#Dezeweek | Andrei
COLUMN - De laatste week zat ik in gedachte vaak weer op een dakterras in een Chinees vissersdorp. Daar waar de Li en de Yulong rivier samenkomen dronken mijn twee vrienden en ik ’s avonds nog een laatste biertje. Verder was dat terras door niemand anders in gebruik. Tot op een avond ineens een vierde persoon de trap op kwam: Andrei.
Net als wij, was Andrei op vakantie in het vissersdorp. Natuurlijk waren de bergen net zo mooi als in de folders en de steden net zo imposant als op tv, maar, zo verzekerde hij ons, het was er vooral zo lekker goedkoop. Hij was samen met een vriend, ze hadden beiden hun vrouw meegenomen. Zijn vriend was echter al snel met ziekte naar huis, waardoor Andrei nu als enige man met twee vrouwen in China zat. De eenzaamheid bracht hem naar het dak, daar dronken wij met hem.
Het kostte aardig wat moeite, maar ook met gebrekkig Engels lukte het Andrei om uit te leggen dat hij een leraar handenarbeid was. Dat kwam niet als een verrassing. Andrei was een grote knoestige man, met handen als kolenscheppen en een geur van zaagsel. Hij had de uitstraling van een teddybeer, kleine kraaloogjes. Ik kon me niet anders voorstellen dan dat hij een fantastische leraar was.