Moderne cultuurbarbaren
Een jaar of drie geleden stond ik tegen de achterwand van Tivoli geplakt. Met gehoorbescherming in probeerde ik te genieten van Strapping Young Lad. Het kwam echter niet door de gebrekkige kwaliteit van het snoeiharde werk van de band dat ik niet tot genieten kwam. Het kwam door de buitengewoon knappe prestatie van een tweetal mensen een meter of drie voor me die in staat waren met hun gesprek consequent boven het geluid van de band uit te komen. Het genieten is voor mij dan moeilijk.
Recent was ik bij een concert van Joanna Newsom in Paradiso. De betoverende ijle klanken kregen het eerste uur alle ruimte. Maar toen begonnen een stel onverlaten een uitgebreide conversatie achter in de zaal over de biervoorziening. Ik heb de heren vriendelijk verzocht de conversatie te beëindigen of de zaal te verlaten. Ze mompelden iets over “waar bemoei je je mee, wij horen hier” maar verlieten toen toch de zaal.
En vandaag lees ik in de krant de recensie over het concert van Joan as Policewoman. Dit concert is mede door het gekakel van het publiek in het water gevallen.
Is hier sprake van een nieuwe trend? Hebben we hier van doen met de variant op het inmiddels wijdverbreide irritante kuchen en hoesten bij klassieke concerten?
Ik blijf het vreemd vinden dat mensen veel geld neerleggen om naar muziek te kijken/luisteren en dan vervolgens iets gaan doen wat ze in andere gelegenheden beter en goedkoper kunnen doen, zonder dat ze daarbij mensen storen die wel komen om van de ervaring te genieten.
Maar goed, dat is mijn mening. Polletje dus.