Op 16 maart 2020 blogde ik voor het eerst over de manier waarop de covid-19 pandemie zich toen aan het ontwikkelen was: Het virus is nu op allerlei plaatsen in Nederland aanwezig en lijkt niet meer in te dammen. Om te weten wat er dan verder gaat gebeuren heb je enig wiskundig inzicht nodig en een beetje verbeelding: je moet begrijpen wat exponentiële groei inhoudt (het resultaat van het proces van herhaalde malen met twee vermenigvuldigen) en je moet je kunnen voorstellen dat ons land, waar alles nu nog zo rustig is, binnen een paar weken in de situatie zal verkeren van Italië nu. Mijn blog van de dag daarna sloot ik af met: Gelukkig houden de anti-vaxxers zich nu even koest. De hoeveelheid nepnieuws over de gevaren van vaccinatie op sociale media is de laatste dagen drastisch afgenomen. Dat is een ergernis minder. Als het straks lukt om het covid-19 virus te bedwingen met een vaccin dan zal je zien dat de onzin vrolijk weer terugkomt, tenzij er ook een vaccin tegen domheid wordt uitgevonden. Tjonge, wat zat ik er toen mijlenver naast.
Vaccineren helpt, concludeert RUG-promovendus Maarten van Wijhe in zijn proefschrift The public health impact of vaccination programmes in the Netherlands. Van Wijhe onderzocht Rijksvaccinatieprogramma’s gericht op zeven ziektes, en concludeert dat tussen de 6.000 en 12.000 sterfgevallen voorkomen zijn onder kinderen en jongvolwassenen geboren tussen 1953 en 1992.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Je kan erop wachten, want onzin komt nooit alleen. Nee, het neemt z’n vriendjes mee. Een paar dagen geleden verscheen het verhaal van een moeder die haar jongste kind niet had laten inenten. Dat leverde, zacht gezegd, wat kritiek op (zie bijvoorbeeld hier en hier). Maar dat was blijkbaar niet voldoende voor LINDA om voorzichtig te zijn met het onderwerp en het blad presteert het vandaag om het volgende artikel op haar site te plaatsen, geschreven door Suzette Hermsen, dit keer vermomd als een weinig kritisch interview met de moeder van een “vaccinatieslachtoffertje”.
Vooropgesteld, een kind verliezen is als ouder waarschijnlijk het ergste wat je kan meemaken. En natuurlijk zoek je als ouder naar oorzaken, en is het frustrerend als die niet gevonden worden. Het is een krachtig verhaal, een moeder die haar kind “verloren heeft aan een vaccinatie”. Althans, dat maakt de LINDA ervan, want later in het artikel blijkt dat dat eigenlijk helemaal niet vaststaat, sterker nog, onwaarschijnlijk is.
En er is wel meer mis met het stuk. Laat ik het eens doorlopen. Het verhaal begint redelijk genoeg, met een beschrijving van de gebeurtenissen. Maar in de derde paragraaf gaat het mis.
Door een arts wordt officieel vastgesteld dat het kleine ventje is overleden aan een ademstilstand veroorzaakt door de vaccinatie. “Via de media moesten we uiteindelijk horen dat er nog twee andere kindjes waren overleden en dat de vaccinatie uit de handel was genomen.”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.