[qvdd] Maar vergeet ook niet, naast gedoger eerste klasse staan buiten beeld de gedogers tweede klasse: de mannenbroeders van de SGP. Daarmee is de VVD op weg naar het ‘zwarte-kousen-liberalisme’. In de jacht op de macht heeft deze partij zich in 2010 uitgeleverd: én aan een partij die de vrijheid van godsdienst betwist én aan een partij die de gelijkheid van man en vrouw betwist. In 2010…De koopzondag ligt al aan banden. In de winkels van Rutte wordt op zondag niets verkocht, behalve liberale beginselen. Af te rekenen aan de kassa van de SGP’er Van der Staaij. Alexander Pechtold pleitte afgelopen zaterdag tijdens het partijcongres van D66 voor een redelijk alternatief.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
[speld]
Gedoogpoliticus Geert Wilders is in opspraak geraakt nu hij een Limburgs paspoort blijkt te hebben. De fractievoorzitter van de Partij voor de Vrijheid was altijd fel gekant tegen de dubbele nationaliteit van bewindslieden en voerde succesvol actie tegen Ahmed Aboutaleb, Nebahat Albayrak en de dame met die moeilijke naam waarbij het voor de vorm ook moest. D66-leider Alexander Pechtold reageert geschokt.
Waar voorheen de integratie van Limburg hoog in het vaandel stond, is de afgelopen jaren steeds meer kritiek gekomen op de multilinguale samenleving. De lokale taal, het Limburgs, is moeilijk te verstaan en kent geen eigen schriftcultuur. Pechtold: “Het gaat hier dus eigenlijk om analfabeten die weigeren Nederlands te praten.” De fractievoorzitter van D66 verdenkt Wilders ervan dat hij het Limburgs wil verspreiden door heel Nederland. “Wilders heeft zich naadloos aan de Haagse mores aangepast, maar van binnen is het nog steeds een Limburger en zijn Groot-Limburgse waandenkbeelden heeft hij nooit opgegeven. Die houding noem ik ‘Limbitude’. Het is een kwestie van geduld, maar straks lullen we allemaal dat halfduits van ze,” zo waarschuwt hij.
Critici van de limburgse cultuur noemen een veelheid aan redenen waarom het behoud van de limburgse nationaliteit onwenselijk is. “Het vieren van carnaval is exemplarisch voor een achterlijke cultuur,” aldus cultuurhistoricus Bert Bokhoven. “Het buitensporig drankgebruik, de bijna dierlijke drang tot voortplanten in het openbaar, de muziek, het zijn allemaal zaken die je in Nederland niet zou moeten willen. Als je belangrijkste exportproducten kersenvlaai en Mark van Bommel zijn, mag je je sowieso afvragen of je een plaats in de Europese cultuur verdient.”
“Het noemen van breekpunten in verkiezingstijd is dom”
Wilders, Balkenende en Pechtold hebben ieder een breekpunt genoemd. Balkenende wil niet aan de H-aftrek morrelen, Pechtold zeker wel en van Wilders mag de AOW-leeftijd niet worden verhoogd. Vanwaar die breekpunten? Wellicht was het doel de kiezer duidelijkheid te verschaffen over de genoemde standpunten. Maar niet alle kiezers zijn gek. Zij weten dat spijkerharde breekpunten tijdens de onderhandelingen na 9 juni ineens boterzacht kunnen zijn. Wie nu breekpunten noemt, laat blijken de kiezer niet serieus te nemen. Balkenende maakt het van de drie heren het bontst. Eerst geeft hij aan de H-aftrek als breekpunt te zien, een dag later ziet hij D66 als mogelijke coalitiekandidaat.
Zou het toeval zijn dat de afgelopen maanden de heren alledrie genoemd zijn als premierkandidaat en op dit moment diep wegzakken in de polls? Anders gezegd: dat de politici een potje paniekvoetbal spelen?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Vanmiddag verscheen er op GeenStijl een ronkend postje van collegablogger Spin Stift waar geen speld tussen te krijgen leek: “Harde cijfers. NPO is een rabiaat PvdA-bolwerk”. De bron hiervoor was een doorgetwitterd grafiekje van iemand/iets die sinds 18 februari (net voor de kabinetsbreuk) heeft bijgehouden welke politici er op de publieke omroep zijn verschenen ..en wat bleek: het waren héél véél PvdA-ers! Er verschenen echter ook veel CDA- en VVD-politici bij publieke omroep? Ook trouwens aardig wat SP-ers en D66-ers? Niet zoveel PVV-ers, dat dan weer wel… Maar wat is nu het juiste kijkbuisquotum per partij? Zou dat niet per huidig zetelaantal verrekend moeten worden? Het Sargasso “Nuance door Statistiek” Departement deed wat hardcore number crunching en deelde het aantal tv-optredens door het zetelaantal. “Hoe meer zetels hoe meer zendtijd op de overheidsgefinancierde netten” dat klinkt democratisch toch? En wat blijkt? De NPO is potverpielekes een rabiaat D66-bolwerk?!
Pech told you so…. Natuurlijk kunnen deze resultaten ook weer gespint worden want D66 is ook links en dus blijft de publieke omroep een links bolwerk, “bepaalde mensen zijn bepaalde dingen beu”, immers.
Alexander Pechtold (D66) publiceerde vandaag een opiniestuk in de Volkskrant naar aanleiding van het eenmalige politieke roddelblad Binnenhof, een samenwerking tussen HP/De Tijd, Royalty en Weekend. In onvervalste tabloidstijl worden in deze uitgave zelfs vuilnisbakken bestudeerd, waaronder die van D66-voorman Alexander Pechtold. Ironisch genoeg was Wilders’ opmerking, nog niet zo lang geleden, dat HP/De Tijd een ‘smerig links medium’ is, nadat een HP-journaliste infiltreerde bij de PVV. Bijzonder om te zien hoe in een week een vliegramp en een vuilniszak vragen opwerpen binnen de media: hoe ver mogen we gaan? Maar gaat dit nu over de grenzen van ‘de media’ of over de grenzen (en de verkoopzucht) van een of twee titels?
Weekblad HP/De Tijd, dat zijn totaal betaalde gerichte oplage de afgelopen jaren flink zag slinken, zit sinds het aantreden van hoofdredacteur Jan Dijkgraaf in januari 2009 weer in de lift. Misschien niet eens zozeer qua verkoopcijfers, maar wel als concept. Dijkgraaf, als voormalig Metro- en Panorama-hoofdredacteur, weet hoe hij een blad ‘neer moet zetten’. Sterker, hij doet dat op een prikkelende, verrassende en soms omstreden wijze. Wie het blad in de laatste dagen van Henk Steenhuis las (voor Dijkgraafs aantreden), begreep de koers van het blad niet. Het leek wel een vergezochte potpourri van zoekgeraakte GPD-journalisten met een nietje erdoor. Onder Dijkgraaf heeft de titel zich hervonden. Of je het blad leuk vindt of niet, knap is het wel. Dijkgraaf heeft het blad cynisch, jachtig en gewaagd gemaakt.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Hallo trouwe volgers! Precies 1 jaar geleden stopte ik met twitteren, maar vanaf nu ben ik weer van de partij met m’n pa… (…) En waar ik pa schreef, bedoelde ik natuurlijk partij!” (Alexander Pechtold in twee tweets op Twitter)
Alexander Pechtold is weer aan het twitteren geslagen. Na exact een jaar afwezigheid op Twitter is het echter wel even wennen voor hem. Om ubertwitteraarster Femke Halsema (met ruim 41.000 volgers) te overklassen, moet hij verder flink aan de bak gelet op zijn teller die op ruim 24.000 volgers staat. Een jaar niet twitteren heeft hem ten opzichte van de even lakse twitteraar Wilders (ruim 16.000 volgers) echter opvallend weinig pijn gedaan. Pechtold tweette daarbij slechts 27 keer, Wilders 83 keer. Als volgers kiezers waren, zou Pechtold de verkiezingen dus ruim van Wilders winnen. Rest de vraag of de lakse twitteraar Pechtold het tot aan de verkiezingen in juni gaat volhouden. Zijn gemiddelde staat nu op 2,3 tweets per dag. Ter vergelijking: Femke Halsema doet het 14,1 keer per dag en Diederik Samsom 12,3 keer per dag.
De democratie in het oude Athene was in onze moderne ogen niet zo democratisch. Vrouwen, slaven en mensen zonder burgerrechten mochten hun stem niet uitbrengen. Dat was niet zo aardig van die Atheners. Maar hoe zouden de vrije Atheners eigenlijk kijken naar onze democratie? Wij stemmen eens in de 4 jaar op iemand die ons gaat vertegenwoordigen. De Athener stemde zelf: over iedere belangrijke kwestie, ongeveer eens per 10 dagen. Als een Athener het ergens niet mee eens was dan liet hij dat weten in het parlement. Wij sturen een email naar een Kamerlid, sturen een boze brief naar de krant of, in het meest waarschijnlijke geval, doen niets behalve mopperen op de Haagse boevenbende. Verder vervulden de meeste Atheners in hun leven een politieke functie. Wij niet. Kortom: Atheners participeerden, kenden directe democratie en de kloof tussen burger en politiek bestond niet. Dus hoe zou de Athener met zijn antieke ogen kijken naar onze moderne democratie? Ik weet het wel: hij zou de Nederlandse democratie een farce vinden.
Vrede voeren?
Het Atheense model is voor ons niet weggelegd; daarvoor is onze samenleving nu eenmaal te complex. Toch kunnen we wat van die oude Grieken leren. De Atheners kenden namelijk een belangrijk aspect dat we onze democratie een flinke stap vooruit zou brengen: het schervengericht. Met een schervengericht konden de Atheners een politicus 10 jaar verbannen. Het schervengericht was een stok om politici mee te slaan. Daardoor hielden ze zich aan hun beloftes. AOW-leeftijd ondanks partijprogramma naar 67? Langer vrede voeren dan afgesproken in Uruzgan? Hupsakee: spullen pakken en tien jaar het land uit. Middels een kleine aanpassing kan deze antieke uitvinding onze moderne democratie in één klap flink verbeteren. Ik verklaar me nader.
“Laat ik het maar eens duidelijk en scherp zeggen: stop met de provincies en de waterschappen in de huidige vorm.”
Alexander Pechtold zet namens D66 een nieuwe agenda voor bestuurshervorming neer: vier provincies en geen gemeenten meer met minder dan 50.000 inwoners.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
