Wederom een bijdrage van Petra Kramer. Premier Rutte begrijpt de zorgen omtrent de samenwerking met de PVV. Alleen denkt hij dat die zorgen weg te nemen zijn door te bewijzen dat zijn Kabinet een volstrekt “normale regering” is die “op een verstandige manier beleid voert” en die “op een heel pragmatische manier samenwerking zoekt met partijen in de Tweede Kamer.” Wat de reactie van de Duitse president daarop was, wil mij via de Nederlandse media niet echt duidelijk worden maar alles wijst erop dat Christian Wulff gewoon geen zin had in ruzie bij zijn beleefdheidsbezoekje aan Rutte. In de Tweede Kamer vindt Rutte meer weerwoord. Daar confronteerde Femke Halsema hem afgelopen vrijdag met de van Clinton geleende uitdrukking “fact-free politics.” Rutte riposteerde knap, wat nou fact-free? Feit is dat wij invulling geven aan de onderbuikgevoelens van Henk en Ingrid. Die woorden gebruikte hij natuurlijk niet letterlijk maar hij voerde wel als voorbeeld aan dat rechters teveel oog hebben voor daders en te weinig voor slachtoffers. Daar wil het Kabinet met steun van Wilders wat aan gaan doen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“Buitenproportioneel.” Directeuren van een verzelfstandigde rijksdienst als Staatsbosbeheer zijn doorgaans terughoudend met commentaar op politieke besluiten. Maar de bezuinigingen die het kabinet in petto heeft, zegt Staatsbosbeheer, dwingen directeur Chris Kalden nu het zwijgen te doorbreken in een vraaggesprek in het NRC Handelsblad van vrijdag 19 november. Het kabinet Rutte halveert het budget van Staatbosbeheer en wil zo 40 miljoen besparen. Dat heeft tot gevolg dat het beheer van 250.000 hectare natuur in Nederland gevaar loopt. Verwaarlozing dreigt of het publiek zal moeten betalen voor haar ommetje in het bos? Ook zijn de duizend werknemers hun baan niet meer zeker. Maar de strijd is nog niet gestreden zo stelt Kalden. Wij spreken staatssecretaris Bleker. Deze maatregelen zijn niet met één gesprek van tafel. Toch heb ik vertrouwen in de afloop (bron: Staatsbosbeheer.nl).
Los van het feit dat de gesprekken met Bleker misschien nog wat opleveren kan het geen kwaad om ook al naar alternatieve financiering te kijken. En dan niet in de zin van sponsoring maar in een echte zakelijke deal ‘voor wat hoort wat’. Er zijn wellicht afnemers te vinden voor de ecosysteemdiensten die natuurgebieden van Staatsbosbeheer leveren zoals hout, klimaat- en waterregulatie en recreatie. Energie uit biomassa (hout, riet en gras), contracten met waterleidingbedrijven, bekijk de mogelijkheden met CO2 credits (lastig maar toch) en als het echt niet anders kan dan moeten Henk en Ingrid toch maar gaan betalen voor hun wekelijkse ommetje?
Vandaag een bijdrage van Sander Flight. Het stuk verschijnt vandaag ook in NRC Handelsblad en is eveneens op zijn site te lezen.
Cameratoezicht in Groningen heeft niet geleid tot een afname van geweldscriminaliteit in het centrum, zo bleek uit een onderzoek dat eind oktober werd gepresenteerd. Het aantal geweldsdelicten steeg in drie jaar tijd met twaalf procent. Groningen gaat desondanks door met het cameraproject en wil, tegen het advies van de onderzoekers in, ook camera’s ophangen in delen van het centrum waar nog geen camera’s hangen.
Groningen is niet de enige gemeente die cameratoezicht wil uitbreiden: een analyse van nieuwsberichten in 2009 en 2010 laat zien dat 44 Nederlandse gemeenten nieuwe camera’s hebben opgehangen of bestaande cameraprojecten hebben verlengd of uitgebreid. Als het aan het nieuwe kabinet ligt, zal dit aantal de komende jaren verder stijgen. In het regeerakkoord staat in het hoofdstuk over veiligheid: ‘Er komt meer cameratoezicht’. De nieuwe minister van Veiligheid en Justitie gaat hier niet over – de gemeenteraad moet de burgemeester toestemming geven – maar de boodschap is duidelijk: hoe meer camera’s, hoe beter.
Uit dezelfde analyse over 2009 en 2010 blijkt dat acht gemeenten na discussie hebben besloten géén cameratoezicht in te voeren. De argumenten zijn divers: te duur, te zwaar middel, kost teveel tijd, eerst andere maatregelen een kans geven. De gemeente Heerhugowaard is een bijzonder voorbeeld: hier oordeelde het OM dat de problemen niet groot genoeg waren om cameratoezicht te rechtvaardigen. De gemeente was not amused en besloot een aantal beveiligers in te huren, om overlastgevers direct aan te spreken op hun gedrag. Dit werkte zo goed dat de gemeente eind oktober 2010 besloot hun contract te verlengen en verder af te zien van camera’s.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De PVV wil korten op de uitgaven van de Europese Unie. ‘We’ betalen veel te veel aan Brussel en Nederland kan zijn eigen boontjes wel doppen. Wat dit standpunt in de praktijk betekent zien we aan het optreden van PVV-Europarlementslid Lucas Hartong in de Budgetcommissie. Voor de begroting van 2011 diende hij een waslijst aan amendementen (.pdf) in die allemaal neerkomen op het schrappen van uitgaven. Begrijpelijk vanuit de simpele invalshoek van de PVV, maar in veel gevallen allesbehalve in het belang van Nederland. Dat de PVV uitgaven van de EU wil schrappen voor discriminatiebestrijding en verscheidenheid of het Europees Vluchtelingenfonds ligt in de lijn der verwachting. Maar Hartongs rode potlood trof ook miljarden euro’s voor het Europees Sociaal Fonds, het Europese Fonds voor Regionale Ontwikkeling, het Bedrijfstoelagenfonds, het Visserijfonds (hallo, Volendam!), programma’s voor plattelandsontwikkeling, voedselzekerheid, Europol, het Hof van Justitie, de Europese Ombudsman en een lange rij onderzoeksfondsen…
Het wegvallen van deze uitgaven zou een gat in de begroting slaan van vele Nederlandse bedrijven, gemeenten, provincies en universiteiten. Het is niet ondenkbaar dat vele punten uit het nationale verkiezingsprogramma van de PVV volstrekt onuitvoerbaar zullen blijken te zijn als niet gerekend kan worden op geld uit Brussel. En helaas zal er dan ook geen beroep meer mogelijk zijn aangezien ook het Hof van Justitie en de Ombudsman door Hartong op water en brood zijn gezet. Het verkwanselen van nationale belangen is nog mild uitgedrukt als je de consequenties van Hartongs optreden in Brussel zou moeten kwalificeren. Voor de bühne van het Europese Parlement klaagt Hartong ‘geldverslindende projecten’ aan en een gebrek aan verantwoordelijkheid van zijn collega’s die geen acht slaan op het belang van de mensen in het land. In de praktijk misgunt hij Nederlanders met zijn bezuinigingsvoorstellen onmisbare inkomsten voor de economie, het sociaal beleid en de veiligheid.
Afgelopen donderdag heeft de Italiaanse autoriteit die de onafhankelijkheid van de pers waarborgt een officiële waarschuwing uitgedeeld. Drie toonaangevende nieuwsrubrieken – waaronder het journaal van RaiUno – hebben een veeg uit de pan gekregen wegens ‘een sterke vooringenomenheid jegens de zittende regering’ van Berlusconi. Nou is dat op zich weinig nieuws – Italië blijft per slot van rekening een halve bananenrepubliek: dat Berlusconi zijn eigen kanalen schaamteloos inzet om zichzelf aan de macht te houden weten we al jaren, en dat Italiaanse politici bij de RAI een dikke vinger in de pap kunnen hebben is ook al meermalen aangetoond. Het toont vooral aan dat er in Italië een groot, en structureel probleem is met de kwaliteit van de informatievoorziening. Over de kwantiteit hoeven we het overigens niet te hebben. De gemiddelde nieuwsuitzending gaat na vijf minuten pseudopolitiek gedimdam over op Hart-van-Nederland-achtige huis-tuin-en-keuken-ellende. Vooral de maandagavonduitzendingen – als iedereen die zich het voorbije weekend heeft doodgereden de revue passeert – zijn een genot voor de morbide medemens. Het credo is: geef de kijker zo min mogelijk relevante informatie, en breng de informatie waar je echt niet omheen kan zo ongenuanceerd mogelijk. Het gebrek aan goede informatie corrumpeert en verlamt het Italiaanse politieke debat de laatste jaren meer dan ooit, en als je als Nederlander een tijdje daadwerkelijk afhankelijk bent geweest van dergelijke pulp, ga je de kwaliteit, integerheid, diepgang én (relatieve) objectiviteit van onze media pas echt waarderen. Daar moeten we zuinig op zijn.
Het begint nu langzaam erop te lijken dat ‘we’ in Nederland vinden dat we die publieke omroep wel even af kunnen schaffen. Het is immers een oud instituut, uit een verleden tijd, en tegenwoordig kunnen we dat heel goed aan andere partijen overlaten – de markt, filantropen, de gek die er wat voor geeft. Dit is althans de teneur van recente betogen van Huub Bellemakers en Simon Otjes. Nou kan je een heel eind meegaan met het idee dat het huidige bestel ‘oud’ is en ‘niet meer van deze tijd’, en er zijn goed argumenten te verzinnen om een aantal zaken te veranderen, maar beide betogen maken uiteindelijk een klassieke utopistenfout – dat de oplossing voor problemen zou zijn om het bestaande volledig uit te wissen en er iets geheel nieuws voor in de plaats te zetten. Een van de weinige constanten in de geschiedenis tot op heden is dat dat wat je terugkrijgt dan altijd minder is als dat wat je had. Bovendien, er zijn, Italië indachtig, gegronde redenen om buitengewoon zuinig te zijn op onze publieke omroep.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Het gaat slecht met de journalistiek. Banen staan op de tocht, er moet meer gedaan worden voor hetzelfde geld en dan heb je ook nog dat verdomde internet met haar gebruikers die gratis nieuws willen. En voor jou als nieuwsbrenger tien anderen.
Nou, daar was de afgelopen weken niets van te merken. Ergens in Chili zaten er een aantal mijnwerkers, of als je gaat voor hip kompels, 700 meter onder de grond vast. Een fantastisch human interestverhaal uiteraard. Hoe houden die mannen en hun familie, vrienden en minnaressen het vol? Perfect omdat het verhaal in delen verteld kan worden, de redding zelf ruim een dag in beslag nam en de emoties al die tijd de vrij loop werden gelaten. Smullen.
Maar, mijn beste journalistieke vrienden, waren daar nou 1300 reporters voor nodig? Was het nodig dat er – op locatie – Nederlandse verslaggevers stonden die hun praatje van twee minuten deden voor hun respectievelijke nieuwsprogramma? Dat er aan de lopende band Droste-verhalen werden geschreven over de hoeveelheid media op locatie?
Dat de grote internationale netwerken er waren, oké, maar hadden wij in het verre Nederland dat geld aan de nutteloze artikelen, de vliegreizen, hotels, en transport ter plaatse niet beter kunnen besteden? Bijvoorbeeld aan een diepgravend onderzoek van een paar maanden dat daadwerkelijk schokkend binnenlands nieuws had kunnen opleveren? Had het nou echt zoveel uitgemaakt als we de beelden van CNN hadden gepakt en daar een voice-over overheen hadden gegooid?
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Robbert van Heuven met een serie over de grootste drogredenen om te bezuinigen op kunstsubsidies. De stukken verschenen eerder op zijn eigen weblog, maar hij herschreef ze voor GeenCommentaar.
Niet alleen kabinet PVC 1 dat er aan zit te komen, wil flink schrappen in de kunstsubsidies. Vorige week bleek dat ook het demissionaire kabinet in kunst een mooie pot ziet om financiële gaten mee te dichten. Los van de vraag of dat verstandig is en of de bestuursrechter zulk onbehoorlijk bestuur toe zal laten – de huidige afspraken liggen voor het grootste deel tot 2012 vast – is het een zorgwekkende voorsortering op een culturele kaalslag de komende jaren. Op nieuwssites lopen de reactieboxjes alweer vol met allerhande voorspelbare reacties als: Frans Bauer kan het ook zonder subsidie, kunst is alleen voor rijken dus waarom betaal ik er aan mee en andere onzin. De opmerkingen zijn zelden gebaseerd op cijfermatige onderbouwing of op kennis van de sector. Natuurlijk moeten we discussiëren over het waarom van kunstsubsidies, maar dan wel graag op basis van feiten, in plaats van via de onderbuik of makkelijke oneliners. Daarom: de zes grootste drogredenen op een rij en waarom ze onzin zijn. Deel 1, deel 2 en deel 3 verschenen eerder. Hieronder het vierde en laatste deel.
(6) Kunstinstellingen kunnen meer geld uit de markt halen
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.