het strand, in bermuda en slippers.

Behalve tijdens officiële crisisvergaderingen heeft dagelijks bestuurder Gert Timmer, belast met Economische Zaken (en ‘Buurtgericht werken’) nog geen persoonlijk contact opgenomen met de gedupeerde winkeliers. Lodewijk Asscher, de wethouder van het echte stadhuis op het Waterlooplein, is maandag wel op bezoek gegaan bij de winkeliers. Hij schrok van de toestand, prees – heel tactisch – de inzet van alle ambtenaren, maar begreep meteen dat het nog niet goed functioneerde, met al die tussenschijven en het overleg. Hij stuurde de volgende dag meteen ambtelijk manager Martin de Kok, die verstand heeft van kleine bedrijven en beschikt over een mandaat, zodat eindeloze procedures bekort kunnen worden.

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

Vorige week zaterdag at ik linzensoep in het Turkse restaurant van Murat Saygili op het Bos en Lommerplein. Ik kom er graag; de onderneming van de familie Saygili behoort met die van de Genco-dynastie tot de beste van de stad. Hun zaken zijn de locomotieven van een straat, plein of winkelcentrum. Neem het restaurant van Murat. Voor vijf euro wordt een uitstekende dagschotel geserveerd. Salade vooraf, niet zo’n Hollands bordje gras met een verpieterd tomaatje, maar een bord vol crudités, pepers en citroenen, met een grote schaal brood erbij. Daarna een stoofschotel van lamsvlees, met rijst, aardappels en groente.

Op het oude plein hadden de Saygili’s vier aan elkaar geschakelde winkels: comestibles, groente, een slagerij en een shoarmazaak, allemaal apart. Op het nieuwe plein zou alles beter worden. Grandioos zelfs, beloofden de stadsdeelbestuurders. Het plein zou Bos en Lommer ‘op de kaart zetten’. Maar het nieuwe plein symboliseert Het Grote Amsterdamse Onvermogen. De bestuurders hebben zich laten misleiden door de projectontwikkelaars : commerciële routiniers die geen enkele interesse hebben voor complexe buurten. De gemeente Amsterdam is niet in staat van dit soort projecten een succes te maken, een voorbeeld van stedelijke vernieuwing waarop de Amsterdammers trots kunnen zijn en dat getoond kan worden aan buitenlandse gasten. Job Cohen moet zich schamen voor de wandaden die hebben plaatsgevonden op het Bos en Lommerplein, uitgerekend in een van de armste wijken van de stad.

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

Arthur Doctors van Leeuwen wil zich kandideren voor de VVD. Bij
de PvdA wordt zelfs Bart Tromp genoemd.

Over de mystieke bestuurlijke gaven van de staatsman Ruud Lubbers moet het beste boek nog worden geschreven. Bert Steinmetz, redacteur van deze krant, schreef zes jaar geleden een interessante biografie over de gewezen premier, maar LUBBERS, een handboek zoals de postmoderne architecten Rem Koolhaas en Ben van Berkel over zichzelf hebben laten samenstellen, is er helaas nog niet.

Lubbers werd vele jaren in balans gehouden door twee krachten: AR-politicus Jan de Koning en zijn secretaresse Betsy Dijk. Als De Koning in de ministerraad met zijn linkeroog knipperde, wist Lubbers dat hij even moest wachten. De Koning kalmeerde hem, ook als Lubbers – een telefoonfreak – pal voor een lastig publiek optreden nog even iets wilde uittesten. Betsy Dijk was ’s ochtends om zeven uur aanwezig in het torentje. Zij nam met een prachtig Haags accent de telefoon op. Vaak was het niet eens nodig met de premier doorverbonden te worden, Betsy loste alles op. Bijna twintig jaar diende ze eerst Lubbers en later Wim Kok en ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo onverstoorbaar doorwerkte –
althans, zo leek het – tijdens politieke crises.