Ironie is een lastige stijlfiguur. Het is bij uitstek een vorm die onherkenbaar wordt als je 'er niet bij was'. Want wat bedoelt een voetbaltrainer met 'mooie bal!'? Die bal kan zowel in de kruising hangen als meters over de lat vliegen. Teletekst voorziet in een ironieteken voor doven en slechthorenden: (!). Op internet wordt zo hard geschreeuwd dat dit teken overbodig lijkt. En zo kan het gebeuren dat een politicus met relativeringsvermogen noch besef van context aangifte doet van bedreiging op een weblog en dat een OM met weinig gevoel voor verhoudingen op internet de fundamentalistisch-atheïstische weblogger (Bert Brussen) aanklaagt voor het citeren van een bedreiging (een tweet van Mohamed Ghabri waarin hij een 'rijkelijke beloning' beloofde voor degene die Wilders' keel van links naar rechts of vice versa doorsnijdt). Wat de weblogger hier nekt, is dat hij weliswaar bekend en berucht is, maar slechts in beperkte kring. Bij het OM kennen ze hem overduidelijk niet. Wat ze bij het OM wél doen, is het bloedserieus nemen van iedere bedreiging en iedere verwijzing naar een bedreiging waar de ironie niet vanaf druipt. Wat het OM had moeten doen, was de twitteraar, de blogger en Geert Wilders uitnodigen op het bureau voor een kopje thee. Dan had Mohamed Ghabri aan Bert Brussen kunnen uitleggen wat hij bedoelde met zijn tweet en dan had Brussen aan Geert Wilders kunnen uitleggen wat hij bedoelde met zijn blogpost en dan had Wilders kunnen zeggen: "Jongens, ik word knettergek van dat getwat. Het is tijd dat we accepteren dat iedereen verschillend is en dat we samen gaan werken aan de echt grote problemen in deze wereld." (!)
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Gisteren kregen we een voorproefje van wat er straks misschien mogelijk zal zijn als het OM de macht krijgt om sites zonder tussenkomst van de rechter op zwart te zetten. Bert Brussen, voltijd journalistieke internet-etter pur sang, kreeg de organisatie op zijn dak. Eerst even wat context. In maart constateerde Brussen dat een twitteraar genaamd MoManagerMo de volgende frisse tweet had geplaatst: “Rijkelijke beloning voor diegene die Wilders z’n keel doorsnijdt. Liefst van rechts naar links, maar van links naar rechts is ook ok.”
Brussen plaatste een screenshot van die tweet op zijn site onder de kop “Wilders met de dood bedreigen doe je zo“. Toegegeven, er is wat weinig context rondom het plaatje, maar als je een paar seconden nadenkt en kijkt op zijn site kan je niet anders dan concluderen dat Brussen tegen de leus ageert en hem niet onderschrijft.
Het OM dacht daar echter anders over, en sommeerde Brussen de gewraakte tweet van zijn site te halen. Het herhalen van een bedreiging is immers ook een bedreiging. Brussen weigerde, aangezien hij het nieuws vond. Na nog een sommatie van het OM en wederom een weigering wordt hij nu ontboden op het bureau om als verdachte gehoord te worden in een bedreigingszaak. Het OM wil hem dus gaan vervolgen wegens het bedreigen van Wilders.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.