Fragmenten uit het danboek van Penelope Bijtring | 10-11-2018

Na de eerste dag heb ik niks meer in mijn dagboek geschreven. Mama vroeg me waarom niet. Ik zei dat ik het een beetje te dwingend vond. Daarop stelde ze voor alleen in het weekend iets te schrijven, bijvoorbeeld alle dingen van de week die ik belangrijk vond, een weekjournaal noemde ze dat. Dit is dan de eerste aflevering. De maandag na mijn verjaardag was een beetje bijzonder op school. We zouden die ochtend aardrijkskunde doen met meester Wijnvlek zelf, terwijl de klassemoeders (zo heten ze maar er zijn ook vaders bij) de andere groepen rekenen en taal zouden geven. Als ik aan mijn moeder over school vertel krijgt ze een rolling. We hebben maar één meester en één juf op meer dan 300 leerlingen. Mama zegt dat zij vroeger maar met 35 leerlingen in de klas zat. Verder zijn er veel vaders en moeders die helpen met lesgeven.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Fragmenten uit het danboek van Penelope Bijtring | 1-11-2018

, door

Ik werd wakker in mijn nieuwe kamer. Alles zag er kaal uit en het klonk hol. Het rook erg naar nieuw huis. Ik heb op de grond geslapen. Dat was wel leuk. Beneden hoorde ik mama en papa praten. Ze maakten ruzie, iets over slingers en ballonnen. Hé, bedacht ik toen, het is vandaag mijn verjaardag, ik ben nu 12 jaar. Ik sprong overeind en holde naar beneden. In de nog kale kamer hingen allemaal ballonnen met de tekst CO2 NEE. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en riep Goh, wat leuk. Elders (hij wil liever geen papa genoemd worden) straalde, maar mama (die Caviera heet en die ik dus maar mama noem) keek sjagerijnig (moet chagrijnig zijn las ik later in het woordenboek).

Toen gingen ze zingen: er is er een jarig, enzo. Zelfs Jup, m’n debiele broertje, deed mee (eigenlijk heet ie Jurre, maar ik noem hem altijd Jup). Hij zong heel verstaanbaar maar mijn ouders hadden zoals gewoonlijk weer niks in de gaten. Ik keek vooral uit naar kado’s. Er lagen twee pakjes op tafel. Geen van beide groot genoeg voor de nieuwe Nintendo 4Dii helaas. Mijn moeder gaf me de pakjes. Het eerste bevatte de nieuwste Griezelbus, nummer 14. Leuk, hij zou heel spannend zijn had ik gehoord. Maar ik had liever de 4Dii gehad. Mijn vader zag mijn teleurstelling en legde uit dat ik de nintendo nog krijg maar dat ie nu overal is uitverkocht. Dat luchtte op. In het tweede pakje zat een zwart dagboek, vuig. Eigen idee van Jurre, zei mama met een knipoog. Ze moest eens weten wat Jup allemaal voor ideeën heeft.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige