Duyvendak? Andreas Baader, dat was pas een vent!

De gebeurtenissen in Nederland zijn altijd een soort Madurodam-versie van wat er in de wereld gaande is. De politieke moorden en terreurdaden in Nederland vallen in het niet bij 9/11 en andere terreurdaden in het buitenland. In de jaren zeventig en tachtig hebben wij dan misschien Duyvendak gehad, maar in vergelijking met de Duitse terroristenleider Andreas Baader is hij toch echt niet meer dan een vriendelijk geitenwollen-sokkentype. Ook in Duitsland is men op dit moment weer bezig met het radicaal-linkse verleden. In Duitsland is de manier om met het verleden om te gaan om er een film over te maken. Zodra er een belangrijke film over een onderwerp wordt gemaakt, betekent het dat het onderwerp in kwestie bespreekbaar is geworden. Dit gold voor het nazi-verleden, met Der Untergang, en voor de DDR, met Das Leben der Anderen en Good Bye Lenin. Deze week komt de film Der Baader-Meinhof Complex uit, over de Duitse radicaal-linkse beweging de Rote Armee Fraktion, waarvan Andreas Baader de bekendste leider was.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Burmese oppositie geveld door DDOS-aanvallen

Protesterende monniken in Yangon, september 2007 (Foto: Flickr/racoles)

Aan de vooravond van de verjaardag van de monnikenopstand in Burma worden de websites van oppositiegroepen geteisterd door DDOS-aanvallen, waardoor ze onbereikbaar zijn geworden. Democratic Voice of Burma, New Era Journal en The Irrawaddy liggen plat. De eerste is gevestigd in Oslo, de andere twee in Bangkok.

The Irrawaddy, die tijdens de opstand veel nieuws naar buiten bracht, is tijdelijk uitgeweken naar Blogspot. In een mail die naar de abonnees gestuurd is, beschuldigt de redactie de Burmese junta ervan achter de aanvallen te zitten. Internetverkeer van en naar Burma is de afgelopen dagen extreem traag geworden.

Hoe het ook zij, het zal de junta goed uitkomen dat er dezer dagen zo min mogelijk authentieke nieuwsbronnen beschikbaar zijn om de bloedige onderdrukking van de opstand van vorig jaar te herdenken en een nieuwe stand van zaken te schetsen. Dus is de DDOS-aanval zelf nieuws geworden.

The Irrawaddy meldt dat oppositieleidster Aung San Suu Kyi haar hongerstaking heeft opgeschort na concessies van het regime. Ondertussen loert nog altijd escalatie. Steeds vaker gaan bommen af. Jonge monniken overwegen geweldloosheid te laten varen. De strijd om democratie en mensenrechten kan ieder moment cyberspace weer verlaten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

John McCain is jong genoeg

Chomeini, nog steeds zeer geliefd in Iran (Foto: Flickr/Matthew Winterburn)

De Democraten worden op dit moment afgestraft voor een poging om politiek op valse grondslagen te voeren. Ze hoopten John McCain te kunnen verslaan door er op slinkse manieren op te wijzen dat hij te oud was voor het hoogste ambt. Met 72 zou hij inderdaad de oudste president zijn geweest die ooit was aangetreden. Deze zwakheid werd hem de afgelopen maanden genadeloos ingepeperd. Maar nu de 44-jarige huppelkut Sarah Palin zijn running mate wordt, gaat er opeens iets jeugdigs van de Republikeinse campagne uit. De Democraten weten even niet meer waar ze het zoeken moeten, en zijn achter komen te liggen in de peilingen.

Het probleem van de eerdere aanpak van de Democraten is dat het objectief onwaar is dat een man van 72 of ouder geen goed leider meer kan zijn. Konrad Adenauer werd geboren in 1876, en werd bondskanselier van West-Duitsland in 1949, op 73-jarige leeftijd. Hij bleef het tot 1965, en wordt nog altijd beschouwd als één van de allerbeste leiders die Duitsland ooit gehad heeft.

Nelson Mandela, geboren in 1918, werd president van Zuid-Afrika in 1994. Hij was 76 jaar oud, en kreeg de macht op een beslissend punt in de geschiedenis van zijn land. Als staatsman is hij nog altijd legendarisch.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Sarah Palin, feministisch boegbeeld

Sarah Palin op bezoek in Irak (Foto: Flickr/asecondhandconjecture)

Een filmpje op Comedy Central liet mooi de hypocrisie van republikeinen inzake feminisme zien. Maar het omgekeerde had CC natuurlijk ook kunnen maken. Toen Hillary Clinton nog kandidaat was, riep haar achterban om het hardst dat het zo belangrijk was een vrouw naar voren te schuiven, maar nu Sarah Palin er staat, heet het zo ongeveer dat ze niet telt als vrouw. Het is natuurlijk goed nieuws, dat voor zowel liberalen als conservatieven het geslacht van de kandidaat slechts een gelegenheidsargument is. Het gaat toch om de politieke inhoud.

Natuurlijk houdt Sarah Palin er over bijvoorbeeld ijsberen laten we zeggen curieuze ideeën op na. Van sommige belangrijke dingen weet ze helemaal niets. Ze is, zoals iedereen die het ver wil brengen in de politiek van Alaska, niet vies van wat vriendjespolitiek. Progressieve journalisten en komedianten maken eenvoudig gehakt van haar. Maar dat zijn allemaal geen diskwalificaties in de Amerikaanse politiek.

Integendeel, het heeft er alle schijn van dat we hier met een uiterst capabele en berekenende politica van doen hebben. Sarah Palin is er als moeder met jonge kinderen in geslaagd gouverneur van een conservatieve staat te worden, op een leeftijd dat Hillary Clinton nog trouw de carrière van haar man ondersteunde (voordat ze senator werd voor een progressieve staat – kunst).

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Alarmfase

Politici beloven van alles. Omdat ze het niet kunnen waarmaken, levert dat veel boosheid bij de kiezers op. En die woede van de kiezers komt vooral bij ons terecht. Want wij zijn toch het meest de partij van de gewone mensen.

PvdA-fractievoorzitter Hamer wast haar handen in onschuld, maar meldt daarna tussen neus en lippen dat alle geledingen van de PvdA in de ‘alarmfase’ verkeren en dat ze werkt aan een ‘reanimatieplan’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Akkoord in Zimbabwe – wat nu?

Leeg stembureau bij geboycote presidentsverkiezingen (Foto: Flickr/Sokwanele-Zimbabwe)

Dictator Robert Mugabe en de eigenlijke president Morgan Tsvangirai zijn het eens geworden over het delen van de macht in Zimbabwe. Er komt een staadsraad van zes mensen waarin zij met elk twee aanhangers zitten. Daar zal de ultieme macht liggen. Scepsis overheerst echter of Mugabe werkelijk de macht wil delen of slechts wacht tot het economisch beter gaat voor hij Tsvangirai alsnog met geweld buitenspel zet.

De inflatie zit op 11.000.000 procent per jaar. Nu de centrale bank het gebruik van buitenlandse valuta eindelijk toestaat, kan die tot stand gebracht worden. De hongersnood blijft, maar ngo’s mogen slechts onder stricte voorwaarden helpen. Meer en meer wordt het vee afgemaakt, omdat er toch geen voer is. Tabak is dood. Bloemen leven nog een beetje.

Niet alleen de productie is dus geïmplodeerd, maar ook de productiemiddelen zijn verwoest. Zelfs als de buitenlandse hulp en investeringen weer komen, wordt het zwaar om de economie aan de praat te krijgen. De vraag is of een regering van nationale eenheid, die vooral intern een machtsstrijd zal voeren, daartoe in staat is. Alleen al politieke rust kan de economie echter een oppepper geven.

Een betere economie zal het leven van Tsvangirai’s arme achterban verlichten, maar het grote geld zal vermoedelijk belanden bij de corrupte kliek rond Mugabe. Het lijkt een catch22 voor Tsvangirai: gaat het slecht met de economie dan bewijst hij zijn volk geen dienst, maar gaat het goed dan bewijst hij zijn volk ook geen dienst, omdat het de kansen voor Mugabe op politiek overleven vergroot. Tsvangirai heeft anderhalf jaar om zijn Houdini-kwaliteiten te bewijzen. Dan zijn er weer verkiezingen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Truth-stretching

John McCain’s campaign keeps telling voters that Sarah Palin opposed a federally funded Bridge to Nowhere that, in fact, she originally supported. It accuses Democrat Barack Obama of calling Palin a pig, which did not happen. Even in a political culture accustomed to truth-stretching, McCain’s skirting of facts has stood out this week. It has infuriated and flustered Barack Obama’s campaign, and campaign pro’s are watching to see how much voters disregard news reports noting factual holes in the claims.

Persbureau Associated Press doorziet McCain.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lipstick en gouden ringen

Barack Obama heeft Sarah Palin uitgemaakt voor een belipstickt varken. Of eigenlijk heeft hij dat helemaal niet gedaan, kijk maar:


Het is dus de ‘change’ waar McCain en Palin voor staan, waarvan Obama zegt dat het niet meer is dan ‘lipstick on a pig’. Maar de Republikeinen laten zo een buitenkansje niet liggen en zijn Obama nu aan het post-parsen: de bewuste uitspraak zou een onderhuidse seksistische aanval op Palin zijn. De hakkelige manier waarop Obama de uitspraak doet, toont al aan dat het niet waar kan zijn; dit was overduidelijk geen ingestuurde one-liner. En als je dat van mij niet aanneemt, kijk dan maar wat Poppa Bear O’Reilly er over te zeggen heeft:

Maar nu houd ik wel van een beetje surrealisme en de hele campagne gaat zo langzamerhand toch niet meer over inhoudelijke zaken. Dus lijkt het me een leuk idee als McCain verder gaat op de ingeslagen weg. Hoe bizarder, hoe beter. Een oud-Hollands spreekwoord kan hem daarbij volgens mij grote diensten bewijzen om een nog groter succes te scoren dan hij al had met ‘Bomb, bomb Iran’ en ‘How do we beat the bitch?’
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Voer voor paranoïci – de Palestine Strategy Group

Palestijn protesteert tegen de muur (Foto: Flickr/Mario theBoom)

Anti-Palestijnse en anti-Israëlische paranoïci hebben iets om hun vingers bij af te likken. Extremisten zijn meestal maar tot op beperkte hoogte in staat om onderscheid te maken tussen hun vijanden en gematigden die gewoon een redelijke, verstandige oplossing zoeken. Nu heeft een organisatie een rapport uitgebracht waarvan hun nekharen overeind zullen gaan staan. Twee jaar geleden heeft de EU (een verdachte organisatie – niet pro-Israëlisch en ook niet pro-Palestijns genoeg) een subsidie van 500.000 euro toegekend aan de Oxford Research Group (een verdachte denktank – allemaal mensen die van die villaineske Britse accenten hebben) om onderzoek te doen naar oplossingen voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. Een gedeelte hiervan hebben ze geïnvesteerd in de Palestine Strategy Group, die op de West Bank is opgezet om de Palestijnen te adviseren over hoe ze in het vervolg moeten opereren. Ook zo’n club is voor beide zijden verdacht. Extremistische Israëliërs zullen denken dat de Europese Unie door middel van deze organisatie de Palestijnen direct advies geeft over de vernietiging van hun staat, extremistische Palestijnen zullen veronderstellen dat de EU juist probeert hun strijd te ondermijnen.

Het trieste is dat juist een dergelijke groep een goede kans heeft om met verstandige oplossingen te komen. Recentelijk is er een rapport uitgekomen, Regaining the Initiative: Palestinian Strategic Options to End Israeli Occupation (.pdf). De strekking is dat de Palestijnen er goed aan doen om op te houden een eigen staat te eisen en in plaats daarvan democratische volwaardigheid binnen Israël opeisen. En dit zonder geweld te gebruiken. Een verstandige aanpak, die voor beide zijden gunstig is. De Israëliërs zullen niet meer bang hoeven te zijn voor Palestijns geweld. Anderzijds kunnen ze Palestijns geweld ook niet meer gebruiken als rechtvaardiging voor geweld en onderdrukking van hun kant – en zullen vroeger of later, uit zichzelf of onder internationale druk, aan de Palestijnse eisen moeten toegeven. Geen van beide partijen heeft echter op enig moment in de geschiedenis van het conflict voor een verstandige aanpak gekozen. Dit goedbedoelde initiatief zal waarschijnlijk niet veel uithalen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende