Kunst op zondag Archives - Pagina 20 van 56

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Voorstraat

15 december 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Kunst op Zondag ontdekte bij toeval een straat waar veel kunstzinnigs is gegroepeerd en stelt de Kunstboulevard Voorstraat samen.

Het is niet zo verbazingwekkend dat sommige mensen bij ‘samen’ niet meteen denken aan rijk geschakeerde diversiteit, maar aan ‘veel-van-hetzelfde’. Hoe verschillend meubelzaken ook moge zijn, ze worden op meubelboulevards samen geveegd. En zo zijn er straten met louter autohandel en complete bouwmarktbuurten.

Museumkwartier

Ook kunst wordt soms verwoed bij elkaar gebracht. Nederland kent geen permanente kunstboulevard, maar de Kunst-as in Rotterdam (20 kunstinstellingen) komt aardig in de buurt. Ligt het kunstgebeuren niet op één lijn, maar is er wel een loopje mee te nemen, dan heet het bijv. in Den Haag ‘museumkwartier’ (11 kunstgerelateerde adressen).

Die aanpak kennen ze ook in Utrecht (18 kunst- en culturele bezienswaardigheden) en Den Bosch (2). Het kan voor een gemeente meerwaarde hebben een buurt tot museumkwartier te bombarderen, want dat is al gauw goed voor de OZB-opbrengst. Het museumkwartier in Vlaardingen (4 kunst- en cultuur objecten) in ontwikkeling mag daar een voorbeeld van zijn.

Museumplein

Leiden (13) heeft er geen spetterende naam voor bedacht en in Amsterdam zijn 5 musea gegroepeerd rond het Museumplein.

Kerkrade telt 3 musea op haar Museumplein, Veendam kent 1 museum en 1 theater op het gelijknamige plein, Drachten dacht dat 1 museum wel aan het museumplein moet liggen.
Grootegast kent een museumplein, maar dat ligt aan de Legolaan (3 musea). Er zijn overigens wel eens verdwaalde toeristen gespot op een museumplein waar geen enkel museum staat.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Schaamlap

8 december 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

De aflevering van vorige week, over met kunst verfraaide windmolens en zonnepanelen, roept een bekende vraag op. Moeten kunstenaars zich lenen om schaamlappen te maken die de schandvlekken in de openbare ruimte bedekken?

U kent het wel: om bouwputten en constructiewerken te beschermen tegen passerend publiek, verbergt men ze achter kale schuttingen, doodse steigerdoeken en weerzinwekkende hekwerken.

Die zijn er eigenlijk nog teveel, in aanmerking genomen dat ooit is bedacht dat de overlastervaring van omwonenden en passanten enigszins gecompenseerd kan worden door de boel op te frissen met een vrolijk kleurtje, ja zelfs met kunst.

In 2012 werden gedichten van scholieren aangebracht op schuttingen in de spoorzone-op-de-schop rond station Delft. Schilderwerk door Micha de Bie, Davy de Ronde en Matthijs Nieuwenhuizen.

Een put. Normaal verdiep ik mij.

Stop met zeuren.

Micha de Bie beschilderde in 2013 samen met Davy de Ronde en Mike Freeke ook de schutting rond de Delftse Nieuwe Kerk, destijds in restauratie.

In veel gevallen komt kunst op bouwschuttingen tot stand door harmonieuze samenwerking tussen lokale overheid, aannemers, uitvoerders en kunstenaars. Al dan niet geholpen door participerende burgers.

In 2017 paste de gemeente Dordrecht een andere werkwijze toe. Toen een nalatige ondernemer zelfs na opleggen van een fikse dwangsom zijn bezit niet opknapte, werd de bouwval weggewerkt achter een wandschildering. Filmpje 1 min. 35”.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Dat geeft een mens weer energie

1 december 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Eén van de argumenten tegen sommige oplossingen om geen fossielvrije energie op te wekken is dat ze zo vreselijk lelijk zijn. Dat ligt niet aan de beroerde smaakopvattingen van klimaatsceptici, dat ligt aan overheden en bedrijven die te weinig kunstenaars betrekken bij de ontwikkeling van allerhande klimaatleuke spullen.

Neem windmolens. Zo schilderachtig als die ooit waren, zo lelijk zijn ze nu. Dat wil zeggen: als je alleen van oude kunst houdt. Moderne kunst moet je een beetje verkopen en dus bedacht Nuon in 2012 de Kunst op windmolen route. Gedurende 8 maanden werden 24 kunstwerken, afgebeeld op doeken van zo’n 2 bij 11 meter, op windmolens bij Oosterbierum en Almere tentoongesteld.

Jeanette Hoekstra – Vervlochten patronen, 2012.

Of neem zonnepanelen. Ooit saaiere dak- en gevelversiering gezien?

Nou, er is mooi nieuws. Een Brabants bedrijf levert zonnepanelen met kunst naar wens: “een Van Gogh, een Vermeer, iets abstracts of misschien alleen maar een hippe kleur”.

Je kunt bij de aanschaf van jouw zonnepanelen ook voor street art kiezen. In 2017 lanceerden Street Art Berlin en de Little Sun Foundation een serie artistieke zonnepanelen. In datzelfde jaar werd in het Amerikaanse San Antonio het eerste publieke ‘mural’-zonnepaneel onthuld: vlinders.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Sorrymuseum

24 november 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

De uitgever van het bekende Van Dale woordenboek heeft een rubriek waarin elke werkdag een ‘Woord van de Dag’ wordt besproken. Om bij de tijd blijven struinen redacteuren media af op zoek naar nieuwe woorden. De rubriek ‘Woord van de Dag’ voorziet een vondst van commentaar.

Wij kwamen, puur toevallig, deze tegen: sorrymuseum. Gevonden in een Belgische krant, die er het Afrikamuseum in Tervuren mee bedoelde, maar jaren daarvoor al genoemd door kunstenaar Ton Paauw die een ‘sorrymuseum’ voor ogen had.

Terzijde: Van Ton Paauw loopt momenteel de expositie ‘Kunst van het vinden’, in het Buitencentrum van de Schoorlse Duinen.

Ton Paauw stelde zich voor dat de meest uiteenlopende excuses tentoon zouden worden gesteld. ‘Woord van de Dag’ citeerde: ‘Ik stel me verschillende zalen voor. Een zaal waar een wassen beeld van Bernhard bezig is met een minnares. Zo van, sorry Juliana. Een Rijkman Groenink-zaal. Heeft die geen sorry gezegd? Komt-ie in stock, want dat excuus komt nog wel.’ Andere ruimten kunnen wat Paauw betreft gewijd zijn aan zaken als het slavernijverleden, waar sorry wat hem betreft op zijn plaats is, aan overspel, de windmolens bij Urk.

Het inspireerde ons tot het virtuele sorrymuseum van vandaag. Kijkt u verder.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Publiekprijs

17 november 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Een tijd geleden constateerden we hier dat Nederland, gezien de aardige hoeveelheid prijzen die er in de wacht te slepen zijn, een uiterst complimenteus land is jegens kunstenaars. En dat ging om prijzen die door vakjury’s worden toebedeeld.

Bij enkele van dat soort prijzen worden er ook publieksprijzen uitgereikt. Tel er de vele initiatieven bij op waar alleen een publieksprijs wordt toebedeeld, en we kunnen stellen dat de amateurjurering van significante betekenis is voor de mate waarin kunst wordt gelauwerd.

Een kleine selectie uit de publieksprijzen van dit jaar.

Tijdens de Salon 2019 in Museum Gouda namen 2100 bezoekers de moeite een stem op een van de kunstwerken uit te brengen. Een meerderheid stemde op een schilderij van Debora Makkus.

Debora Makkus – Japan, 2018, acrylverf op linnen, 130 x 100 cm.

De publieksprijs van de Doetinchemse Kunstwandelroute 2019 ging naar Fieke Jolink, die 485 van de 785 stemmen kreeg.

Fieke Jolink – Gezwam, 2019, keramiek (60 cm hoog), boomstam (170 cm hoog). Toelichting van de kunstenares: “Op een voetstuk van vergankelijkheid wint de schoonheid van de natuur het van de mens met zijn te veel aan woorden zonder inhoud.”

De tweejaarlijkse Zomerexpo, in Museum de Fundatie in Zwolle, had ‘Europa’ als thema. Na regionale voorrondes worden er 250 werken tentoongesteld. Er werden 20.000 online stemmen uitgebracht en 17% daarvan was voldoende voor de eerste plaats. En bescheiden geldprijs ging naar:

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Stereotypjes

10 november 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Stereotypische dingen spreken voor zich….
Toch?

Uit haar serie ‘Bringing the War Home: House Beautiful’ (2004-2008):

Martha Rosler – Invasion, 2008.

The Grey Drape, 2008.

Martha Rosler – Semiotics of the Kitchen, 1975 (filmpje 6 min 29”).

Kelly Reemtsen – uit haar serie Pattern: Shovel, 2013.

Chrissy Conant (produceert Chrissy Caviar van haar eigen eitjes) – Chrissy Skin Rug, 2008.

Valie Export – From the Portfolio of Doggedness, 1968. Hier ziet u een remake van deze performance, uitgevoerd in 2012 op de Documenta in Kassel (filmpje 4 min. 29”, performance begin op 1 min.)

TGT (Tomorrow Girls Troop) neemt het Aziatische meisjespatroon op de korrel (filmpje 1 min 54”).

Kehinde Wiley – werk uit Lamentation, 2016.

Dorothy Cross – Virgin Shroud, 1993. Filmje met haar tekst en uitleg (2 min 54”).

Zo, met de Maagd, de Heer en de Hond op de schop genomen, begrijpt u nu wel dat u niet over u moet laten lopen. De topprioriteit aan recht zouden de mensenrechten moeten zijn, om te voorkomen dat elke oorlog in elk huis woedt. Gewoon een kwestie van patronen doorbreken….

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Friese Vikingen

3 november 2019 , 08:00 , door Jona Lendering

In het Fries Museum in Leeuwarden is momenteel een expositie over het Noord-Nederlands kustgebied in de Vroege Middeleeuwen, “Wij Vikingen”. De boodschap is simpel samen te vatten: de Noormannen hebben in de negende eeuw behoorlijk huis gehouden in de Lage Landen, maar er waren mensen in wat nu Friesland en Groningen heet die zich bij de plunderaars aansloten en meededen. Friese Vikingen dus.

Het bewijs voor die stelling valt archeologisch moeilijk te leveren. Je kunt natuurlijk het skelet van een slachtoffer tonen, maar de dode zal je niet melden wie hem heeft vermoord. Het bewijs dat er Friese Vikingen waren, zal moeten komen uit de geschreven bronnen. Die vermelden echter alleen dát de Noormannen tekeer zijn gegaan op deze of gene plaats. Of het Noren of Denen waren, staat er niet bij. Laat staan dat erbij staat of het Friezen waren, dus mensen uit het gebied van Vlaanderen tot Noord-Duitsland. Gelukkig bieden de Friese rechtsteksten aanwijzingen en nog gelukkiger is dat het Fries Museum de manuscripten ook toont.

Het slachtoffer van een Vikingaanval op Zutphen (882)

Middeleeuws recht

Een van de cruciale passages komt uit het Fivelgoër en Oldambtster landrecht, dat ooit heeft gegolden in wat nu de provincie Groningen is. Hieronder de passage die u ziet op de foto boven dit stukje.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Lijndansen

27 oktober 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Vorige keer: “In juni 2013 nodigde Anne Teresa De Keersmaeker iedereen uit een eigen versie van de roemruchte Rosas-scène als YouTube of Vimeo-filmpje te maken en op te sturen.”

Resultaat: van deze stoelendans zijn tot op heden 417 filmpjes ingestuurd uit heel de wereld.”

Heel de wereld? Nee, een klein landje schitterde hier door afwezigheid. Jammer, want dit kleine landje mag er zijn op dansgebied. Dus nodigden wij u uit alsnog een bijdrage te leveren aan Rosas danst rosas.

In maart 2016 werd een soortgelijke uitnodiging de wereld in gestuurd. Het gaat om een dansje die waarschijnlijk veel makkelijker door iedereen is uit te voeren dan de stoelendans van ‘Rosas danst rosas’. Het betreft het laatste stukje uit ‘Nelken’(Anjers), een ‘lijndans’ waarmee de vier seizoenen worden verbeeld, Bedacht door choreografe Pina Bausch en haar Tanztheater Wuppertal.

Tien jaar geleden overleed Pina Bausch en om dat te herdenken en haar werk te vieren heeft de Pina Bausch Foundation een programma lopen, waarin ook de finale van het Nelken-line project is opgenomen (7 juni 2020, gezamenlijke uitvoering van ‘Lente, Zomer, Herfst, Winter’ op het plein voor de voormalige schouwburg, dat in 2026 de deuren hoopt te openen als een volledig Pina Bausch Centrum.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Kunstenaars die zich in het zweet werken II

20 oktober 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Sta je wel eens stil bij je bewegingen? Grote kans dat je niet verder komt. Dat is anders bij mensen wiens vak het is bewegingen te bedenken. Choreografen en dansers vertalen wat een mens beweegt in hoe een mens beweegt.

“Als er één kunstdiscipline is, waar het zweet van afdruipt, dan is dat wel de dans”, schreef ik hier zo’n acht jaar geleden, toen ik de wekelijkse redactie van ‘Kunst op Zondag’ overnam. Sindsdien is er hier bar weinig over dans geschreven. Dat ga ik een beetje goedmaken.

Bijvoorbeeld met Motus Mori, het museum van de uitstervende lichamelijke beweging. Je kunt ook jouw beweging bijdragen aan deze “choreografie voor het sleutelbeen, een dans van navel, buikvet en ribbenkast, een frase voor hartslag en kniespier”. Een vondst van de Duitse choreografe Katja Heitmann.

Museum Motus Mori moet je zien als een tentoonstelling, die er elke dag anders uit kan zien. De dansers presenteren dagelijks allerlei bewegingen gedurende de 5 uren dat Marres, Huis voor Hedendaagse Cultuur in Maastricht, is geopend. Nog te zien tot 27 oktober.

Er is veel meer dans te zien (zie o.a. een paar tips onderaan dit artikel), maar ik wil even stil staan bij een bijzonder dansproject.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Louise Bourgeois

13 oktober 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Herkent u dit? U ziet in een museum een enkel werk van die kunstenaar. Of u leest, bijv. in onze zondagse rubriek, iets over een kunstwerk of een kunstenaar en dat u dan denkt: daar zouden ze eens een tentoonstelling aan moeten wijden.

Wie dat heeft met werk van Louise Bourgeois, wiens werk o.a. is te bewonderen in het Gemeentemuseum Den Haag (3 werken) en het Kröller-Müller Museum te Otterlo (7 werken), kan van meer werk genieten in de Rijksmuseumtuinen (tot 3 november) en sinds dit weekend in Museum Voorlinden te Wassenaar (tot 17 mei 2020).

In 2010 waren er al eens meerdere werken van Louise Bourgeois te zien in Double Sexus (Gemeentemuseum Den Haag), een duo-tentoonstelling in combinatie met werk van Hans Bellmer, maar de eerste overzichtstentoonstellingen in Nederland vonden lang geleden plaats. In het Kröller-Müller Museum (diverse werken, 25 mei-8 juli 1991) en in 1988 in het in 1990 gesloten Museum Overholland (tekeningen uit periode 1939-1988).

Met veertig werken geeft museum Voorlinden nu ook een aardige doorsnede van de ontwikkeling van Louise Bourgeois. Het blijft overigens teleurstellend dat Voorlinden geen aansluiting bij de Museumjaarkaart wenst.

Wat hebben wij daar dan nog aan toe te voegen?

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Oscar Niemeyer in Tripoli

6 oktober 2019 , 07:00 , door Jona Lendering

ACHTERGROND - De Braziliaanse architect Oscar Niemeyer (1907-2012) is het beroemdste geworden als de bouwmeester die allerlei gebouwen ontwierp voor Brasilia, de begin jaren zestig nieuw aangelegde hoofdstad van Brazilië. Hij bouwde veel met beton, maar koos nooit voor alleen vierkante vormen; vaak stulpte er ergens een koepel uit of was er een schaalvormig helicopterplatform. Het Braziliaanse parlementsgebouw heeft allebei de vormen.

Brasilia werd in vier jaar uit de grond gestampt. In dezelfde tijd kreeg Niemeyer opdracht om in de Libanese havenstad Tripoli een enorm terrein te ontwerpen voor tentoonstellingen, congressen en theatervoorstellingen. Een hotel, semipermanente woningen voor langdurige bezoekers, expositieruimtes: van alles moest er zijn. Vergelijk het met de RAI in Amsterdam, maar dan een vierkante kilometer groot.

Helicopterlandingsplaats en waterbassin

Enthousiast zette hij zich in 1962 aan het werk en ontwierp een boemerang-achtige hal van ruim 700 meter lang. Daar omheen kwamen allerlei gebouwen en opvallend grote waterbassins waarin de monumenten zouden weerspiegelen. Een deel is gebouwd maar toen de jaren zestig ten einde liepen, was het complex nog altijd niet voltooid.

Medio jaren zeventig begonnen de Libanese burgeroorlogen en stokte de aanleg. De terugkeer van Yasser Arafat naar Libanon in 1983 leidde tot oorlogsschade. Toen in 1990 de burgeroorlogen ten einde kwamen, hadden de Libanezen andere zaken aan hun hoofd. Premier Hariri, de in 2005 vermoorde architect van de wederopbouw, liet de semipermanente woningen zelfs slopen voor de bouw van een ander hotel. In 2007 waren er gevechten bij het nabijgelegen Palestijnse vluchtelingenkamp.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Kosmospolitisme

29 september 2019 , 08:00 , door P.J. Cokema

Nee, dat is geen tikfout in de titel. Er zijn mensen, kosmopolieten, die bijvoorbeeld om redenen van klimaat verder dan hun landgrenzen kijken. Om diezelfde redenen zoeken anderen het in heel het al: de kosmospolieten. Miniscuul verschil, reuze reikwijdte.

Kosmospolitisme lijkt wel een trend. Het kietelt als vanouds de fantasie, hetgeen goed te zien was in de tentoonstelling ‘Science Fiction: A Journey into the Unkown’ (Kunsthal Rotterdam). In twee andere tentoonstellingen worden op uiteenlopende wijze belicht wat kunstenaars tegenwoordig over buitenaardigheden te melden hebben.

In het Kunstfort bij Vijfhuizen, waar we vorige keer de drones beschreven die plantengroei op Mars mogelijk kunnen maken, nog tot 6 oktober ‘Supre:organism’, een kritische kijk op ruimteactiviteiten (in samenwerking met de Waag).

In Kunsthal KAde, Amersfoort, tot 12 januari 2020 ‘One way ticket to Mars’, vier perspectieven op reizen naar Mars (verlangen, de reis, het verblijf en heimwee).

Holbewoner, jager, landbouwer, dorpeling, stedeling, wereldburger, ruimtevaarder. Wellicht eindigt de menselijke evolutie ergens ‘lost in space’. De kans dat bij de ruimtelijke ontdekkingsreizen kunst wordt gevonden is al lang geen fantasie meer.

De Belgische kunstenaar Paul Van Hoeydonck kreeg de opdracht een beeldje te maken dat door de bemanning van de Apollo 15 op de maan is neergelegd, naast een gedenksteen met de namen van omgekomen kosmonauten.