Overzicht

serie

Vaste Gasten

Foto: daisy.images (cc)

Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je weer wakker met hun scherpe pen.


Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Oneerlijk

, door

COLUMN - Nog veel erger dan dat er bezuinigd wordt op sociale zekerheid, is de manier waarop.

Het is bekend: het kabinet Rutte II wil flink bezuinigen op de sociale zekerheid. Een kleine greep uit de maatregelen:

De bijstand wordt verder omgetoverd in een systeem van boetes en strafkortingen, die worden uitgedeeld aan mensen die zogenaamd niet genoeg hun best doen om aan een baan te komen.

Zeker in een tijd waarin ook gemotiveerde mensen niet aan een baan geraken is het nut hiervan ver te zoeken. Maar het levert geld op.

Veel geld wordt ondertussen al binnengehaald met de vernieuwde fraudewet. Als iemand een verkeerde opgave doet in zijn voordeel, moet hij of zij 200% van dat bedrag terugstorten met het uitgangspunt: schuldig tot het tegendeel bewezen is.

Het behoeft geen bewijs dat door deze maatregel veel mensen die te goeder trouw waren beboet worden, en er ook mensen door in moeilijkheden komen. Maar het levert wat op.

En dan hebben we ook nog de mantelzorgboete: mensen die bij elkaar intrekken om voor elkaar te zorgen mogen driehonderd euro per maand inleveren. Zogenaamd omdat mensen die samenwonen toch zoveel voordeliger uit zijn.

Het is nauwelijks te verdedigen, maar er moest nog een bezuiniging ingeboekt worden.

Foto: daisy.images (cc)

Van die dingen | Tanken

, door

COLUMN - Wat is dat toch met mannen en tanken? Of liever gezegd, met niet tanken totdat dreigt dat de auto langs de kant van de weg komt te staan omdat de benzine op is.

Meerdere vriendjes en ook de huidige man hebben dezelfde tik. Als de auto het piepje geeft dat je onderhand eens moet gaan tanken, vonden en vinden zij dat je er dan nog makkelijk 100 kilometer mee door kunt rijden. Dus er worden stations overgeslagen omdat het ‘het verkeerde merk benzine is’, omdat ‘we het volgende station ook nog makkelijk halen en ik wil dit liedje nog even afluisteren’, of ‘ze zeggen wel dat je nu nog 50 kilometer kunt rijden, maar het zijn er makkelijk 100 hoor!’ en meer van die totale kul. Ik krijg dan stress. Veel stress. Met twee kinderen op de achterbank kom ik sowieso niet graag langs de kant van de weg te staan en het is helemaal belachelijk als het echt niet hoeft. Die klapband vorig jaar was overmacht, maar niet op tijd tanken is van de pot gerukt natuurlijk. Ik wil geen kinderen achter de vangrail. Mezelf trouwens ook niet.

In België word ik helemaal ongelukkig, want het lijkt wel of er in heel België maar een tankstation is en dat dit dan ook nog steeds van plaats wisselt. Een keer ben ik met zo´n man met tankfobie en een lege tank met heel veel mazzel nog een benzinestation ingerold. De auto deed al niets meer, maar we konden met wat duwen en bergje af nog wel bij een tankstation komen. Ik kan daar nu nog een verhoogde hartslag van krijgen.

Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | Vergroot het internet politieke polarisatie?

, door

COLUMN - Nieuwsvergaring op het internet wordt maar in beperkte mate gedreven door de wens om een bestaande mening te versterken, volgens een pas gelauwerde econoom.

Invloedrijke sociale wetenschappers beweren dat het internet een soort ‘echo-kamer’ is, waarin mensen elkaar versterken in hun (radicale) meningen en de tegenargumenten links laten liggen. Econoom Matthew Gentzkow deed empirisch onderzoek naar die claim en andere aspecten van de markt voor nieuws. Voor zijn werk won hij twee weken geleden de prestigieuze John Bates-Clark Medal, een onderscheiding die elke twee jaar wordt uitgereikt aan een econoom jonger dan veertig jaar.

In een artikel over echokamers, proberen Gentzkow en zijn collega Shapiro de mate van ideologische segregatie op het internet te meten. Daartoe kwantificeren zij eerst 119 nieuwswebsites in de VS op een schaal van 0% conservatief tot 100% conservatief. Zo wordt bijvoorbeeld foxnews.com als zeer conservatief, en nytimes.com als weinig conservatief ingeschaald. Vervolgens delen ze het zoekgedrag van internetgebruikers in een onderzoekspanel in als conservatief of liberal, op basis van de ideologische inhoud van de nieuwspagina’s die de gebruikers bezochten.

Hieruit berekenen de auteurs de zogenaamde ‘isolatie-index’ die de segregatie van het internet weergeeft. De index is het verschil tussen de ideologische nieuwsconsumptie van gebruikers die zichzelf als conservatief bestempelen, en gebruikers die zich als liberal omschrijven. Gentzkow en Shapiro schatten dat het nieuws dat de conservatieven in hun panel consumeren een gemiddelde inhoud van 60,6% conservatief heeft, terwijl dat voor liberals gemiddeld op 53,1% conservatief ligt. Op het internet bedraagt de segregatie, oftewel de isolatie-index, dus 7,5 percentpunt (pp).

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | Inglourious Basterds

, door

COLUMN - Gisteren had ik een tartette framboise meegenomen van de bakker om te vieren dat we in vrijheid leefden. Leek me een mooie manier om mijn zoon te laten weten dat dit niet zomaar een dag was. Maar om aan een vierjarige uit te leggen wat Bevrijdingsdag is, is nog niet zo gemakkelijk. Want leg eerst maar eens uit wat vrijheid precies betekent aan iemand die niet weet wat oorlog is. En leg maar eens uit wat oorlog precies is aan iemand die nog maar amper kan bevatten wat dood zijn betekent. 

Toen ik ‘m uitlegde dat in een oorlog landen tegen elkaar vochten, zei hij dat landen niet kunnen vechten. Waarop ik ‘m vertelde dat de bazen van de landen hun mensen tegen elkaar laten vechten. Dat leek hij te begrijpen. Maar later die dag zei hij dat de ouders van een klasgenootje hadden verteld dat landen geen baas kunnen hebben. Dan zijn het waarschijnlijk anarchisten, zei ik. Toen wij tijdens Bevrijdingspop een ander klasgenootje van ‘m tegenkwamen, fluisterde mijn zoon tegen mij dat ik aan dat jongetje moest vragen of hij wist dat de oorlog voorbij was.

Het enige wat hij heeft om te begrijpen wat oorlog is en vrijheid is, zijn mijn woorden en zijn eigen verbeeldingskracht. En mijn woorden zijn beperkt. Want ik heb geen zin om ‘m van alles op de hoogte te brengen. Nu ik een zoon van vier heb, begrijp ik dan ook beter wat Roberto Benigni voor ogen had toen hij La Vita è Bella maakte. Destijds vond ik het een volkomen belachelijke film die een lachertje maakte van de gruwelijkheden van de Holocaust. Eigenlijk vind ik dat nog steeds. Want je kunt de Holocaust onmogelijk verbergen en iedere poging dat te doen, voelt bijna als een ontkenning, maar als vader van een zoon van vier, begrijp ik de wens om dat wel te doen.

Foto: daisy.images (cc)

Post-atheïst | Iraans anti-Amerikanisme

, door

COLUMN - Toen ik in 2004 voor het eerst in Iran kwam, was er een detente in de Amerikaans-Iraanse betrekkingen. De VS hadden Saddam Hussein, waartegen Iran een achtjarige oorlog had gestreden, in een handomdraai uitgeschakeld en de geïmponeerde Iraniërs noemden de Amerikaans president liefdevol George Dubya. In de bioscopen van Teheran draaiden films van Arnold Schwarzenegger en een ‘grand bargain’ leek in de maak.

Achteraf naïef. Bush Jr had Iran al bij de ‘Axis of Evil’ ingedeeld en zo de voorwaarden voor vriendschap vakkundig om zeep geholpen. President Ahmedinejad hielp zijn land even vakkundig in het isolement. Ik las laatst dat Ahmedinejads geloof te leven in de Eindtijd was geïnspireerd door Bush’ apocalyptiek en hoewel ik dat niet kan controleren, leken de twee griezelig veel op elkaar.

Voor mijn werk ben ik na 2004 elk jaar wel een keer in Iran geweest. Dat maakt me bepaald niet tot Irandeskundige, maar ik heb wel een vermoeden van wat het betekent als een land geïsoleerd raakt. De KLM heeft bijvoorbeeld geen rechtstreekse vluchten meer naar Teheran en de bankenboycot dwingt me mijn huidige reis – ik schrijf dit in Shiraz – contant te betalen. Die kleine ongemakken zijn natuurlijk niets vergeleken met wat de bevolking heeft meegemaakt. De Iraniërs leken de laatste jaren iets van hun zelfvertrouwen te verliezen. Twee jaar geleden vertrouwde een vrij hoge geestelijke me toe dat hij altijd had geloofd in de islamitische republiek maar was gaan twijfelen.

Foto: daisy.images (cc)

Anders nog iets? | Andermans ongeluk smaakt naar eend

, door

COLUMN - In een interview liet Aaf Brandt Corstius onlangs weten, dat ze het jammer vindt dat bij het tv-programma Ik vertrek altijd alles zo voorspoedig verloopt. ‘Iedereen verkoopt tegenwoordig zijn huis in Nederland, niemand bouwt nog tonnen schuld op!’ zegt ze over het goed bekeken en avontuurlijke tv-programma van de TROS.

Verder hekelt ze het feit dat de mensen die hun hele hebben en houwen in Nederland achterlaten, ook nog eens zoveel succes hebben met hun nieuw opgezette toko in het buitenland én zelfs al een beetje de taal van het land spreken waar ze naartoe emigreren! Blijkbaar is Aaf een fervent liefhebster van ‘drama-tv’ en ziet ze graag andermans leed en ellende van het beeldscherm afdruipen. Ze lijkt anderen het succes (en geluk?) te misgunnen. Moeten we haar dit sadistische trekje kwalijk nemen?

‘Andermans ongeluk smaakt naar eend’ is een bekend Japans spreekwoord, dat wil zeggen dat het normaal is om van elkaars leed te genieten. Klinkt beschamend, maar het blijkt een algemeen erkend menselijk trekje te zijn, waar vrouwen op een andere manier ‘last’ van blijken te hebben dan mannen. Vrouwen blijken het namelijk heerlijk te vinden, om vooral andere vrouwen (lees: concurrentie) in lastige of ongelukkige situaties te zien. Mannen houden het daarentegen in het algemeen meer bij ‘prestatiegericht’ leedvermaak.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Een boete op samenleven

, door

COLUMN - Niet alleen de kostendelersnorm, het hele idee om samenleven te beboeten hoort bij de ‘maatwerkziekte’ die uiteindelijk de sociale zekerheid ondermijnt.

Afgelopen weken is veel gedebatteerd over de zogenaamde kostendelersnorm, door tegenstanders ook wel de mantelzorgboete genoemd. Een bejaarde die een familielid in huis neemt mag vanaf volgend jaar juli driehonderd euro per maand van zijn of haar AOW inleveren.

Dit terwijl het kabinet Rutte II tevens bedacht heeft dat het flink op de zorg kan bezuinigen door werk af te schuiven op vrijwilligers. Verplegend personeel kan ontslagen worden om dat werk dan gratis te laten doen door mensen die toch niet veel omhanden hebben… bijvoorbeeld omdat ze net ontslagen zijn. En wanneer deze mensen niet willen, dan dwingen we ze wel door middel van boetes op een uitkering.

Maar het houdt hier dus niet op, want wie geconfronteerd wordt met wegvallende zorg voor oma, en oordeelt dat het dan maar handig is om voor de 24-uurszorg die nodig is bij oma in te trekken, ziet oma dus per juli volgend jaar beboet met driehonderd euro per maand. Mensen worden hiermee driedubbel gepakt.

Logisch, zegt Klijnsma. Mensen die samenwonen hoeven minder uit te geven. En dan kan de uitkering ook wel wat minder hoog zijn.

Foto: daisy.images (cc)

Duopolie | CoCo

, door

Bij het horen van CoCo denk je misschien in eerste instantie aan een modeontwerpster, een talkshow-presentator of de bijnaam van George Costanza uit Seinfeld. Maar voor Duitse banken betekent de term sinds kort een aanzienlijke bron van nieuw waardepapier. Converteerbare obligaties (Contingent Convertible Bonds, ofwel CoCo’s) zijn volgens sommigen dé manier om te zorgen voor meer financiële stabiliteit. Maar het is sterk de vraag of converteerbare obligaties de problemen in de financiële sector oplossen.

Allereerst wat het is: Een converteerbare obligatie is converteerbaar omdat deze wordt omgezet in aandelen zodra er een bepaalde gebeurtenis plaatsvindt. Wat die gebeurtenis precies is, verschilt per obligatie. Omzetten kan automatisch, bijvoorbeeld wanneer het aandelenkapitaal te laag wordt, of op initiatief van de toezichthouder. Als voorbeeld: in 2010 was de Rabobank een van de eerste banken die converteerbare obligaties verkocht. Die obligaties werden omgezet in eigen vermogen zodra het eigen vermogen minder dan 7% van de activa waard was.

Converteerbare obligaties vormen een extra buffer wanneer banken flinke verliezen maken: wanneer een bank in de problemen dreigt te raken, veranderen de obligaties in aandelen zodat de bank extra aandelen heeft en minder schuld. Met een beetje mazzel zorgt dit ervoor dat de bank dan niet failliet hoeft te gaan, wat de kans op overheidsingrijpen verkleint.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op TV | De snijtafel

, door

COLUMN - Volgens filosoof Hans Kennepohl zijn wij nog nooit zo romantisch geweest. Hij heeft zelfs een boek geschreven dat Wij zijn nog nooit zo romantisch geweest heet. Onder romantisch verstaat hij het belang dat wij hechten aan authenticiteit, aan het ‘jezelf zijn’. Juist in een wereld die door digitale technologieën steeds afstandelijker lijkt te worden, hunkeren wij naar echtheid.

Als voorbeeld van die hunkering noemt Kennepohl in een interview met Trouw een paar keer De Wereld Draait Door. En inderdaad, als er één programma is dat de zoektocht naar het authentieke centraal stelt, dan is het De Wereld Draait Door wel, dat constant probeert om de steeds killer wordende wereld op puurheid te betrappen. Waarbij Matthijs van Nieuwkerk als een soort hogepriester bepaalt wat wel en wat niet authentiek is, daarbij ingefluisterd door volgelingen als Nico Dijkshoorn, Marc Marie Huibrechts en Jan Mulder.

Hoe oppervlakkig DWDD’s viering van het authentieke is, toonde het De Snijtafel gisteren aan in een 20 minuten durende operatie van een DWDD-interview met Carice van Houten en Halina van Rijn. Aanleiding van het interview was het verschijnen van hun boek Anti-Glamour, waarin de hartsvriendinnen verslag doen van hun leven naast de schijnwerpers. Het irritante, zo laat De Snijtafel genadeloos zien, is dat Carice, Halina en Matthijs heel gewichtig doen over iets wat heel oppervlakkig is. En elke keer als tafelheer Paul de Leeuw die diepte juist wel wil opzoeken (of het gebrek eraan probeert te doorprikken), wordt hem de mond gesnoerd door de presentator.

Foto: daisy.images (cc)

Anders nog iets? | Goed, beter, cum laude!

, door

COLUMN - Staatssecretaris Dekker van Onderwijs beschikt over een goed gevulde trukendoos. Hij wil het onderwijsveld in ons land aanpakken, verbeteren en vooral naar een hoger niveau tillen. Tot nu toe hebben een aantal plannen die hij op papier heeft gezet – waaronder het ‘passend onderwijs’ en het ‘excellente onderwijs’ – voor beroering en discussie in het land gezorgd. Met zijn typische VVD-gedachtegoed vraagt hij veel van zichzelf, maar misschien nog meer van alle docenten én leerlingen.

Zijn nieuwste plan is echter nog niet eens zo gek van opzet. Waarschijnlijk zal het binnen een aantal jaren de gewoonste zaak zijn, dat alle leerlingen gepersonaliseerd onderwijs kunnen gaan volgen. Leren op maat, met daarbij de mogelijkheid om sommige vakken op een hoger niveau aangeboden te krijgen én af te sluiten.

Een prima deal, waar veel docenten, leerlingen en ouders zich nu al in kunnen vinden. Daarnaast oppert Dekker echter ook dat het mogelijk moet worden om de excellente leerling in het voortgezet onderwijs, een diploma te geven met het predikaat ‘cum laude’. Hiermee wil hij de slimste slimmeriken proberen te motiveren en te stimuleren om voor deze prestigieuze titel te werken. Misschien ook nog wel in een verkort VWO-programma, als het even kan. Op deze manier zullen ‘we’ namelijk definitief naam gaan maken bij de concurrerende Europese onderwijslanden om ons heen en aansluiting gaan vinden in de onderwijstop!

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Exit Martijn, entree Dutroux

, door

COLUMN - Maakt het taboe op pedofilie onze samenleving veiliger, of juist niet?

De pedofielenclub Martijn is verboden. Dit omdat haar gedachten in strijd zijn met ‘levende maatschappelijke opvattingen’.

De schaarse kritiek op dit verbod was tweeledig. Sommigen waarschuwden voor het gevaar van ondergronds gaan van de pedofielen. Anderen hielden een omslachtig pleidooi voor de vrijheid van meningsuiting in het algemeen.

Maar over all bleef de kritiek met name erg voorzichtig. Vrijwel niemand durfde het op te nemen voor de club pedofielen met wereldvreemde ideeën.

Helaas is daarom de vraag niet hardop gesteld of het wel zo zinvol is om Martijn te verbieden.

Bij het onderwerp pedofilie krijgen mensen terecht een waas voor de ogen, omdat ze gelijk denken aan de afschuwelijke voorbeelden waarbij kinderen op een kinderdagverblijf misbruikt zijn, of kinderen die ontvoerd werden om in kelders misbruikt te worden en vervolgens werden vermoord.

We kunnen van Martijn zeggen wat we willen, maar dat is niet wat die vereniging propageerde. Martijn is onder meer verboden omdat ze pleitte voor het legaliseren van seksuele relaties tussen een volwassene en een kind boven de twaalf. Een standpunt waar opmerkelijk genoeg dertig jaar geleden nog een vrij breed draagvlak voor was.

De maatschappij anno nu kijkt volledig anders aan tegen pedofilie. Wie het ook maar aandurft slechts sympathie te tonen, kan rekenen op doodsbedreigingen. In de discussie wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen het alleen maar propageren van zogenaamd vrijwillige seksuele relaties en brute verkrachting, en tussen seks met pubers en seks met kleine kinderen.

Foto: daisy.images (cc)

Alternatief

, door

COLUMN - Ik slaap slecht. Altijd al gedaan. Zolang ik me kan herinneren lig ik vele nachten urenlang naar een plafond te staren, bekaf, maar slapen ho maar. Bedenk een oplossing en ik heb het geprobeerd. Blokje om, geen tv en alcohol voor het slapengaan, boekje lezen, suikervrij eten, de hele rambam. Niets hielp. Uiteindelijk heb ik ook nog zo’n slaaponderzoek in het ziekenhuis gedaan. Nog nooit zo goed geslapen. De dokter voelde zich genaaid en ik dacht alleen maar dat ik daar iedere nacht wel wilde komen liggen. De nacht na het onderzoek lag ik gewoon weer met de ogen open. Zo gaat dat.

Uiteindelijk kwam ik bij een natuurarts terecht. Desperate times call for desperate measures. De man kon mij helpen, zei hij. Ik geloofde alles op dat moment, dus dat uurtarief van de goede man nam ik voor lief, net als de vieze drankjes die ik maar moest drinken. Na twee weken moest ik terugkomen. Dat deed ik. Ik had nog geen minuut extra geslapen. Hij keek nog eens naar mijn tong, voelde nog maar eens aan mijn pols en schreef me een ander vies drankje voor. Na twee weken kwam ik terug met wallen tot op de knieën. Ik was inmiddels wat pissig aan het worden. De man zou mij helpen, daar betaalde ik grof voor en hij kwam niet over de brug.

Hij keek me aan. ‘Ik denk,’ zei hij uiteindelijk, ‘dat jouw probleem groter is dan jijzelf. Ik heb wel een vermoeden waar dit vandaan komt, want ik maak het niet vaak mee dat ik iemand met deze klacht niet kan helpen. Ik vermoed namelijk dat jouw probleem uit een van je vorige levens komt. Er is ooit, in een ander leven, iets goed misgegaan. Daar kunnen we wel achter komen hoor. Je zou eens aan regressietherapie moeten denken. Dat is ook een van mijn specialismen, een sessie duurt maar twee uur. Ik denk dat we met een sessie of vier, vijf wel bij de bron van deze slaapellende kunnen komen. Van daaruit werken we dan verder.’ Hij plantte zijn ellebogen op tafel, zette de vingers van beide handen tegen elkaar, sloot zijn ogen en liet een plechtige stilte vallen.

Vorige Volgende