Emancipatieprobleem
GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor interessante gastloggers, deze maal voor Margo Trappenburg. Margo is sinds 2000 universitair hoofddocent bij de Utrechtse School voor Bestuurs- en Organisatiewetenschappen. Sinds maart 2004 combineert zij deze functie met een part time bijzonder hoogleraarschap Patiëntenperspectief aan het Instituut Beleid en Management van de Gezondheidszorg.
Hoger opgeleide vrouwen hebben het relatief makkelijk. Hoger opgeleide mannen trouwens ook. Hoogleraren en universitaire docenten kunnen een groot deel van hun werkweek zelf inrichten. Zij moeten colleges geven, zij hebben af en toe een vaste vergadering, maar ze kunnen zelf beslissen of ze op vrijdagmiddag in Sliedrecht een lezing willen houden. Ze kunnen in overleg met hun studenten bepalen wanneer deze langs komen om hun scriptiehoofdstukken te bespreken en als ze ?s nachts een artikel willen schrijven, zodat ze overdag hun zoon kunnen aanmoedigen bij een voetbaltoernooi, dan doet niemand daar moeilijk over.
Journalisten hebben een vergelijkbare vrijheid bij het plannen van interviews. Huisartsen kunnen zelf bepalen of zij hun patiënten een inloopspreekuur in de ochtend willen bieden. Menige organisatieadviseur mag zijn adviezen en rapporten thuis schrijven. Advocaten en notarissen bestellen hun cliënten op een uur dat hen schikt en dominees organiseren de zielzorg naar eigen goeddunken. Managers, bazen en directeuren ten slotte hebben vanwege hun status de macht om hun eigen agenda te bepalen.


Aha, Rob ziet zich als Bill en daar gaat het mis, want op de vraag of Oudkerk altijd de nationale hoerenloper blijft, haast hij zich te zeggen: ‘
De telefoon stond de laatste week niet stil. Of ik inzage had in mijn AIVD-dossier? Nee dus. Wat schiet ik er mee op. De saillante details zijn zwart gemaakt. En na lezing loop je de rest van de dag paranoïde rond. Daarbij heb ik meer twijfels over de werkwijze van die andere club, de Militaire Inlichten- en Veiligheids Dienst MIVD. Die loopt me in Afghanistan constant voor de voeten. Bij mijn laatste bezoek aan Tarin Kowt kreeg ik binnen tien minuten een telefoontje – uit Den Haag! Een medewerker van de afdeling propaganda: ‘Ja, Arnold we weten dat je er zit. Als we je kunnen helpen, aarzel niet om te bellen.’ Waarna het ‘Karskens-bashen’ weer begon. Medewerkers achtervolgden me ditmaal niet met een draaiende camera, zoals op de foto, maar ik word onderhand spuugzat van die kwalijke roddels en leugens die over mij verspreid worden. De Talibs rammelen aan de poort van Tarin Kowt en hun moed gaat niet verder dan het pesten van een verslaggever. Geen wonder dat we die oorlog daar verliezen!
Ciske de Rat. Tarzan. Evita. Dirty Dancing. De Fabeltjeskrant De Musical. Als je de musicals van het nieuwe theaterseizoen zo bekijkt, kun je maar één ding constateren: Het is blijkbaar heel moeilijk om met iets vernieuwends te komen.
Maar de VVD laat met het vandaag verschenen
De maakbare maatschappij was ooit een van de stokpaardjes van het
In de afgelopen tien tot twintig jaar lijkt het idee van een maakbare maatschappij zich volstrekt te hebben verweven met het individualisme; de maakbare mens. Dit is voornamelijk in het verantwoordelijkheidsgevoel terug te vinden. Als alles maakbaar is, dan betekent het dat een gebrek, het maken van een fout, terug te voeren is op menselijk falen, onkunde of onwil.
Zaterdag vierde het weekblad